นิทานที่ 24 งัวแม่กับลูก

 

 

อันว่า กตัญญูนั้น                เป็นคลองนักปราชญ์

ใผบังอาจ ลบล้าง               ผลงานสร้างบ่ฮุ่งเฮือง

อันว่า คำสัตย์นั้น                เป็นคลองนักปราชญ์

ใผบังอาจ เปลี่ยนปิ้น           มวลซนสิ้นเซื่อถือ แท้แล้ว

 

บัดนี้ จักกล่าวก้ำ                งัวแม่หากิน ก่อนแล้ว

     ตามตีนดง                    ต่อนาไกลบ้าน

     ไลบุตรน้อย                  หากินใกล้แหล่ง

     แสงแดดคล้อย              งัวเคี้ยวพืชเขียว

 

เสือโคร่ง หิวหอดท้อง          มาจอบตีนดง

     เลยขะโยงคุบ               คาบคองัวไว้

กูสิ กินยาไส้                      มังสังงัวแม่

     งัวจึ่งฮ้อง                     ขอไหว้เหนี่ยววอน

 

เสือเอย คันสิกินผู้ข้า           ขอเมือสั่งบุตรา ก่อนถ้อน

     พอออยใจ                    อยู่พอยภายหน้า

     เสือคะนิงคล้อย             วางคอปละปล่อย

งัวแล่น เถิงลูกน้อย             ออยเย้าสั่งความ

 

ลูกฟัง ทั้งฮ่ำไห้                   เจ้าแก่เกินควร แม่เอย

     เราขอไป                      ฮับตายต่างเจ้า

สองจึ่ง พากันย้อน              หาเสือเจ้าป่า

     ลูกออกหน้า                  จาเว้าเหตุผล

 

เสือเอย ซิ้นแม่ข้อย             มันหยาบยามกิน

     เอ็นหนังแข็ง                 ดูกโคงยามเคี้ยว

เซิญเจ้า กินโตข้อย            ขอตายตางแม่

     ยังอ่อนนุ่ม                    หนังเนื้อซีกโคง

 

เสือเอย ลูกข้อยน้อย           ควรอยู่ยืนนาน

     มีชีวา                           อยู่ไปภายหน้า

เจ้าจง กินโตข้อย                ชรากาลโซจ่อย

     ซิ้นหยาบหย่าง              ยังพอแก้หอดหิว เจ้าแล้ว

 

กูนี้ ซื่อว่าเจ้าป่าแท้              ควรโผดผายสู

แม่ลูก วอนวานขอ               เปลี่ยนตายตางได้

สูจง หนีไปถ้อน                   ขืนกิน กูสิบาป

เป็นสัตว์ สูยังขอซดใซ้         สนองให้ตอบคุณ ดีแล้ว!

(12 ธันวา 2010)