นิทานที่ 20 ซายตึกเบ็ด

 

 

ทุกวัน ซายก็เลาะเลียบน้ำ    เบ็ดหย่อนหาปลา

วันหนึ่ง มีกาหลวง               ใหญ่ปานควายน้อย

บินมา จับปลายไม้              แคมหนองเอิ้นใส่

คอบว่า กาปากได้               เลยลมเล่นต่อคน

 

สหาย ทนหาปลาสู่มื้อ          ยังพออยู่พอกิน บ่น้อ

เฮานี้ บางวันหิว                  ขาดแนวยาไส้

ชายตึกเบ็ด ขานต้าน          บางวันเขินขาด

บางวัน โซคเข้าข้าง            ก็พอซว้านซีพไป

 

พอคราว กาจึงถามไถ่จ้อ     โตอยากเป็นพระยา บ่น้อ?

เฮาสิพา ไปเป็น                  นั่งนครไกลกว้าง

คันได้ เป็นพระยาแล้ว         ต้องมีการสนองตอบ

ทุกเดือน ให้เฮาได้อิ่มท้อง    ควายครั้งละหนึ่งโต

 

ตกลง ตามที่เว้า                 ซายขึ้นขี่หลังกา

ทั้งสอง พากันไป                สู่พาราณสีก้ำ

เมืองนั้น พระยาหมดบุญเสี่ยง  เสนางันอ้อมโกศ

กาพาชาย อยู่ถ้า                ตามต้ายนอกเมือง*

 

เดึกดื่น กาล่วงลี้                 ยามเมื่อคนนอน

ไขโกศ เอาศพพระยา          คาบบินไปถิ่ม

แล้วจึ่ง เอาสหายเข้า           ไปแทนในโกศ

พอเมื่อ จวนฮุ่งแจ้ง             มีเสียงฮ้องอยู่โกศคำ

 

มวลเสนาฮีบฟ้าว                ไขโกศเอาพระยา

นำออก มาหดสรง              ถ่ายอาภรณ์ผ้า

เป็นพระยาครองสร้าง         พาราณสีครั้งใหม่

หน้าเฮา ฮูปฮ่างเนื้อ            มนต์กล้าจึ่งเปลี่ยนโฉม เสนาเอย

 

พระยาปลอม ปะเอิบด้วย     สินทรัพย์ในวังทอง

สาวสนม เป็นพัน                ดื่มดอมแลงเซ้า

โลภหลง ลืมคำเว้า              นำกาหลวงคราวก่อน

ลืมฆ่าควาย ส่งให้               กาเลยแค้นเคียดแถลง

 

สะหายเอย เฮายังเห็นบ่อแก้ว  นิลเพชรอยู่แดนไกล

ฮีบหากัน ไปเอา                 จงขี่หลัง บินจ้อน

ชายตึกเบ็ดหลงล้อ             กาพาคืนหนองเก่า

ลืมสัจจะ พันผูกไว้              ผลสร้างบ่เจริญ แท้ได๋!

( 27 พฤศจิกา 2010)

 

* ตึกเบ็ด - ตกเบ็ด

* ต้าย - กำแพง