นิทานที่ 22 ลิงกับนายพราน

 

 

แถวเถื่อน ดงด่านด้าว         ไม้ใหญ่ใบหนา

     เครือสนสาย                 หย่อนยายฮวายฮ้อย

     เสียงแมงก้อง               สนั่นเนืองในป่า

     ตามแผ่นพื้น                ใบแห้งหล่นปู

 

นายพราน เลาะเลียบไม้      เห็นเสือใหญ่เตรียมครุบ

     เลยปบตาย                  จ่องเครือปีนขึ้น*

     ไปเทิงต้น                    ลำสูงเจอจวบ

ลิงแม่ กับลูกน้อย               เนาซ้นก่อนมา

 

     พรานสั่นย้าน                ขอเพิ่งอาศัย

     ลิงใจดี                         บอกพรานนอนลี้

     เสือหนีแล้ว                   จึ่งกลับเมือบ้านซ่อง

นอนอยู่ เทิ่งยอดไม้            ผลัดเผียนเปลี่ยนยาม พรานเอย

 

เสือจึ่ง แถลงหลอกฮ้อง       ลิงแม่ฟังกู ก่อนแม๋!

มึงจ่ง ดันพรานลง              ส่งกูกินเนื้อ

มันนั้น ราวีฆ่า                    สัตว์สาในป่า

ฆ่าหมู่ ลิงใหญ่น้อย             มาแล้วนับบ่ไหว

 

เสือเอย อันว่าคนพ่ายฮ้อน   มาเพิ่งอาศัย

     ควรภูมิใจ                     ฮักหอมทอมไว้

อันหนึ่ง คนหนีย้อน             ความตายนาบขู่

     ควรที่อ้า                       แขนเอื้อมโอบเอา แท้แล้ว

 

พอเถิง เดิกดื่นค่อน             เสือเปลี่ยนยุทโธบาย

พรานเอย ถ้าอยากคืนหาเมีย  จงซุกลิงลงพื้น

พรานจึง ดันลิงกลิ้ง             ฟางนอนตกลุ่ม

     เสือครุบคั้น                   คอไว้ว่าสิกิน

 

เสือเอ๊ย! มึงโง่แท้               บ่ฮู้บ่อนจุดตาย

     ของมวลลิง                  อยู่หางสุดพุ้น

เสือจึ่ง วางคอแล้ว              คว้าหางตามบอก

ปุบปับ นางวอกเต้น            ทะยานขึ้นง่าสูง

 

เฮาเซือบหลับ จึ่งกลิ้ง         ตกหล่นลงดิน พรานเอย

     หวุดหวิดตาย               พ่ายเสือมาได้*

เจ้าจ่ง นอนสบายถ่อน        สิเป็นยามผลัดเปลี่ยน

ท่ว่า พรานพับตาบ่ได้         คะนิงพ้อสิ่งบ่ควร แท้แล้ว*

(4 ธันวา 2010)

 

* จ่องเครือ - โหนเครือเถาวัลย์

* พ่ายเสือ - หนีเสือ

* คะนิง - คะนึง, คิดถึง