นิทานที่ 23 ลิงกับนกจอกฟ้า

 

 

พอเมื่อ เถิงเขตเข้า             ระดูแห่งเหมันต์

     ความหนาวเหน็บ           ครอบคลุมดงไม้

     กลางคืนข้อน                หนาวซอนแซมซุ่ม

     ตามป่าไม้                    ไพรกว้างหมอกมุง

 

     สัตว์ใหญ่น้อย                พลอยทุกข์นำหนาว

     มวลแปงฮู                     อยู่ในโกนไม้

     เป็นแนวกั้ง                   กันฝนลมแดด

     มวลเฮ็ดหม่อง               ดินหม่นค่อยไค

 

เต็มที ลิงวอกเฒ่า               งอยง่าอาศัย

     ฮูฮังแฮม                      บ่หวนหาสร้าง

     ความหนาวเขี้ยว            คางกะไดจนสั่น

     เจ็บปวดเนื้อ                  คิงไข้ครอบหนาว

                                   

คืนผ่าน เถิงฮุ่งเช้า              แสงส่องขัวนัว*

     แขนขาลิง                    ล่อยลาแฮงฮว้าย

     เคยแขวนโห้น               ตามเครือหาหมาก

บัดนี้ แสนยากเยื้อน            ทางท้องหอดหิว

 

ผัวเมีย นกจอกฟ้า              อบอุ่นในฮัง

     เห็นลิงหนาว                 จึ่งไขขานต้าน

ลิงเฮย ตีนมือเจ้า                คือคน บ่มีต่าง

     หยังบ่สร้าง                   แนวซ้นแดดฝน

 

หาแต่ งอยง่าไม้                 ทนทุกข์ทรมาน

     ตืนมือมี                        บ่หาแฮไว้

     ฮูฮังซ้น                        ใผมันแปงอยู่

เบิ่งตี๋ ฮังคู่ข้อย                   เพียรสร้างสอดสาน

 

     ยามแดดฮ้อน               เป็นฮ่มกันแสง

     ยามลมหนาว                อุ่นคิงเซาซ้น

     ยามฝนเท้ง                  ในฮังบ่มีเปียก

     ใผบ่สร้าง                     เคนเจ้าผู้สิเนา ดอกนา

 

หนาวผ่อน นกจอกฟ้า         บินออกหากิน

     ลิงเลยปีน                    ไต่ไปปลายไม้

     ปลดฮังถิ่ม                   ลงดินย้อนเคียด

สูซ่าง มาปากกล้า              สอนลิงเฒ่าแก่กว่าสู ฮ่าๆ!

(9 ธันวา 2010)

 

* ขัวนัว - สลัว, หมอกสลัว