ปรัชญาชีวิต"คาลิล ยิบราน"ตอนที่23

การสวดวิงวอน

 

แล้วนักบวชสตรีรูปหนึ่งพูดว่า
ได้โปรดสอนเราถึงเรื่อง การสวดวิงวอน
และท่านตอบว่า

เธอมักสวดวิงวอนเฉพาะขณะเมื่อมีความทุกข์
และเกิดความจำเป็นต้องการ
เธอควรจะสวดด้วยในขณะเมื่อมีความปราโมทย์อย่างเต็มเปี่ยม
และในวันวารแห่งความสมบูรณ์เพียบพร้อมของเธอ
เพราะการสวดวิงวอนนั้น จะเป็นอะไรอื่น
ไปจากการขยายอาตมันในตนเข้าสู่ห้วงเวหาอันมีชีวิต
และถ้าหากเธอรู้สึกสบายใจ
ในการถ่ายเทความมืดมนเข้าสู่ห้วงเวหานั้น
ก็ควรจะมีความชื่นชมที่จะถ่ายเทรุ่งอรุณแห่งดวงใจของเธอด้วย
และถ้าเธอทำได้แต่สะอื้นไห้
ในเมื่อดวงวิญญาณนำเธอให้สวดวิงวอน
มันก็ควรจะกระตุ้นเตือนเธอแล้วเตือนอีก
ทั้งๆ ที่เธอร่ำไห้อยู่จนกว่าเธอจะหัวเราะได้

ในขณะเมื่อเธอสวดวิงวอนนั้น
เธอลอยขึ้นสู่เวหาเพื่อพบกับบรรดาผู้กำลังสวดอยู่ในขณะเดียวกัน
ซึ่งเธอจะไม่มีโอกาสพบเลยนอกขณะสวด
ดังนั้นขอให้การเข้าเยี่ยมเยือนโบสถ์อันมองเห็นไม่ได้นั้น
อย่าเป็นไปเพื่อสิ่งอื่นใดเลย นอกจากความซาบซึ้ง
และการอยู่ร่วมอันหวานล้ำ
เพราะถ้าเธอข้าสู่วิหารเพียงเพื่อวอนขอแต่อย่างเดียว
เธอจะไม่ได้รับ
และถ้าเธอเข้าสู่วิหารนั้นเพื่อน้อมตนลงต่ำ
จะไม่มีผู้ใดยกพยุงเธอขึ้น
หรือแม้เธอเข้าไปวอนขอคุณความดีจากผู้อื่น
ก็จะไม่มีใครเอาใจใส่ฟังเธอ

เป็นการเพียงพอแล้วที่เธอจักย่างเข้าสู่วิหารนั้น
อย่างไม่มีจักษุใดมองเห็นได้
เราไม่อาจสอนเธอให้สวดเป็นถ้อยคำใดๆ ได้
พระเป็นเจ้ามิได้ฟังคำพูดของเธอ
นอกจากเมื่อพระองค์เองตรัสผ่านริมฝีปากของเธอ
และเราก็ไม่อาจสอนเธอถึงคำสวด
ของท้องทะเล แนวไพร และขุนเขา

แต่เธอที่เกิดอยู่ท่ามกลางขุนเขาลำเนาไพรและท้องทะเล
ย่อมพบคำสวดของสิ่งเหล่านี้ในดวงใจของเธอ
และถ้าเพียงแต่เธอเฝ้าฟังอยู่ในความสงัดนิ่งแห่งราตรีกาล
เธอก็จะได้ยินมันในความสงบว่า
พระเป็นเจ้า พระผู้เป็นอาตมัน ล่วงเวหาได้ในเรา
ความมุ่งมาดของพระองค์นั้นเองเป็นความมุ่งมาดในเรา
ความปรารถนาของพระองค์เป็นความปรารถนาของเรา
และความกระตุ้นเตือนของพระองค์ในเรานั้นเอง
ย่อมแปรราตรีกาลอันเป็นของพระองค์ ให้เป็นทิวากาล
ซึ่งก็เป็นของพระองค์ด้วย
เราไม่อาจวอนขอสิ่งใดจากพระองค์ได้
เพราะพระองค์ทรงหยั่งถึงความจำเป็นของเรา
แม้ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นในตัวเรา
พระองค์เป็นความจำเป็นของเรา
และในการอุทิศประทานพระองค์เองยิ่งขึ้น
พระองค์ก็ได้ประทานทั้งหมดแก่เราแล้ว

---