ปรัชญาชีวิต"คาลิล ยิบราน"ตอนที่22
คุณธรรม
และความชั่วร้าย
และผู้เฒ่าคนหนึ่งพูดว่า
ได้โปรดบอกเราถึงเรื่อง คุณธรรม และความชั่วร้าย
และท่านตอบว่า
เราอาจกล่าวถึงคุณธรรมในเธอได้
แต่มิอาจกล่าวถึงความชั่ว
เพราะความชั่วร้ายนั้นมิใช่อื่นไกล
มันคือคุณธรรมอันถูกทรมานโดยความหิวกระหายของตนเอง
แท้จริงนั้นเมื่อคุณธรรมความหิวโหยเกิดขึ้น
มันย่อมแสวงหาอาหารแม้ในถ้ำมืด
และเมื่อมันกระหาย มันย่อมดื่มได้แม้น้ำโสโครก
เธอมีคุณธรรมในเมื่อเธอเป็นหนึ่งเดียวกับตนเอง
แต่เมื่อเธอมิได้เป็นหนึ่งเดียวกับตนเอง
เธอก็มิได้ชั่วร้าย
เพราะบ้านที่แตกแยกนั้นก็ยังมิได้เป็นซ่องโจร
ยังคงเป็นเพียงบ้านที่แตกแยก
และนาวาอันไร้หางเสือ
แม้จะล่องลอยไปอย่างไม่มีจุดหมายในท่ามกลางหินโสโครก
แต่ก็ยังมิได้จมลงสู่ก้นสมุทร
เธอมีคุณธรรมในเมื่อเธอบากบั่นที่จะอุทิศตนเอง
แต่เมื่อเธอแสวงหาผลประโยชน์เพื่อตน
เธอก็ยังไม่ชั่วร้าย
เพราะขณะเมื่อเธอแสวงหาผลประโยชน์นั้น
เธอเป็นดังรากไม้อันเกาะแนบแน่นกับแม่พระธรณี
และดูดกินอาหารจากอ้อมอกของนาง
เป็นที่แน่แท้ว่า
ผลไม้ไม่อาจกล่าวแก่รากไม้ว่า
จงเป็นเช่นเราสิ จงสุกสะพรั่ง
และอุทิศความสมบูรณ์ท่วมท้นของตนเถิด
ด้วยสำหรับผลไม้นั้น การอุทิศให้เป็นความจำเป็น
เช่นเดียวกับที่การรับเอาเป็นความจำเป็นของรากไม้
เธอมีคุณธรรมในเมื่อเธอตื่นเต็มที่ต่อคำกล่าวของตนเอง
แต่เธอก็ยังมิได้ชั่วร้ายขณะเมื่อเธอหลับ
ทั้งที่ลิ้นของเธอกระดิกไปโดยไร้ความหมาย
ด้วยแม้คำพูดพล่อยที่เพ้อออกมานั้น
ยังอาจทำลิ้นอันอ่อนให้แข็งแรงขึ้นได้
เธอมีคุณธรรมในเมื่อเธอก้าวสู่จุดหมาย
อย่างมั่นคงและด้วยฝีก้าวห้าวหาญ
แต่แม้เมื่อเธอเดินไปอย่างอ่อนเปียก เธอก็มิได้ชั่วร้าย
เพราะแม้ผู้เดินโซเซไปก็ยังมิได้ถอยหลัง
แต่เธอผู้แข็งแรงและว่องไวอยู่
จงระวังให้ดีว่า เธอเองมิได้อ่อนเปลี้ยไปก่อนผู้พิการ เ
ธอมีคุณธรรมได้โดยทางนับไม่ถ้วน
แต่ก็ยังไม่ชั่วร้ายแม้ว่าไร้คุณธรรม
เธอยังแต่เพียงล้าหลัง และเกียจคร้านอยู่เท่านั้น
เป็นที่น่าสงสารว่า
เจ้ากวางหนุ่มไม่อาจสอนความฉับไวให้แก่เต่าตะพาบได้
คุณธรรมของเธอนั้นอยู่ในความเฝ้ารอ
ความบรรลุธรรมอันยิ่งใหญ่ของเธอเอง
และความเฝ้ารอนั้นก็มีอยู่ในทุกตัวคน
ความเฝ้ารอของเธอบางคนนั้นเป็นประดุจสายน้ำ
พุ่งไปด้วยกำลังแรงสู่ห้วงสมุทร
นำเอาความลี้ลับของเนินเขา
และบทเพลงของแนวป่าไปพร้อมกับตน
และในบางคนมันก็เป็นธารน้ำไหลเรียบวกวนไปมา
และค่อยเอื่อยอยู่กว่าจะถึงฝั่งทะเล
แต่ขออย่าให้ผู้รอคอยอย่างจริงจัง
กล่าวแก่ผู้ไม่เฝ้ารอเท่าใดนักว่า
เธอยังมัวชักช้าอยู่ด้วยเหตุใด
และหยุดอยู่ด้วยเหตุใด
ด้วยผู้ทรงคุณธรรมแท้จริงนั้น
ย่อมไม่ถามผู้เปล่าเปลือยว่า
เสื้อผ้าของเธออยู่ที่ไหน
หรือถามผู้ไร้บ้านว่า
บ้านของเธอเป็นอะไรไป
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น