เรื่องจริงสะท้อนใจ
หายไปนานเลยเอานิทานมาฝาก
นิทานนี้เขียนจากเรื่องจริงที่เล่าโดยอาจารย์แพทย์ท่านหนึ่ง
ที่พบเรื่องนี้เกิดขึ้นกับนิสิตในมหาวิทยาลัยในภาคเหนือของประเทศไทย
เรื่องจริง..สะท้อนใจ
***** ************** ในทุกที่มีพ่อแม่ตามห่วงใย จึงปลอดภัยเรื่องมาทุกราตรี ************ แล้วจะแก้ปัญหากันอย่างไร แม่วางแผนเพื่อให้ลูกคลอดก่อน หวังไว้ว่ามาคลอดแต่ไม่เลี้ยง หากประคองไม่ดีชีวีดับ การเรียนเก่งแต่มิได้เรียนธรรมะ อันสาระถูกผิดอาจโง่เขลา เรียนไม่เก่งไม่เป็นไรใจอย่าเศร้า เพียงรู้เท่าทันอารมณ์ข่มจิตตน หากมีทุกข์คราใดให้รู้ตน แล้วมองคนที่ทุกข์ยากมากถมไป จงต่อสู้อุปสรรคด้วยหลักมั่น จงขยันหมั่นเพียรเปลี่ยนนิสัย จงพึ่งตนทุกคราอย่าหวังใคร จงมั่นในศีลธรรมสร้างกรรมดี 
เด็กคนหนึ่งเกิดมาแสนน่ารัก
พ่อแม่ฟูมฟักเลี้ยงถนอม
เหลือบยุงก็มิให้มาไต่ตอม
พ่อแม่พร้อมดูแลปรนเปรอ
อยู่โรงเรียนเป็นเด็กดีที่น่ารัก
เรียนเก่งนักเกรด สี่สม่ำเสมอ
พ่อแม่ตามดูแลดีจริงเออ
รับส่งเธอทุกวันอยู่ร่ำไป
ถนอมลูกดุจไข่อยู่ในหิน แทบมิได้โบยบินไปที่ไหน 
สอบได้ติดมหาลัยที่ไกลบ้าน
จึงพบพานชีวิตต่างวิถี
จากบ้านมาเรียนไปไม่ครบปี
เธอเกิดมีการตั้งครรภ์ในทันใด
จากชีวีที่เคยได้รับสุข กลายเป็นทุกข์นองหน้าน้ำตาไหล
พ่อแม่นั้นแสนเจ็บในหัวใจ ลูกทำไมทำได้น่าอายจริง
************
ผู้เป็นแม่เข้าใจในลูกหญิง
แม่ตัดลูกไม่ได้ให้ตายจริง
พ่อนั้นนิ่งปวดแสบแทบวางวาย
แม่มาหาลูกยาหาทางแก้
ก็มีแต่ทำแท้งก่อนจะสาย
แต่ลูกยายอมรับว่าทำไม่ได้
เธอกลัวบาปมากมายจึงไม่เอา
แล้วจึงย้อนมาเรียนที่หลังเขา
พักเรียน เปลี่ยนชื่อ- สกุลเก่า
เอาเธอเข้าโรงพยาบาลกันดารไกล
ก็แค่เพียงเอาลูกออกแล้วหนีได้
ให้คนอื่นเลี้ยงต่อพอพ้นภัย
ทิ้งเอาไว้ที่โรงพยาบาล
โรงพยาบาลแสนไกลไม่สะอาด
หยูกยาขาดหาหมอรอเรียกขาน
แสนเจ็บปวดรวดร้าวทรมาน
กว่าจะผ่านเวลาทุกข์เหลือทน
ลูกคลอดแล้วไม่แคล้วทุกข์สาสาหัส
สารพัดความคิดจิตสับสน
บอกไม่ถูกเกิดอะไรในกมล
เป็นแม่คนแบบไม่พร้อมย่อมทุกข์ใจ
เสียงลูกร้องเพียงใดแม่ไม่สน
มีชาวบ้านสองคนทนไม่ไหว จับเธอนั่งเอาลูกมาให้อุ้มไว้
เปิดเสื้อในเอาลูกแนบแทบอกเธอ
พอแขนพลิกคอลูกพับขยับเปลี่ยน
คือบทเรียนซึมซาบใจในยามเผลอ
ชีวิตน้อยอยู่ในน้ำมือเธอ
ลูกนะเออเด็กคนนี้มีชีวา 
เด็กคอพับคออ่อนไร้เดียงสา
เมื่อพลิกแขนของเธอขึ้นอีกครา
ก็รักษาชีวิตได้ง่ายจริงจริง
เมื่อเห็นค่าของชีวิตจิตจึงเปลี่ยน
พร้อมความเพียรที่จะสู้ในทุกสิ่ง
เธอจะเลี้ยงลูกคนนี้ให้ดียิ่ง
จะไม่ทิ้งขอดูแลเป็นแม่คน
เธอพาลูกกลับมากล้าขอโทษ
พ่อได้โปรดปรานีลูกสักหน ลูกไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกตน
ยอมรับผลแห่งกรรมที่ทำมา
จวบจนพ่อใจอ่อนถอนทิฏฐิ เคยดำริตัดลูกเพราะถือสา
พ่อและลูกหน้าหมองนองน้ำตา
ปล่อยให้กาลเวลารักษาใจ
ความสบายให้อะไรกับชีวิต
ความพลาดผิดให้บทเรียนที่ดีได้ อันความสุข ความทุกข์คืออะไร
เหตุไฉนเป็นเช่นนี้หนอคนเรา
คนเราต้องพบชีวิตที่ผิดพลาด คนเราต้องเคยประมาทมาหลายหน
สายน้ำที่หวังดี
ความเห็น (2)
มาฟังข้อคิดดี ๆ ยามเช้าครับ
ดีครับ กลอนบทนี้มีชีวิตจริงๆ