สัจธรรม
จากดำกลับจางขาว บางครายาวบางคราวสั้น
มีเธอไม่มีฉัน แม้กลางวันยังกลายคืน
ไฟติดยังมืดดับ ถึงคราวหลับยังกลับตื่น
เหนื่อยนั่งบางครั้งยืน ที่เยียบเย็นกลับเป็นร้อน
เกียจคร้านขาดพากเพียร เด็กต้องเรียนครูต้องสอน
ราบลุ่มกลายดินดอน แม่นกป้อนลูกนกกิน
มีเกิดย่อมมีดับ มากมายทรัพย์มีหมดสิ้น
ฟากฟ้ายังกอดดิน มีนกบินมีคนเดิน
มีขึ้นต้องมีล่อง บางครั้งคล่องบางคราเขิน
มีขาดยังมีเกิน เมื่อมีเมินยังมีมอง
มีดันต้องมีดึง ถ้ามีหนึ่งแล้วมีสอง
มีพี่ย่อมมีน้อง ถ้ามีพร่องต้องมีเต็ม
มีรับย่อมมีให้ หากมีด้ายต้องมีเข็ม
มีหวานไว้แก้เค็ม บางครั้งเข้มบางคราวจาง
มีกล้าไว้ข่มกลัว เมื่อมีหัวควรมีหาง
ที่ยึดควรปล่อยวาง หากมีนางต้องมีนาย
ได้เปล่ากลับหมดเปลือง ที่รุ่งเรื่องกลับเสื่อมสลาย
มีดินต้องมีทราย มีโชคร้ายในโชคดี
มีลับกลับเปิดเผย มีชมเชยมีป้ายสี
มีเลวย่อมมีดี มีศักดิ์ศรีมีขายตัว
มีได้กลับมีเสีย เพราะมีเมียจึงมีผัว
มีสว่างกลับมืดมัว เห็นแก่ตัวกลายเกื้อกูล
ที่พลาดกลับพานพบ ที่สงบกลับวายวุ่น
ให้ร้ายเปลี่ยนให้คุณ จากเจือจุนกลับจืดใจ
ฯลฯ
แหละนี่คือสัจธรรม ที่น้อมนำจดจารไว้
เกิด..แก่..แล้ว..เจ็บ..ตาย คือความหมายของชีวิต
หมื่นวันที่ชีพมี จงทำดีด้วยดวงจิต
กล่าวขานเพียงข้อคิด ว่าชีวิต..ดี..หรือ..เลว
ความเห็น (2)
is so good.
