เอ้อ....เรื่องเบาปานนุ่นจริงๆด้วย
เรื่องนี้มันน่าจะนานสมัยพระเจ้าเหาแล้วกระมังคุณเบดูอิน..อิ อิ
อ่านไปก็ยิ้มไปด้วย..เบาสมองจนโล่ง...
ขอบคุณป้ะเบยฯค่ะ..การถ่อมตนเป็น "ลูก" ไว้ก่อนย่อมได้ความเมตตา..เช่นได้เรียกตัวเองว่า "ลูกศิษย์" กับอาจารย์ ดร.วิรัตน์ คำศรีจันทร์ ทั้งๆที่ท่านเรียกพี่นงนาท ทุกครั้ง..เพราะท่านให้ความรู้ด้านศิลป์และมานุษยศาสตร์+สังคมศาสตร์มากมาย..
๕ ๕ ๕ ๕ อยากจะหัวเราะเป็นภาษาอะไรดี บาลี อาหรับ หรือกะเหรี่ยง คงจะมีสีสันกว่า น่าคิดๆ
ฮาได้ใจจริงๆ เลยป๊ะเบฯ ตกลงว่าสมัยพระเจ้าอะไรกันแน่ เพิ่งเคยได้ยิน เดี๋ยวเจอครูประวัติฯ นะ
แต่ที่คาใจคือ อยากรู้ว่าป๊ะ ซื้อของอะไรหนอ ... แค่อยากจะรู้ ตกลงว่า รับอะไรดีคะ ปู่เบฯ ;)
อุ๊ย ขออภัย ต้องถามใหม่ว่า ... สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ ปู่ค้า ... จึงจะถูกต้อง ใช่ไหมคะ ๕ ๕ ;)
นานๆ ป๊ะเบฯ อยากจะผ่อนคลายสักที .. แหม ยังไม่ชินรึคะการเมือง อิ อิ .. บายค่ะ น้ำท่วมปาก ;)
ลูกสาวนำสาวสวยมาฝากป๊ะค่ะ ถูกใจมั๊ยค่ะ อิ อิ
*** นึกว่าอะไร...... ที่แท้ก็อะไรล่ะเนี่ย Hu Hu HU ! ***
ท่านเบดูอิน..อารมณ์ดี๊ ดี
น้ำคงไม่ท่วมนะคะ
สวัสดีค่ะ
คิดมากจริงๆเลย แล้วเจ้าหนี้ กับ ลูกหนี้ล่ะ ผู้ใหญ่ต้องเป็นหนี้ก่อนเด็กๆใช่หรือเปล่าค่ะ
กระโดดมาไกลค่ะ
สวัสดีค่ะ
มาอ่านเรื่องเบาสมองคลายเคลียดในบ่ายวันศุกร์ที่มัวซัวค่ะ (อากาศครึ้ม
ฝนทั้งวันค่ะ แต่ใจคนยังพอมีแรงสู้อยู่ค่ะ ไม่ยักเหมือนอากาศ)
เตรียมใจไว้เผื่อเมืองไทยมีอย่างนี้บ้างค่ะ