วิ่ง (๓ : ที่วิ่งใกล้บ้าน)
.....
ผมอาศัยบ้านแม่ยายอยู่ที่หมู่บ้านเศรษฐกิจ ซอยเข้าบ้านอยู่เยื้อง ๆ กับโรงเรียนอัสมัมชัญธนบุรี
แต่ไหนแต่ไรมาแล้วก็ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องราวของโรงเรียนนี้มากนัก ออกจะเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ด้วยซ้ำไป เพราะวันดีคืนดีน้ำท่วมโรงเรียนก็สูบระบายออกมาทิ้งถนนหน้าโรงเรียนเข้าท่วมบ้านเรือนชาวบ้านอย่างหน้าตาเฉย
บางทีก็พยายามจะขับใสไล่สงรถเมล์โดยสารประจำทางที่ชาวบ้านชาวช่องแถวนั้นอาศัยเดินทางไปจอดที่อื่นที่มิใช่ถนนหน้าโรงเรียน
ยังไม่รวมถึงปริมาณรถยนต์มหาศาลที่ขับมารับส่งนักเรียนในช่วงเช้าและเย็น ทำให้ถนนที่แคบเล็กแน่นขนัด รวมทั้งท่าทีพฤติกรรมน่าเบิร์ดกระโหลกของบรรดานักเรียนวัยกระเต๊าะ
เพราะว่าผมต้องวิ่ง ภรรยาผมจึงแนะนำให้ไปวิ่งที่นั่น จากนั้นก็ค่อยเอาตัวไปเกี่ยวพันกับโรงเรียนนี้
โรงเรียนอัสสัมชัญธนบุรีใหญ่โต กว้างขวางมาก มีสนามฟุตบอลขนาดมาตรฐาน ถนนรอบสนามเป็นลู่วิ่งเทลาดด้วยยางมะตอย เหมาะกับการวิ่งออกกำลังกายเป็นอย่างยิ่ง
จะว่าไปผมชอบวิ่งบนพื้นยางมะตอยที่สุดครับ มีความรู้สึกว่าพื้นมันนุ่มกว่าการวิ่งบนพื้นถนนซีเมนต์หรือพื้นถนนตัวหนอน
พื้นถนนรอบสนามฟุตบอล ยามเลิกเรียนเป็นที่จอดรถของบรรดาผู้ปกครองที่มารับลูกหลาน ต้องรอให้รถออกไปจำนวนหนึ่งจึงจะสามารถเข้าไปวิ่งได้ โน่นแหละครับกว่าจะซาก็หลังห้าโมงเย็นไปแล้ว
มีคนมาวิ่งออกกำลังกายเยอะทีเดียวครับ และคาดว่าจะเป็นชาวบ้านชาวช่องแถวนี้เป็นส่วนใหญ่ เพราะบางคนเดินมา บางคนปั่นจักรยานมา
หลังออกงาน และไม่ได้ไปวิ่งที่สวนลุมแล้ว ผมก็ยึดเอาถนนรอบสนามฟุตบอล ร.ร.อัสสัมชัญธนบุรีนี่แหละ เป็นที่วิ่ง
ช่วงแรก ๆ ฟิตเปี๊ยะ และค่อนข้างมีเวลา วิ่งทั้งเช้าและเย็น เช้าตื่นตั้งแต่ไก่โห่ออกไปวิ่ง เพราะหากสายรถจะเยอะเพราะพ่อแม่เริ่มมาส่งลูกเข้าเรียน ตอนเย็นก็ออกไปหลังห้าโมงเย็น เลี่ยงการจราจรที่แน่นหนุบหนับ ทำอย่างนั้น หมายถึงวิ่งเช้าวิ่งเย็น อยู่เกือบสัปดาห์ก็สรุปบทเรียนกะตัวเองว่าหนักไป ก็เลยลดเหลือแค่ตอนเย็น
พฤติกรรมการวิ่งของผมก็เช่นเดียวกับที่วิ่งที่สวนลุม เริ่มต้นด้วยการวอมร่างกาย ยืดเส้นยืดสายเล้กน้อย แล้วก็วิ่งยาว คะเนให้ได้ราว ๔๐ นาที จากจำนวนเพลงที่ฟัง ราว ๑๐-๑๒ เพลง หลังจากนั้นก็จะหยุดวิ่งเปลี่ยนมาเป็นเดินอีก ๑ รอบสนาม และหากยังมีเวลาก็ปั่นจักรยานรอบสนามอีก ๓- ๕ รอบ
.....
ผมวิ่งต่อเนื่องเกือบจะทุกวันราว ๑ เดือน ปรากฏว่ากลับไปใส่กางเกงได้สบายเหมือนตอนซื้อใหม่ ๆ เข็มขัดที่เคยขยับไปใช้รูที่เลื่อนออกไปก็กลับมาใช้รูเดิมได้ แถมยังหลวมนิด ๆ
จาก ๖๕ ก.ก. เมื่อเดือนที่แล้ว ขยับลงมาเหลือ ๕๙ ก.ก. เป็นอันว่าประสบความสำเร็จแล้ว แต่ผมยังไม่หายมันกับการวิ่ง การวิ่งกลายเป็นกิจวัตรไปเสียแล้ว
และเป็นเพราะต้องทำมาหากินเลี้ยงตัวและลูกเมีย จึงมีเหตุทำให้ต้องออกเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด สิ่งแรกที่วางแผนคือ ในจังหวัดที่ไปพักจะไปวิ่งที่ไหน พร้อมกับคำนวนเวลาเดินทางให้มีเวลาวิ่งอย่างเพียงพอ
...เป็นถึงขนาดนั้นครับ...
.....
ความเห็น (10)
- สวัสดีครับ คุณหนานเกียรติ
- สุขภาพแข็งแรงขึ้นเลยครับ
- ผมก็ต้องเขาอย่างบ้างแล้ว
- มีความสุขกับครอบครัวนะครับ
สงสัยจะกลายเป็นพวกที่ติดการออกกำลังกายไปแล้วล่ะค่ะท่านหนานฯ 555
สวัสดีค่ะ
ดีจังค่ะ มีที่ออกกำลังกายใกล้บ้าน
ตัวเองไม่กล้าวิ่งแล้วค่ะ แค่เดินเร็วๆเท่านั้น หมอนรองกระดูกสันหลังเสื่อมตามอายุน่ะค่ะ
รักษาสุขภาพนะคะ
จะเป็นนักกีฬา ทีมชาติ ของครอบครัวหรือคะ ดีคะที่มองเห็นความสำคัญของการออกกำลังกาย จะได้หล่อแล้วแข็งแรงด้วยคะ เกี่ยวกันไหมคะ
เรื่องความเป็นระเบียบที่บังอาจดูเหมือนเห็นแก่ตัว ของโรงเรียนก็ปล่อยเขาไปเถอะคะ เขาคงมีเหตุผล
- ครั้งแรกที่จุดประกาย หลายปีมากแล้ว ผมพานร.ไปเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ที่เขาหลวง(อุทยานแห่งชาติ รามคำแหง) สุโขทัย 4 กิโลเท่านั้น ขนาดขึ้นวันหนึ่ง ลงอีกวันหนึ่ง เด็กๆสบาย ครูคนอื่นแย่ แต่ตัวเองแทบตาย ทำให้ผมเริ่มวิ่งออกกำลังกาย(รอบสนามกีฬากลาง)ตั้งแต่บัดนั้น และกระทำอย่างต่อเนื่องเป็นปีๆ แต่ช่วงนี้ห่างมากๆ จะว่าไม่ได้ออกกำลังกายเลยก็ได้ครับ สงสัยต้องรอวิกฤติชีวิตอีกครั้ง(ฮาๆๆ)
- ในกรุงเทพฯสถานที่คงไม่สะดวกนักนะครับ แต่อย่างไรคงไม่เกินความตั้งใจ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับพี่สุ
เรื่องหล่อไม่หล่อไม่ค่อยสนใจครับ สนใจแค่เรื่องใส่กางเกงได้หรือไม่ได้ครับ หากใส่ไม่ได้นี่ถือว่าเรื่องใหญ่ครับ
ส่วนเรื่องโณงเรียนนั้นผมทำใจแล้วครับ...
สวัสดีครับอาจารย์
ผมก็เป็นแบบนั้นครับ แต่หันกลับมาได้ภายในเวลารวดเร็ว
เรื่องแบบนี้เผลอไม่ค่อยจะได้ครับ
ความเคยชินเก่า ๆ ทำให้เราผลักผ่อน
ผมเว้นการวิ่งมาราว ๓ เดือน กางเกงทำท่าจะคับอีก ก็เลยกลับมาเอาจริงเอาจังอีกครั้ง