ความรู้สึกบอก...ข้างในลึก ๆ จากหัวใจ
บันทึกวันจันทร์ที่ 27 กันยายน 2553
ความรู้สึกบอก...ข้างในลึก ๆ จากหัวใจ
หลังจากที่ผมเขียนบันทึก " ภูเขียว ... จะอยู่ในใจตลอดไป "
มีใครคนหนึ่ง ได้ร่วมแสดงความเห็น
และโพสต์บันทึกของผมไว้ว่า ...
หินทราย
เมื่อ 25 กันยายน 2553 22:24
#2192068 [ ลบ ]ชอบมากเลยครับ เห็นแล้วอยากกลับไปบ้านมาก ๆ
แต่ไม่รู้เมื่อไร...
ป.ล. อีกเว็บนึงของภูเขียว server ไฟดับ HDD พังครับ
คงโพสต์ไม่ได้สักพัก เสียดายจัง..
ทำให้ผมอยากจัก
จึงเข้าไปสืบค้น พบว่า
เป็นน้องชายร่วมอุดมการณ์ น้องชายคนนี้ เป็นเด็กหนุ่มไฟแรง หน่วยก้านดี
สามารถเอาดีได้แน่ในอนาคต
โดยเขียนประวัติเจ้าของบันทึกไว้ว่า ...
หินทราย
รับราชการ
สำนักงานสาธารณสุขอำเภอแห่งหนึ่งในอิสาน
โดยทั่วไป การเขียนเพื่อให้เกิดจินตนาการไม่จำเป็นต้องใช้ภาพ เพราะภาพในจินตนาการของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ผมหัดถ่ายภาพตอนอายุประมาณ 20
ด้วยความที่ไม่รู้อะไรเลย รู้เพียงยกกล้องขึ้น แล้วถามว่ากดปุ่มไหนก่อนกดลงไปก็เป็นภาพออกมา เปลี่ยนมาเป็นนั่งมองภาพผ่านช่องมองภาพ(viewfinder) ดูแสงดูเงาดูเรื่องราว บวกกับอารมณ์ในขณะนั้น ได้ภาพบ้าง ไม่ได้ภาพบ้าง
ส่วนใหญ่เน้นถูกใจถูกตา ตนเอง ก็เลยไม่รู้ว่าถูกใจคนอื่นหรือไม่ หลังจากได้มาพบเว็บไซต์นี้
จากคำแนะนำของ พี่คนหนึ่ง ก็เริ่มอ่านบล็อกของหลาย ๆ ท่านได้ความรู้ได้สาระมากมาย รวมทั้งได้มุมมองใหม่ ๆ เพิ่มขึ้น จึงเริ่มอยากแบ่งปันเรื่องราวที่ตนเองมีบ้าง
ผ่านภาพถ่ายที่ผมถ่ายเองทั้งหมด โชคดีที่ผมได้เดินทางบ่อย ๆ โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายมาก เพราะไปตามหน้าที่
ภาพทั้งหมดนำมาลงเพื่อจะฝึกการเขียนของตนเอง รวมทั้งรับฟังข้อแลกเปลี่ยนจากทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชม
ผมเข้าใจเองว่า "พี่คนหนึ่ง" คือ "ผมเอง"
เพราะผมรบเร้าให้น้อง ๆ มาเขียนบันทึกกัน
ในรูปแบบใด รูปแบบไหนก็ได้
แต่ก็ประหลาดใจ...และรู้สึกดี
ที่น้องมาเขียนที่ G2K
ถึงแม้วันนี้ ยังไม่มีบันทึกเรื่องราวของน้อง สักบันทึก
แต่พี่เชื่อว่า ถ้ามีบันทึก
น่าเป็นเป็นบันทึกที่น่าอ่าน และน่าชม
แล้วน้องจะรู้ว่า...
การเขียนบันทึกมีประโยชน์ต่อตนเอง และคนรอบข้างอย่างไงบ้าง ?
อ่านบันทึกของพี่แล้ว...เขียนบันทึกเลยนะครับ
ความรู้สึกบอก...ข้างในลึก ๆ จากหัวใจ....
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แวะไปเยี่ยมกัน
การเขียนบันทึก ให้อะไรเราหลายๆอย่างค่ะ
เคยสมัครบล๊อกนี้ไว้นานแล้ว จนลืมเพราะหน้าที่ทำหลายอย่าง มั่วไปหมด ลืมแม้กระทั่งบล๊อกของตัวเอง จะเข้าไปก็ลืม PWD แต่เอาเถอะ อ่านบันทึกคนเดินทางแทนจะดีกว่า ตนเองหลังจากลาออกก่อนเกษียณเพราะสุขภาพใจไม่ดี ....เมื่อ 11 ปีก่อนนั้น ก่อนลาออกร่างกายเหมือนถุกพันธนาการ รัดรึงไปทุกส่วน และประสาท วันที่หยุดงานไม่ไปทำงานเหมือนเคย...แปลกที่กลับไม่รู้สึกถึงกิจวัตรที่เคยทำ หันหน้าเข้าบ้าน จับไม้กวาดปัดกวาดเช็ดถูไปตามเรื่อง 1 อาทิคย์ ปรากฏว่า อาการเครียดทางกาย ทางใจที่หมักหมมมานับ เกือบ 40 ปี ปลาสนาการไปสิ้น หลังจากนั้นก็เริ่มภาระใหม่ในฐานะ พ่อค้าของชำร่วย ....มีกล้องอยู่เป็นกล้องจีนแดง ยกให้ลูกไป ตัวเองเข้าตลาดหนองคาย ซื้อกล้องโซเวียตมาใช้และซื้อของเก่าจากฝั่งลาว และเวียดนามมาเสริมที่ร้าน เพราะเห็นเป็นของแปลก ตอนนั้นกล้องดิจิตอลยังไม่แพร่หลาย จึงใช้้ฟิล์มถ่ายไปเรื่อย ๆ แล้วก็ลืมอัด....วันนี้กล่องที่ใส่ฟิล์มถูกปลวกกัดเสียหาย เพราะไปเช่าอาคารพาณิชย์ขายของ จนไม่ได้กลับมาดูแลที่บ้าน.............มาอีกทีปลวกบริหารเองเฉยเลย ฯ พักเรื่องกล้องและธุรกิจค้าของเก่าไว้ก่อน (ของเก่าทุกวันนี้ได้ถวายวัดที่จัดทำพิพิธภัณฑ์ในวัดนั้นไปเกือบหมดแล้ว เหลืออยู่เพียงไม่กี่ชิ้น เอาไว้ดูต่างหน้าเป็นพยานความล้มเหลวในอาชีพใหม่...)
ครับ ที่ร่ายยาวมานี่เพราะวันนี้ เห็นน้อง ๆพากันเกษียณตามมาเป็นแถว วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการงาน ข้าราชการ รัฐวิสาหกิจ ของน้องหลายคน.....ใครที่อ่านพบข้อความนี้และกำลังทบทวนตัวเอง หลังจากงานประจำได้ยุติเมื่อสี่โมงครึ่งเย็นวันนี้แล้ว ขอให้รับทราบว่า ผมจะคอยให้กำลังใจ พยายามกลับสู่วิถีชีวิตที่แท้จริงอีกครั้ง ไม่มีเจ้านาย ไม่มีลูกน้อง ไม่มีการพินอบพิเทาใคร หรือให้ใครมากราบไหว้นับถือเพียงเพื่อหวังประโยชน์จากเราตามตำแหน่งหน้าที่การงาน และอำนาจที่เคยมี..........วันนี้ คุณมีอำนาจในตัวอย่างแท้จริง ที่จะบันดาลให้ตนเอง และครอบครัว มีชีวิตอย่างมั่นคงในเส้นทางสายเกษียณ...จงไม่โกหกตนเองว่า เรายังมีอำนาจ บารมีอยู่ เพราะที่ผ่านมา ล้วนหัวโขน และหน้ากากทั้งนั้น......
หลายคนคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร หลายคนเก็งกำไร เอาเงินไปออกดอก หลายคนไปหาทำไร่ทำนา บางคนที่เคยทำมาล่วงหน้าก็ปกติ ไม่เปลี่ยนแปลงอะไร หลายคนที่พยายามเอาอย่าง เข้าไร่ เข้านา หาซื้อที่ดิน หวังจะขุดบ่อเลี้ยงปูปลา ...ก็ขอให้ศึกษาจากผู้ที่มีอาชีพอย่างนี้อยู่ ....มิฉะนั้น ท่านจะไม่พบหนทางสำเร็จ หรือไม่ก้อถูกหลอกลวงไปโน่น....
หลายคนยังไม่คิดอะไร เอาแต่เดินสายทักทายเพื่อน ญาติมิตร ห้อมล้อมหนาแน่น เงินทองก็ค่อย ๆร่อยหรอ เพราะมีแต่จ่าย ไม่มีเติมเงิน...
หลายคนจะอดทนใช้เงินดอกเบี้ยสหกรณ์แทนเงินที่ได้ก้อนใหญ่ หลายคนคิดเพียงอยู่ไปวัน ๆ ใช้เงินบำนาญที่มีไปกับชีวิตที่เหลือ เป็นสิ่งดีทั้งนั้น เว้นแต่ว่า จากวันนี้ไป ท่านคงต้องใคร่ครวญการ"ให้" อย่างมาก ประสบการณ์ที่ผมประสบมาค่อนข้างไม่น่าเชื่อที่จะเป็นอย่างที่เขาว่า... พยายามทุกอย่างเพื่อดำรงสถานะความมั่นคงทางบ้าน ด้วยการค้าขายในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ แต่ในที่สุดก็พบ"กรรมเก่า" มาทักทาย จนวันนี้ซึ้งแก่ใจอย่างที่สุด ชีวิตที่เหลืออยู่จึงเน้นไปที่การ"ให้" ทุกอย่างที่ตนเองสามารถกระทำต่อบุคคลอื่น บางครั้งเป็นตัวเงินเล็ก ๆน้อย จากรายได้พิเศษหลังเกษียณ บางครั้งเป็นความรู้ความเข้าใจที่สามารถถ่ายทอดให้คนอื่น บางครั้งเพียงช่วยเหลือหยิบจับประคับประคองด้วยกายแทนตัวเงินหรือสิ่งของ.....จะเอาอะไรกันหนักหนา กับชีวิตที่เหลือ หลายคนไม่หยุดยั้งความต้องการทางกายและใจในกิจที่ไม่น่ากระทำ ทั้งยังหลอกตนเองว่ายังมีความสำคัญอยู่....ทั้งที่ความสำคัญได้ถ่ายโอนจากคนสู่เงินตราของตนไปแล้ว.....
วันนี้ ขอรบกวนบล๊อกนี้เพียงนี้ก่อน พยายามจะกลับไปหาบล๊อกของตนให้ได้ เพื่อเขียนความหลัง นั่งคนเดียว....ถึงทุกท่านที่เข้ามาพานพบ.....ขอให้ผู้อ่านทุกท่านอายุมั่นขวัญยืน ปลอดโรค ปลอดภัย และขอให้ "รู้เท่าทันสื่อ" ที่กำลังเริ่มสร้างอิทธิพล ครอบงำสังคมอีกวาระแล้ว....สบายดี
ขอขอบพระคุณ คุณณัฐรดา ครับ
ผมรู้ว่า คุณติดตามอ่านงานผม
และผมก็เช่นกัน...ที่ติดตามงานของคุณ
ยอดเยี่ยมมากครับ
ขอบพระคุณ คุณ naipond มากครับ
ที่มาแวะชม และยังให้ข้อคิด
ดี ๆ ที่เป็นเครื่องเตือนใจผมได้ ครับ
สวัสดีครับ
ตอนนี้ น้อง "หินทราย" ที่ผมกล่าวถึง
ได้ลาไปศึกษาต่อคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ไม่ถึงสัปดาห์
ผมหวังข้างในลึก ๆ จากหัวใจ ว่า
น้อง คงไม่ลืมจากเขียนบล็อก
เพื่อแบ่งปันให้ผู้อื่นนะครับ