"เลือด" "น้ำตา" กับนาทีแห่งความเป็นความตาย สุดท้ายได้ข้อคิด กุศลาธรรมา อกุศลาธรรมมา
ครบ ๑ สัปดาห์พอดี กับการใคร่ครวญตัดสินใจที่จะเขียนบันทึกนี้ ด้วยความคิด ทั้งคิดบวก คิดลบ คิดใครครวญไตร่ตรองแล้ว จึงตัดสินใจบันทึกไว้เพื่อเตือนตน ไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำอีก
"ตกลงพี่อิง ส่ง คศ.3 วันไหนคะ จะได้ทำหนังสือนำส่งให้" เจ้านายสาวของฉันถามในตอนเช้าวันจันทร์ วันเริ่มสัปดาห์ใหม่
"อือ...งานเสร็จหมดแล้ว คิดว่าจะไปเอางานวันพรุ่งนี้ค่ะ(วันอังคาร) แต่พี่ไม่ส่งวันพุธนะคะ พี่ไม่ชอบวันพุธ เอายังงี้ดีกว่า พี่ไปไปรับงานที่โรงพิมพ์วันพุธ แล้วก็ส่งเขตวันพฤหัสบดีนะคะ " ฉันอธิบายให้เจ้านายสาวฟัง
เมื่อถึงวันพุธ เพื่อนที่ทำ คศ.3 ด้วยกัน ได้ปรับปรุงเหมือนกัน ก็อาสาจะไปรับงานให้ ซึ่งเป็นโรงพิมพ์ที่อยู่ต่างอำเภอ บ้านของเพื่อนคนนี้อยู่ห่างจากบ้านฉัน ไม่ถึง 10 กิโลเมตร จะให้เพื่อนขับรถย้อนมารับฉันที่บ้าน ก็ดูจะเกรงใจเกินไป
"พี่คะ เกรงใจพี่จังเลย เอางี้นะคะ เดี๋ยวครูอิงขับมอเตอร์ไซด์ไปจอดไว้บ้านพี่ก็แล้วกันนะคะ" ฉันตัดสินใจเช่นนั้น เพราะตอนอยู่โรงเรียนเก่า เคยขับรถจักรยานยนต์ไปกลับอยู่เป็นประจำ จนมองเห็นว่าระยะทางมันใกล้นิดเดียว
กลับจากโรงเรียน ตามเวลาเลิกเรียนปกติ จัดแจงเตรียมอาหารไว้ให้น้องต้นกล้า ลูกชายคนเล็ก พร้อมกับเอ่ยปากชวน น้องต้นน้ำ ลูกชายคนโตให้ไปกับแม่เพราะงานที่จะรับจากโรงพิมพ์คงไม่อาจใส่ตะกร้ารถได้หมด
ฉันและน้องต้นน้ำ เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ตอนแรกฉันสวมกางเกงขาสั้นเลยเข่านิดหน่อย แต่ก็รู้สึกแปลก ๆ ใจอย่างไรไม่ทราบ กลับเข้าไปเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์หนา พร้อมด้วยเสื้อแขนยาว McJeans ซึ่งเป็นชุดสำหรับขับจักรยานยนต์สมัยสัก 10 ปีก่อน
"ลูก...สวมหมวกกันน็อคหน่อยดีมั้ย" ฉันหันไปถามลูก แต่น้องต้นน้ำปฏิเสธบอกว่าอึดอัด และ รำคาญ
การเดินทางเป็นไปด้วยความราบรื่น โดยนำรถจักรยานยนต์จอดทิ้งไว้บ้านเพื่อนจากนั้นก็ขับรถยนต์ ขณะนั่งรถยนต์ ฉันก็ท่องคาถาป้องกันภัย ๑๐ ทิศ ไปด้วยเพราะชอบท่อง ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ฉันจ่ายเงินให้โรงพิมพ์ด้วยตัวเลขที่จำง่าย 16,191 บาท
"พี่ไปส่งดีมั้ย มันอันตรายนะ ตอนนี้เค้ากำลังทำถนนด้วย เพิ่งตายไป 2 ศพ คนในหมู่บ้านนี่แหละ แฉลบล้ม รถเก๋งเลยเหยียบตาย" เพื่อนรุ่นพี่อาสาพร้อมกับสาธยายจนฉันใจไม่ดี
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่....ครูอิงต้องใช้รถจักรยานยนต์ส่งลูกไปโรงเรียน ตอนเช้าคงลำบากแย่ ถ้าไม่เอารถกลับไปด้วย" ฉันดื้อ ด้วยมีเหตุผลแห่งความจำเป็น"อือ หรือว่าครูอิงจะเอางานไว้ในรถพี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" ฉันเริ่มลังเล
"แต่...น้องอิงต้องเอางานไปลงกล่องนะคะ ต้องระมัดระวัง ลงผิดกล่องไม่ได้"ฉันและน้องต้นน้ำปรึกษากัน ตัดสินใจให้น้องต้นน้ำซ้อนท้ายโดยมีผลงานบรรจุในกล่องกระดาษดับเบิล เอ 2 กล่องวางบนตัก ขับรถในช่องทางสำหรับรถจักรยานยนต์ ด้วยความเร็ว ประมาณ 45-50 สักพักเริ่มมีป้ายเตือนบอกให้ทราบว่าทางข้างหน้ากำลังก่อสร้าง ด้วยพื้นป้ายสีแดงเข้ม ตัวหนังสือสีดำ (ตอนกลางคืนมองไม่ค่อยเห็น)
เมื่อมาถึงจุดก่อสร้าง ฉันจอดรถ หันไปปรึกษาน้องต้นน้ำว่า เราจะไปทางไหนกันดี ซ้ายหรือขวา เพราะเขาขูดถนนเลนซ้าย และให้รถแล่นเลนขวาเลนเดียว ส่วนเลนซ้ายก็จะไม้ปิดทาง และมีรถบดถนนและรถอื่น ๆ จอดไว้โดยมิได้ติดสัญญาณไฟแม้แต่อย่างใด ขณะปรึกษากันหันไปมองข้างหลัง ไม่มีรถตามมาเลยสักคัน ฉันจึงตัดสินใจขึ้นเลนขวา โดยในใจคิดว่า ระยะทางคงไม่ยาวมาก แต่ที่ไหนได้วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่สุดเส้นทางเสียที กระทั่งมีรถมาหลายคัน ฉันตกใจมาก ห่างแค่ศอกทางซ้าก็ทางต่างระดับ หากตกลงไปก็ล้มแน่ ห่างแค่ศอกทางขวาก็เป็นรถยนต์ที่วิ่งแซงขึ้นไปคันแล้วคันเล่า ข้างหลังก็รถสิบล้อวิ่งจ่อท้าย ทั้งบีบแตรไล่ ทั้งเปิดไฟจ้า
วินาทีแห่งความเป็นความตาย ฉันหูอื้อ ตาพร่า มองอะไรไม่เห็น มือบิดให้รถวิ่งเร็วขึ้น ๆ โดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นไม่สามารถควบคุมสติได้อีก น้องต้นน้ำก็ตะโกนบอก แม่ใจเย็น ๆ อย่ากลัว แต่ไม่เป็นผล ฉันเห็นแต่ล้อรถล้อหน้าหมุนติ้ว ๆ พร้อมกับการส่ายไปมาจนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่
วินาทีแห่งความเป็นความตาย ฉันคิดถึงลูกคนเล็กที่รอแม่กับพี่อยู่ที่บ้าน ฉันคิดถึงหลวงปู่ทวดที่ห้อยคอติดตัวอยู่ ฉันมีความรู้สึกเหมือนมีแรงผลัก ฉันพุ่งรถไปทางเลนซ้ายด้วยความเร็ว ฉันเห็นน้องต้นน้ำตัวลอยหวือไปต่อหน้าต่อตา ในลักษณะของม้วนตัว แต่ฉันก็ยังไม่สามารถหยุดรถได้ ทำให้เท้าครูดไปกับพื้นถนน ประมาณ 300 เมตร จึงหยุดรถได้ ฉันลงจากรถวิ่งย้อนกลับ วิ่งด้วยเท้าเปล่า เพราะรองเท้าหลุดจากเท้าไปนานแล้ว ปากก็เรียกหาลูก
(มีแผลแค่นิดหน่อย ไกลหัวใจมากค่ะ)
"แม่ครับ!!!!!! แม่ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า ลูกไม่เป็นไรนะ" น้องต้นน้ำตะโกนบอก พร้อมกับใช้แสงไฟจากโทรศัพท์ส่องให้แม่เห็น ฉันกับลูกโผกอดกันด้วยความโล่งใจที่ต่างคนต่างรอดมาได้ แต่ฉันต้องยืนมองรถสิบล้อบ้าง รถเก๋งบ้าง มอเตอร์ไซด์บ้าง คันแล้วคันเล่า เหยียบไปบนผลงาน คศ.3 ของฉัน ได้แต่ตะโกนบอกลูกว่า
"งานของแม่ งานของแม่"
(น้องต้นน้ำ ลูกชายคนโต ขณะนี้เรียนอยู่ชั้น ม.3)
"ใจเย็น ๆ นะแม่ เรารอดมาได้ก็บุญแล้ว งานพวกนี้ยังมีอยู่ในเครื่องคอม เราทำขึ้นใหม่ได้" ลูกชายควบคุมสติได้ดีมาก เขาวิ่งไปขยับรถจักรยานยนต์เข้าข้างทางและวิ่งกลับมาเก็บผลงานให้ฉันทีละเล่ม ๆ โดยอาศัยแสงสว่างจากรถที่แล่นมาทางเลนขวา และเก็บรองเท้าให้แม่ซึ่งหล่นอยู่ทางเลนขวา ในช่วงที่ไม่มีรถมา โดยใช้แสงไฟจากจักรยานยนต์ของเราเอง เพราะบริเวณนั้นไม่มีบ้านคน มืดมิดมาก ๆ
(ช่วงที่เกิดอุบ้ติเหตุ ตอนกลางคืน แต่ภาพถ่ายนี้ถ่ายตอนกลางวัน ในวันรุ่งขึ้น)
มีรถจักรยานต์ที่ผ่านมา หลายคันชะลอความเร็วดูเหมือนมีน้ำใจลงมาช่วยเหลือ แต่ในที่สุดก็ไม่........ กระทั่งมีคุณลุงคนหนึ่งจอดให้ความช่วยเหลือ และบอกว่าบ้านของลุงก็อยู่ตลาด ลุงจึงอาสาพาน้องต้นน้ำพร้อมด้วยผลงานของฉันมาส่งให้ที่บ้าน
เมื่อมาถึงบ้านฉันยังงง ๆ อยู่ เท้าที่ครูดกับถนนเริ่มเจ็บ น่องฟกช้ำดำเขียวน้องต้นน้ำจัดการทำแผลให้แม่ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เจ็บ มีแผลถลอกเลือดไหลซิบทีแขนขวา จากนั้นก็ตรวจนับผลงานของแม่ว่าเก็บมาได้ครบหรือเปล่า ปรากฏว่าครบทุกชิ้น อ้อ....ขาดชิ้นเล็ก ๆ ไป 1 ชิ้น คือป้ายแขวนถุงผ้าที่บรรจุหนังสือส่งเสริมการอ่าน
(ผลงานที่เสียหาย แต่ไม่เป็นไรค่ะ พี่เบิร์ดบอกว่า ซ่อมได้ อะไร ๆ ก็ซ่อมได้)
เราช่วยกันแยกผลงาน ว่าเล่มไหนเสียหายระดับใด ต้องทำอะไรบ้าง เมื่อเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทราบข่าวก็แวะมาเยี่ยมเยียนให้กำลังใจ แม้แต่เจ้านายสาวของฉัน เมื่อทราบข่าวในวันรุ่งขึ้นก็รีบมาเยี่ยมทันที
เช้าวันต่อมา ฉันและน้องต้นน้ำ พากันไปตักบาตรอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร และทุกดวงวิญญาณที่ต้องจบชีวิตลง ณ ถนนสายนี้ เพราะมีเพื่อนบ้านหลายคนบอกว่าช่วงที่ทำถนนนี้ มีคนตายแล้ว 4 ศพ
"ช่วงบ่ายก่อนหน้าเหตุการณ์ของครูกับลูก ก็เพิ่งตายไป 1 ศพ ผมผ่านไปเขากำลังห่อผ้าขาวเอาขึ้นรถมูลนิธิ" เพื่อนบ้านคนหนึ่งเล่าให้ฟัง
"ครูหน่ะโชคดีมากนะเนี่ย สงสัยมีพระดี เพราะคนอื่น ๆ เขาอาการหนักกันทั้งนั้น บางคนก็ล้มหน้าครูดไปกับพื้นถนน"
เมื่อเพื่อนร่วมงานทราบข่าว ต่างก็ตัดพ้อต่อว่า ว่าทำไมฉันไม่บอกกล่าว เพื่อนรุ่นพี ก็บอกว่า น่าเฆี่ยนนัก มีอะไรไม่บอก ฉันก็ได้แต่อ้อมแอ้ม ๆ ว่า เกรงใจ
น้องโบกี้ (สมาชิกท่านหนึ่งของโกทูโนว์) ขันอาสา จะนำงานไปเข้าเล่ม ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอให้ ฉันกับน้องโบกี้นัดกันตอน 9 โมงเช้า เจ้านายสาวก็อนุญาตให้หยุดงานได้ แต่ก็มีเรื่องแปลกมาก เมื่อฉันจะเอางานลงกล่อง ก็พบว่าจิ้งจกตกลงมาตายอยู่บนกองผลงานที่เป็นต้นฉบับของฉัน
ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ฉันรีบโทรไปบอกน้องโบกี้ว่า ไม่ต้องมารับแล้วนะ วันนี้พี่ขอ พักผ่อน 1 วัน ไม่ทำอะไรทั้งหมดทั้งสิ้น พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ วันนั้นฉันก็เลยนอนหลับทั้งวัน
เรื่องราวยังไม่จบเพียงเท่านี้ คงต้องบันทึกต่อในตอนต่อไป เรื่องสำคัญที่ต้องกล่าวถึงก็คือ
"กุศลา = ธรรมา อกุศลา = ธรรมก็มา
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้บอกได้คำเดียวว่า ธรรม-มา ตึมเลยค่ะ
เรียกว่า "ฉวยวิกฤติเป็นโอกาส" ซะแบบแฮปปีเอ็นดิ้งเลยหละครับพี่น้องครับ
ความเห็น (21)
เรียนครูอิงจันทร์ครับ
นาทีแห่งชีวิตเลยนะครับ ชีวิตเหมือนพยับแดด ห่างหายไปเร็ว ไม่เหลือร่องรอย คนเราก็เป็นเช่นนั้น ไม่ถึง 100 ปี ของชีวิต ไม่นานเลย
สวดมนต์หลายจบหน่อยนะครับ ช่วงนี้ ผ่านพ้นไปได้ เงินเดือนเพิ่ม 10000 เศษ ไม่ผ่าน ก็ลุยต่อหลังผ่อนพักสักครู่
เอาใจช่วยครับ สาธุ
สวัสดีค่ะอาจารย์
โสภณ เปียสนิท
- ขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ ที่แวะมาส่งกำลังใจ
- ตอนนี้กำลังพยายามท่องคาถา ชินบัญชร อยู่ค่ะ
- ขอให้อาจารย์มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
สวัสดีค่ะ
อ่านไปเรื่อยๆก็ใจไม่ดี กลัวเป็นอะไรมาก จบแล้วก็โล่งใจ น้องต้นน้ำ น่ารักมากค่ะ คุณอิงจันทร์เล่าดีมากเลยนะคะ นึกภาพตามไปด้วยเลย ค่ะคุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง
เมื่อวันก่อนก็ไปอ่านของคุณยาย เล่าดีเช่นกัน ก็โล่งใจค่ะ คุณยายไม่เป็นอะไร แต่รถยนต์ยับเยินค่ะ แขวนพระ 2 องค์ ตอนเกิดเหตุก็คิดถึงลูกเช่นกัน พ้นเคราะห์แล้วนะคะ ต่อไปก็จะได้รับสิ่งดีๆนะคะ
สวัสดีค่ะ
วันนี้พี่คิมไปทานข้าวกับเพื่อน เพิ่งกลับมาตอน ๒ ทุ่ม อาบน้ำนอน เพิ่งตื่นมาเข้าเน็ต และติดตามมาอ่านบันทึกที่รอคอยฉบับนี้
เหมือนท่าน โสภณ เปียสนิท ให้ความเห็นไว้เช่นเดียวกันค่ะ ทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้เรา "ฉลาดได้อีก" เหมือนที่อาจารย์ ดร.ไร้กรอบเขียนไว้นั่นเอง
ดีแล้วนะคะที่เราไม่บาดเจ็บและสูญเสียมากกว่านี้ ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญค่ะ ทุกอย่างซ่อมใหม่ได้
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ และขอขอบคุณที่ยังระลึกถึง มีภาพมาลงให้ชมอีก รออีกไม่นานจะมาเยี่ยมทานส้มตำปูม้าอีกค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ดา
กานดา น้ำมันมะพร้าว
- ค่ะ ต้องบอกพี่ดาว่า ลูกคือ "ยาใจ" จริง ๆ ค่ะ
- เขาควบคุมสติได้ดีมาก
- ในขณะที่แม่ยืนร้องไห้ "งานของแม่ ๆ" ฮือ ๆ
- คิดแล้วก็ขำตัวเองเหมือนกันค่ะ แทนที่จะปลอบลูก
- กลับกลายเป็นว่าลูกปลอบแม่ค่ะ
- ตอนกลางวัน นอนหลับไป ตื่นขึ้นมามีอาการเหมือนเป็นไข้
- ก็บ่นกับน้องต้นน้ำว่า สงสัยแม่จะเป็นไข้
- ลูกก็เอามือมาอังหน้าผากแม่ แล้วเดินไปหยิบ พารา มา 2 เม็ด
- ส่งให้แม่ "เอ้า...แม่กินยาปัองกันไว้ก่อน" ไม่ต้องรอให้เป็นไข้
- รู้สึกมีความสุขค่ะ ไม่ต้องการความอบอุ่นจากที่ไหนอีกแล้ว ลูกนี้แหละอบอุ่นที่สุด
- ขอบพระคุณพี่ดามากนะคะที่ให้ความห่วงใย
- ขอให้พี่ดามีความสุข มีสุขภาพที่ดี ปราศจากโรคภัยทั้งหลายทั้งปวงนะคะ
- สวัสดีครับ
- เรียกว่า คนเรามี ดวงขึ้นกับ ดวงตกครับ ช่วงดวงตกจะมีอะไรเกิดขึ้นที่เขาเรียก่า "ผีซ้ำด้ามพลอย" ครับ โดยเฉพาเวลาที่กำลังหรือดวงเราอ่อนลง สิ่งที่มองไม่เห็นจะเข้ามารบกวนเราได้ บางครั้งเวลาผมขับรถมักมีอาการเหมื่อนพี่อิงจันทร์ คือ ขับผ่านช่วงหนึ่ง จะกระวนกระวายไม่ทราบสาเหตุ เหมือนจะบังคับตนเองไม่ได้ ต้องสวดมนต์ครับ นึกถึงคุณพ่อ คุณแม่ คุณพระ คุณเจ้า สวดมนต์ตั้งสติให้ดี เราถูกสิ่งที่มองไม่เห็นเล่นงานเอาแหล่ะครับ ของอย่างนี้ใครไม่เชื่อ แต่ก็อย่าลบหลู่ครับ
- ขอให้หายเร็ววันครับ
- ว่างๆ ลองแวะเข้าไป มัดมือ สู่ขวัญ ที่บ้านอารมณ์ดีนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
สวัสดีค่ะ
ได้อ่านเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณอิงจันทร์แล้ว ก็เป็นห่วงค่ะ มาให้กำลังใจเพื่อต่อสู้กับปัญหาต่อไปนะคะ Krudala เคยเจอเหตุการณ์ทำนองนี้มาแล้วในช่วงที่ทำผลงานครูค.ศ. 3 เชิงประจักษ์ สติแตกไปพักใหญ่ สู้ต่อไปไม่ไหวเลยไม่ทำผลงานต่อ ยังรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ แต่ตอนนี้ก็ผ่านแล้วค่ะ
มาให้กำลังใจอย่าเพิ่งท้อนะคะ ผลงานพร้อมจะส่งอยู่แล้ว ค่อยๆแก้ไขหรือซ่อมแซมไป ขอให้มีใจที่เข้มแข็งเข้าไว้นะคะ สวดมนต์ตลอดเวลาที่ว่างเลยค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนหนึ่งค่ะ
สวัสดีค่ะพี่คิม
ครูคิม
- ค่ะ "เรายังฉลาด" ได้อีก
- เหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้ แม่ลูกผูกพันกันมากขึ้น
- ทำให้ภูมิใจในตัวลูกชายมากค่ะ
- จะเล่ารายละเอียดในฉบับหน้านะคะ
สวัสดีค่ะน้อง
ชำนาญ เขื่อนแก้ว
- ค่ะ น่าจะเป็นอย่างน้องว่าแหละ
- เพราะถนนช่วงนั้น เป็นจุดที่มีคนตายบ่อยมาก
- ประกอบกับเขาทำถนนด้วยค่ะ
- เราไม่ได้ประมาท เพียงแต่ตัดสินใจผิดพลาด แทนที่จะไปเลนซ้าย
- ตัดสินใจไปเลนขวา
- ถ้าจะพูดไปแล้ว ผู้รับผิดชอบในการทำถนน ควรมีวิธีป้องกันที่ดีกว่านี้
- แต่ก็อย่างว่า "พูดไปก็ไลฟ์บอย" ค่ะ
- ขอบคุณน้องชำนาญมากนะคะที่แวะมาให้กำลังใจกัน
- มีความสุขเสมอ ๆ และขอให้ปลอดภัยในทุกเส้นทางนะคะ
สวัสดีค่ะพี่อิงจันทร์
คุณพระคุ้มครองนะค่ะ อ่านแล้วเห็นภาพ ขวัญเอย จงมา นึกเสียว่าฟาดเคราะห์นะค่ะ ต่อไปขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามา น้องอุ้มเคยโดนรถชนค่ะ ขับมอเตอร์ไซค์ชนปิคอัพนอนดึงคออยู่โรงพยาบาล3สัปดาห์ มือซ้ายอ่อนแรงต้องทำกายภาพด้วยตนเองไปด้วย ตอนจะขับออกมานึกสังหรณ์ใจอะไรไม่รู้ กระชับหมวกกันน็อคแน่นเลยค่ะ
น้องต้นน้ำน่ารักมากค่ะ มีสติดีมาก
หายไวๆนะค่ะ คิดถึงและเป็นห่วงเสมอค่ะ
พี่ครับ แก้ไขแล้วเอาไปส่งใหม่ ไปถวายสังฆทานด้วยก็ดีครับ สู้ๆๆครับ
สวัสดีค่ะ
KRUDALA
- ยินดีด้วยนะคะ กับการผ่าน คศ.3
- ขอบพระคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจที่มอบให้
- มาถึงขั้นนี้ ยังไงก็สู้ไม่ถอยค่ะ
- มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
- "ไม่คิดจะยอมแพ้ เราจะไม่แพ้ แค่ริมทางไม่มีดอกไม่ให้ก้าวเดิน"
สวัสดีค่ะน้องอุ้ม
ถาวร
- ตอนนี้ไม่มีอะไรมากแล้วค่ะ
- ถือเอาเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียน
- ทำให้เราได้รู้ได้เห็นอะไรมากมายค่ะ
- ขอบคุณน้องอุ้มมากนะคะทีแวะมาให้กำลังใจกันแทบทุกเช้าเลย
- มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
คนดี พระคุ้มครอง ดีใจที่พี่ไม่เป็นอะไรมากค่ะ ส่งกำลังใจ นะคะ
สวัสดีค่ะน้อง
poo
- ค่ะ คิดเช่นนั้นเหมือนกันค่ะ ดีใจที่ไม่เป็นอะไรมาก
- ขอบคุณน้องปูนะคะที่แวะมาส่งกำลังใจให้กัน
- มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
- ตอนนี้พันพรือ บายดีแล้วหม้าย อ่านแล้วหายใจไม่ค่อยออก รอลุ้นตอนจบ
- ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกจึงสบายใจไม่เป็นไรน้องนะ สิ่งเลวร้ายมากกว่านี้เรายังรับได้
- เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อย ผลงานเสียหายไปทำใหม่ได้ ช้านิดหนึ่งไม่เป็นไร
- ขอให้ลูกรอดปลอดภัย ก็วาสนาแล้ว บอกหลานต้นน้ำด้วยว่าฝากเป่ากระหม่อมมากมาด้วย
- โชคร้ายผ่าน...โชคดีกำลังเดินทางมา ขอแสดงความยินดีกับว่าที่ค.ศ.3 ค่ะ
- รักน้องและหลานทั้งสองคนมากมาย
สวัสดีค่ะน้อง
ขจิต ฝอยทอง
- ค่ะ รีบทำใหม่และส่งพรุ่งนี้ (24 ก.ย.) ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ
- จากนั้นก็จะทำบุญ อุทิศส่วนกุศล ให้เจ้ากรรมนายเวร
- จะไปถวายสังฆทานตามคำแนะนำของศิษย์น้องด้วยค่ะ
- ขอบคุณค่ะ ขอให้มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
- สวัสดีค่ะ
- นกดีใจมาก ๆ ที่พี่อิงจันทร์แวะไปเยี่ยมเยียนกัน มิตรไมตรีที่มอบให้กันยังประทับใจมิลืมเลือนค่ะ
- มีความสุขมาก ๆ นะค่ะพี่ ระลึกถึงกันเสมอค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่สาว
ดาวเรือง
- วันนี้แหละค่ะ จะไปส่งที่เขต
- เมื่อวาน ผอ.ไปเขตไปแจ้งเจ้าหน้าที่ไว้ เพราะเขาต้องทำเรื่องกันเงินไว้ให้หน่ะค่ะ
- ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแบบไหน
- เตรียมพร้อมค่ะ ถ่ายน้ำมันเครื่องรถ (รถยนต์) เติมน้ำมันเต็มถัง เช็คความพร้อมทุกอย่างค่ะ
- กำลังจะเช็ค หม้อน้ำ ค่ะ คิดว่าคงไม่มีอุปสรรคใด ๆ ค่ะ
- ขอบพระคุณพี่ครูนะคะ ที่ให้กำลังใจแบบ มากมาย มากมาย
- มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
สวัสดีค่ะน้องนก
บุษรา
- ขอบคุณค่ะที่แวะมาเป็นกำลังใจให้กัน
- แม้ภารงานจะมากมาย
- แต่ก็คิดถึงมิตรภาพอยู่เสมอนะคะ
- มีเวลาจะแวะไปทักทายค่ะ
- ขอให้น้องมีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
" สวัสดีค่ะ นรินมาเยี่ยมค่ะ
อ่านบันทึกแล้ว ซึมเลย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ เป็นไงบ้างแล้วน้องต้นน้ำเจ็บตรงใหนป่าว
ไปตรวจสุขภาพยัง(อ่านยังไม่จบ พิมพ์ ดีกว่า พิมพ์ก่อน)...ดูแลเเม่นะจ๊ะ
ห่วงใยค่ะ
(นรินทิพย์)