ความงดงาม...ระหว่างแม่ลูก

การเอาใจใส่ลูกชายเธอเปี่ยมไปด้วยแรงรัก...ที่เธอทุ่มเทให้

ความงดงาม....ระหว่างแม่ลูก
ตึกผู้ป่วยใน

ภาพของแสงหล้า....เดินเข้ามาเยี่ยมลูกชายวัย 15 ของเธอ ที่นอนเตียงแยกท้ายตึกผู้ป่วยในเป็นประจำทุกวันเหมือนเป็นส่วยหนึ่งของท้ายตึกในช่วงนี้...แม้เธออายุไม่เกิน 40 มามากนัก แต่ด้วยร่างกายที่ผอมแห้ง ผิวคล้ำ ผมบางๆแห้งกรอบ เธอเองก็เคยมานอนป่วยที่ท้ายตึกนี้เช่นกัน วันนี้เธอมาในบทบาท “แม่” แม้เรี่ยวแรงเธอจะอ่อนล้า แต่การเอาใจใส่ลูกชายเธอเปี่ยมไปด้วยแรงรักที่เธอทุ่มเทให้ลูกชาย ไม่ว่าจะเป็นการป้อนข้าว เช็ดตัว เธอพูดคุยดูแลอยู่ข้างๆเตียง นอนบนเสื่อเก่าๆใต้เตียงลูกชายทุกคืนไม่ขาด ภาพนี้กระตุ้นความรู้สึกของฉันในบทบาท“ลูก”ยิ่งนัก

วันนี้ฉันขึ้นเวรบ่าย ท้องฟ้ามืดครึ้ม ท่าทางฝนจะตก มองไปที่ท้ายตึกบรรยากาศเงียบสงบต่อจากเวรเช้า ก่อนรับเวรฉันเดินไปหาแสงหล้ายืนอยู่ข้างๆเธอ เห็นเธอกุมมือลูกชายที่นอนใต้ผ้าคลุมสีขาวไว้แน่น แววตาเศร้าหมอง น้ำตาไหลไม่เหือดแห้ง และพร่ำพรรณตลอดว่า “ต่อไปนี้แม่จะอยู่กับใคร แม่คงอยู่อย่างเดียวดาย..พ่อเจ้าจากไปคนหนึ่งยังไม่พอ ชะตากรรมจะพรากเจ้าจากแม่ไปอีกคนแล้วหรือ..” ฉันจับมือเธอเบาๆ “คุณน้าไม่เดียวดายหรอกค่ะ คุณน้ายังมีแม่ ญาติพี่น้อง ที่รัก ยังรอน้าอยู่ค่ะ น้องเขาไปสบายแล้ว พ้นความทุกข์ทรมาน พยาบาลขอเป็นกำลังใจให้น้าด้วยนะค่ะ” ฉันยิ้มปลอบใจด้วยความจริงใจ ในช่วงเวลาที่ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอนั้น เธอได้ทบทวนชีวิติของเธอให้ฉันได้รับรู้ว่า เธอและสามี มีอาชีพรับจ้าง หาเช้ากินค่ำ สามีได้จากเธอไปด้วยโรคร้ายที่เขาเองเมากระจายสู่เธอและลูก เธอมีแม่ชราที่ต้องดูแลอีกหนึ่งคน ลูกชายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ และเป็นความหวังที่เธอต้องต่อสู้ภัยโรคร้ายที่คุกคามชีวิตเธอทุกขณะเช่นกัน ชีวิตเขายังบริสุทธิ์ สัมผัสโลกใบนี้เพียงระยะเวลาสั้นๆก็มาด่วนจากไปก่อนเธอเสียแล้ว ต่อไปนี้เธอคงต่อสู้คนเดียว..เมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตลูกชายเธอสิ้นสุดลง ทีมสุขภาพได้นำร่างลูกชายเธอส่งขึ้นรถโรงพยาบาลกลับไปยังวัดในหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่

ฉันมองไปที่ท้ายตึกเห็นความว่างปล่าว ภาพแห่งความงดงาม “การดูแลเอาใจใส่ระหว่างแม่ลูก” ที่ฉันเห็นทุกวัน..จบสิ้นลงแล้ว ฉันมองไปยังเตียงอื่นๆ ก็พบภาพนี้เช่นกัน ระหว่างญาติและพี่น้องของเขา แต่ละเตียง การเฝ้าดูแลเอาใจใส่เป็นความบริสุทธิ์ที่กลั่นกรองมาจากแก่นแท้ของจิตใจ ไม่ต้องเล่าเรียนเป็นวิชาการอย่างที่ฉันเรียนมาเสียอีก บางทีการดูแลเอาใจใส่ต้องมีคนมาบอกมาแนะนำว่า “ให้ดูแลด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์” ต่อจากนี้ไปฉันจะนำภาพการดูแลของญาติๆทีดูแลคนไข้ของเขาเป็นบทเรียนพื้นฐานในการดูแลผู้ป่วยทุกๆคน