ดอกไม้...

คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า คนจะสวยสวยจรรยาใช่ตาหวาน คนจะแก่แก่ความรู้ใช่อยู่นาน คนจะรวยรวยศีลทานใช่บ้านโต

  

          ความงามของสิ่งต่างๆในโลกใบนี้มีด้วยกันมากมาย แต่ละสิ่งแต่ละอย่างต่างก็มีวิถีความงามที่แตกต่างกันไป ผู้หญิงก็เช่นกันไม่ว่ายุคใดสมัยใดผู้หญิงก็เป็นดอกไม้ของโลกใบนี้เสมอ ไม่ว่าจะด้วยจริตกิริยา เสื้อผ้าอาภรณ์ ต่างๆล้วนแต่เป็นสิ่งที่ส่งเสริมให้ผู้หญิงยิ่งดูงามมากขึ้นไป และยิ่งมีความสามารถอ่านออกเขียนได้ คิดเป็นคิดถูกต้องยิ่งทำให้ดอกไม้ดอกนั้นยิ่งมีคุณค่าน่าทะนุถนอมมากยิ่งขึ้น แต่เมื่อหันกลับมามองจะพ.ศ.ปัจจุบันที่เรากำลังใช้ชีวิตกันอยู่ไม่ว่าจะด้วยความสุขสบาย ความยากลำบาก หรือความอึดอัดใจก็ตามเราจะเห็นดอกไม้สมัยนี้เปลี่ยนไป ดอกไม้สวยงามมากขึ้นแต่งามจากการแต่งแต้มระบายสี ดอกไม้แต่ละดอกมีความสามารถมากขึ้นแต่ไม่สามารถนำความสามารถมาใช้ให้เกิดประโยชน์กับตนเอง ดอกไม้ได้เข้าสู่ระบบโรงเรียนแต่ความรู้ที่ดอกไม้ได้รับกลับไม่เป็นปุ๋ยให้ดอกไม้เลย ดอกไม้ทิ้งความรู้ไว้กับโรงเรียนออกไปเพราะถึงเวลาเท่านั้น ดอกไม้ไม่มีความสามารถในการครองใจครองตนให้อยู่กับความถูกต้อง อยู่ศีลธรรมอันดีงามที่รักษากันสืบต่อมา เพียงแค่ได้ยินคำสรรเสริญเยินยอก็โน้มเอียงกิ่งเต็มกำลังเพื่อให้ได้รับการเด็ดดม สุดท้ายดอกไม้ก็มีสภาพเป็นเพียงพืชชนิดหนึ่งที่ไม่มีค่าแม้แต่จะหันมอง