จากที่ได้ยิน "ปลูกผักสวนครัวรั้วกินได้" ชาวบูรณาการอย่างพวกเราก็มีเหมือนกัน "ปลูกฟักแฟง แตงไทยบนคันนา ความจนเลิกถามหาทันที" หลังจากที่ได้กลับบ้านตัวเองที่มุกดาหารได้ไปหาหน่อไม้กับหลานสาว บังเอิญไปเห็นแตงไทยที่มีลูกกองอยู่บนพื้นดินมากมายและที่สะดุดตาก็คือเขาปลูกไว้บนคันนาที่เขาปรับทำเป็นคันนาใหญ่ พอเห็นจากตรงนั้นแล้วเราก็มาคิดว่า ถ้าคนเราไม่เกรียจคร้านแล้วเราก็สามารถที่จะมีอยู่มีกินตามอัตภาพของเรา โดยไม่ต้องไปเดือดร้อนคนอื่น
แต่ทุกวันนี้คนในชนบทเปลี่ยนแปลงไปมากไม่พอเพียงกับวิถีชีวิตของตัวเองและไม่เห็นความสำคัญของท้องถิ่นไม่อนุรักษ์ของดีๆที่ตนเองมีอยู่ ยิ่งได้เห็นสภาพของสายน้ำที่เรียกว่า"ลำห้วย"ที่ชาวบ้านฝากชีวิตไว้ตั้งแต่ ปู่ ย่า ตายาย เพราะเมื่อก่อนตอนเป็นเด็กยังได้ไปหาบน้ำจากบ่อที่อยู่ใกล้ห้วยขึ้นมาใช้ แต่ทุกวันนี้สังคมคนในชนบทเปลี่ยนไป จากที่เคยใช้น้ำบ่อไปใช้น้ำบาดาลที่สูบขึ้นมาเป็นน้ำประปาหมู่บ้าน
แต่ก่อนยังเที่ยวเล่น ว่ายน้ำเป็นก็เพราะจากลำห้วยแหล่งนี้ แต่วันนี้หาน้ำรดผักที่ปลูกกันตามริมห้วยยังไม่มีเลย อีกสาเหตุหนึ่งที่สายน้ำหายไปก็คือ การทำลายป่าต้นน้ำ การปลูกไม้ผิดประเภทโดยเฉพาะที่หมู่บ้าน ต้นไม้ที่นำมาปลูกเพื่อทดแทนป่าก็คือ "ต้นยูคาลิปตัส" ซึ่งทุกวันนี้มีปัญหาตามมามากมาย เรื่องนี้ก็โทษใครไม่ได้ เพราะว่าตัวของชาวบ้านเองก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แบบธุระไม่ใช่ และเมื่อไหร่สายน้ำจะกลับมาเหมือนเดิม และจะทำอย่างไรให้ชาวบ้านหันมาช่วยกันดูแลและไม่ปล่อยให้สายน้ำหายไปทุกวันๆๆ
"หรือว่าจะปล่อยให้สายน้ำแห่งนี้คงเหลือใว้เป็นแค่ตำนาน หรือเป็นเรื่องเล่าเท่านั้นเอง"
เป็นเรื่องที่น่าคิดมาก ๆ เลยครับ
ขอบคุณมากครับที่ยกเรื่องนี้มาประเป็นประเด็น
ถ้าอย่างไรท่านใดมีความเชี่ยวชาญความคิดเห็นเรื่องนี้ช่วยแสดงทัศนะด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ