เมื่อใจไม่ยังไม่จำ ก็ต้องฝึกทำอย่างมีสติ

 

การเดินทางจะเริ่มขึ้นอีกแล้ว

ขณะที่ใจยังเหนี่ยวรั้งคร่ำครวญไม่อยากไป.....

......ทำไมฉันต้องไป ทำไมฉันต้องทำ

แต่ก็เห็นว่า ใจนี้ยังเหนี่ยวรั้ง ไม่ยอมปล่อย

เพราะหากไม่มีหนู งานนี้ก็ยังดำเนินไป

 

แม้ไม่ใช้หนูขึ้นพูด ก็มีผู้อื่นสามารถพูดได้เช่นกัน

 

แต่ก็เห็นชัด ๆ ว่าใจไม่ปล่อย

 

เมื่อไม่ปล่อยก็ต้องทุกข์

ถ้าไม่ยอมรับทุกข์ ก็จะทุกข์ซ้อนขึ้นมาอีก

 

ทำได้เพียงน้อมใจลงเรียนรู้

 

มันคงยังต้องเรียนรู้เรื่องนี้ซ้ำอีก

อะ .......อยากทำ ๆ ไป

ทำไปให้ถึงที่สุด

โง่ให้ถึงที่สุด โง่ให้พอ ไม่งั้น ใจก็ไม่จำ

 

ครูแนะแล้วบอกแล้ว ให้นิสัยแล้วให้ทางแล้ว

แต่ก็ยัง “ดื้อ”

 

ใจดื้อ ๆ มันต้องสอนให้เจ็บ ๆ

 

กราบขอขมาครู กราบขอขมาธรรมชาติ

หากสิ่งใดที่หนูทำไม่เหมาะไม่ควร

 

ใจโง่ ๆ ของหนู ขอน้อมรับผลแห่งการกระทำ

สิ่งที่ให้แนวทางกับการเดินทางครั้งนี้ว่า

“ต้องมีสติ ทำงานด้วยจิตใจที่ผ่องใสเบิกบาน สิ่งใดเกิดขึ้นก็จง

น้อมรับ เพราะเป็นผลจากการกระทำทั้งสิ้น”

 

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาบอกว่า
• จุดหมายปลายทางของการเดินทาง
• ไม่ได้สำคัญเท่ากับการเรียนรู้ระหว่างเดินทาง
• สติมา ปัญญาเกิดครับ