ความตายใกล้ตา..ชาติหน้าใกล้ตัว
วันที่เธอทิ้งร่างกลางอ้อมแขน
ก่อนข้ามแดนจากโลกนี้..สู่โลกหนึ่ง
ในนาทีที่ยื้อยุดต่างฉุดดึง
น่าประหวั่นพรั่นพรึง..ถึงเพียงนั้น!
ตาเราสองเฝ้ามองตาก่อนลาจาก
ปากเอ่ยปากฝากคำดั่งความฝัน
ยิ้มฝืดฝืดที่ฝืนใจยิ้มให้กัน
มือต่างถือมือมั่นเป็นสัญญา
เราจะไม่ร้องไห้..ให้เศร้าโศก
จะหยัดสู้วิโยคถึงโลกหน้า
แต่ต่างแอบสะอื้นกลืนน้ำตา
ไหนจะเท่าห่วงหา..เวลานั้น
แล้วที่สุด..โลกนี้ก็แน่นิ่ง
เมื่อเธอทิ้งมือวางเคว้งคว้างขวัญ
มิทันจะหลับตาตื่นข้ามคืนวัน
ที่หวาดหวั่นก็พบเห็นว่าเป็นจริง
โอ้ความตาย.. นั้นเป็นเช่นนี้หรือ
เกินยึดยื้อคว้าไขว่ในทุกสิ่ง
อุ่นอ้อมอกไออุ่นที่แอบอิง
มาหยุดนิ่งโดยสนิทเหมือนนิทรา
โอ้ความตาย.. ที่ซุกร่างอยู่กลางอ้อม
แม้ไม่พร้อมก็รับรู้อยู่ต่อหน้า
ใจหวิวไหวหวั่นวูบก้มจูบลา
เห็นน้ำตาเธอซึมเบ้า..ยิ่งร้าวรึง
โอ้ความตาย.. ที่ใครใครไม่ปรารถนา
และชาติหน้าที่ใครใครคิดไม่ถึง
เป็นเรื่องราวที่ห่างไกลในคำนึง
กลางชีพซึ่งฉาบฉวยด้วยมายา
แต่วันที่เธอทิ้งร่างกลางอ้อมแขน
ตระหนักแน่นด้วยจำนนจนรู้ว่า...
“ความตาย” นั้นระริกไหวอยู่ใกล้ตา
และ “ชาติหน้า” ก็เริงร่ายอยู่ใกล้ตัวฯ
รัตนธาดา แก้วพรหม
สำนักกวีน้อยเมืองนคร
๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๒
ไม่มีความเห็น