บทกวี..ว่าด้วยเรื่องของการทำงาน
อ่านพบบทกวีบทหนึ่งที่เกี่ยวกับการทำงานแล้วรู้สึกดีและทำให้ต้องเอากลับมาคิด จึงคัดลอกมาให้ลองอ่านกันคะ
"..... เธอทำงาน..ก็เพื่อจะก้าวไปพร้อมกับพื้นพิภพและวิญญาณแห่งพื้นพิภพ
เพราะการที่จะเกียจคร้านอยู่นั้น ก็คือการทำงานเป็นผู้แปลกหน้าต่อฤดูกาลทั้งหลาย
และคือการก้าวออกไปจากขบวนแถวของชีวิต ซึ่งกำลังดำเนินอย่างสง่าผ่าเผยและภาคภูมิไปสู่อนันตภาวะ
เมื่อเธอทำงานนั้น..เธอคือขลุ่ยซึ่งเสียงกระซิบแห่งโมงยามผ่านดวงใจของเธอ แปรเป็นเสียงดนตรี
เธอคนใดบ้างอยากเป็นไม้อ้อ..ใบ้และเงียบในขณะเมื่อสรรพสิ่งเริ่มร้องเริงกันเป็นเสียงเดียว
เธอมักจะได้รับการบอกเล่าบ่อยๆ ว่าการทำงานคือ คำสาปแช่งและการงานคือโชคร้าย
แต่เราขอบอกกับเธอว่า เมื่อเธอทำงานนั้นเธอได้ยังความฝันอันไกลยิ่งของโลกให้สมบูรณ์ในส่วนที่ได้จัดไว้เฉพาะเธอ
ในเมื่อความฝันนั้นอุบัติขึ้นและในการประกอบการงานนั้นก็คือ การที่เธอรักชีวิตอย่างแท้จริง
และการรักชีวิตโดยทางการงานนั้นก็คือ การเข้าถึงความลับอันล้ำลึกที่สุดของชีวิต
ชีวิตคือ..ความมืดแน่แท้..เว้นเสียแต่เมื่อมีความมุ่งมาด
และความมุ่งมาดนั้นก็จะยังมืดบอด..ถ้าหากไร้ปัญญา
และปัญญาทั้งหลายก็คงเปล่าประโยชน์..ถ้าหากไม่มีการงาน
และการงานก็จะว่างเปล่า..เมื่อไม่มีความรัก
การงานคือความรักปรากฏตนเป็นรูปร่าง และถ้าเธอไม่อาจประกอบการงานได้โดยไม่มีความรัก...แต่ด้วยความจำใจเบื่อหน่าย...เธอก็ควรวางมือและไปนั่งตามประตูโบสถ์....ขอทานท่านผู้ทำงาน...ด้วยความชื่นชมจะดีกว่า
เพราะถ้าเธอปิ้งขนมปังอย่างไม่แยแส..เธอก็จะได้ขนมปังอันมีรสขม...และบรรเทาความหิวของมนุษย์ได้เพียงครึ่งเดียว
และถ้าเธอบ่นขณะบีบองุ่น...การบ่นของเธอคือยาพิษ..ซึ่งซาบซึมลงในน้ำองุ่น
และถึงแม้เธอจะร้องเพลงได้ด้วยเสียงดุจเทพธิดา..แต่ถ้าเธอมิได้รักการร้องเพลงนั้นแล้ว..เธอจะทำให้หูของมนุษย์หนวกต่อสำเนียงของวันและคืน.........."
เป็นบทกวี ของคาริล ยิบราล ที่เขียนโดย ดร.สมคิด แก้วทิพย์ ในคอลัมน์หนึ่งของจดหมายข่าวงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น สกว.
ความเห็น (2)
- เยี่ยมมากครับ
- ขอนำไปบอกต่อ
- ขอบคุณมากครับ
ดีใจคะ..ที่มีผู้สนใจ....ถ้าอ่านพบอีก..จะเขียนลง blog อีกนะคะ