หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์....สิ่งมหัศจรรย์ช่วยจรรโลงชีวิต(2)
หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์
“เธอ...ที่ฉันรัก”
เธอ...ที่ฉันรัก ฉันพบเธอครั้งแรกในห้วงแห่งความนึกฝัน ในขณะที่หัวใจของฉันกำลังสิ้นหวังทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตให้ฉันลุกขึ้นจากความอ่อนแอ ความระทม ความทุกข์มาสู่ความสุขร่าเริงและแจ่มใส
เธอ...ที่ฉันรัก...คงเป็นสวรรค์กระมังที่ประทานเธอมาให้ความอบอุ่นแก่ฉัน ฉันเพิ่งจะพบกับเธอไม่นานนักแต่ฉันก็เข้าใจเธอดี ฉันตระหนักถึงความห่วงใย ความสงสาร ความละเมียดละไม ความอ่อนหวานที่เธอมีต่อฉันทั้งในห้วงคำนึงและภวังค์แห่งความนึกคิด
เธอ...ที่ฉันรัก เขาว่ากันว่าดวงตามันเป็นหน้าต่างของหัวใจ และในเมื่อดวงตามันเต็มไปด้วยความรักอย่างนี้ มันก็ย่อมฟ้องให้เห็นอยู่เสมอ เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอมากน้อยเพียงใด ไม่มีความรู้สึกที่สูงส่งใด ๆ ในจิตใจฉันจะมากไปกว่าความรู้สึกที่ฉันได้รักเธอ ด้วยแรงรักของฉันที่มีต่อเธอทำให้ฉันไม่กล้าที่เอ่ยคำรักกับเธอง่าย ๆ เพราะฉันไม่แน่ใจว่าคนที่คิดค้นคำ ๆ นี้ขึ้นมาใช้จะมีความรู้สึกลึกซึ้งมากไปกว่าฉันหรือเปล่าและนี่ถ้าเธอรับรักฉันมันก็เท่ากับว่าเธอปิดบังดวงตาทั้งสองของฉันให้มืดสนิทจนมิอาจมองใครได้อีกนอกจากเธอแต่มันก็เป็นสิ่งที่ฉันปรารถนาเพราะหากฉันได้รักเธอและเธอได้รักฉันก็เหมือนกับว่าฉันได้รักใคร ๆ หมดแล้วทั้งโลก
เธอ...ที่ฉันรัก ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเธอเหลือเกิน ฉันอยากจะกอดเธอไว้ในอ้อมอกเพื่อรับความอบอุ่นที่เธออาจพึงมี เพื่อบั่นทอนความเศร้าโศกให้ฉันลืมความหลังที่ทำให้ฉันตะเกียกตะกายอย่างคนอ่อนแอ...อย่างคนสิ้นหวัง
เธอ...ที่ฉันรัก ดูซิใคร ๆ เขาอ่านหัวใจของเธอและของฉัน เขารู้ไหมว่า เรารักกันเพียงใดในหัวใจของเราไม่มีคำว่าริษยา อาฆาตแค้น หยิ่งยะโส แต่เรามีความเห็นอกเห็นใจต่อกันและกันเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจของเราให้มั่นในรักตลอดไป เขาอ่านหัวใจของเรา อ่านไปซิ เราไม่เคยสนใจใครเลย...เราสนใจแต่รักของเราเท่านั้นเป็นพอ
เธอ...ที่ฉันรัก วันหนึ่งขณะที่เธอยิ้มให้ฉันฉันเก็บดอกกุหลาบสีแดงซึ่งหมายถึงความรักมาประดับบนเรือนผมของเธอ ทั้ง ๆ ที่ความงามของเธอก็งามกว่าใครในความนึกคิดของฉันแต่เพื่อให้เธอซึ้งถึงคำว่ารักที่ฉันมีต่อเธอ แล้วชื่อละ...ชื่อของเธอ เธอไม่เคยบอกฉันเลย...เธอ เป็นใบ้หรือไงนะ...ถึงไม่ยอมพูดกับฉัน...เธอได้แต่ยิ้ม ยิ้มอย่างเดียว...เอาล่ะ ฉันจะตั้งชื่อเธอ...ให้สมกับที่ฉันรักสุดหัวใจ...เธอที่ฉันรัก...ชื่อของเธอ...“หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์”
(นี่คือบทกล่าวนำ แต่ไปพิมพ์ไว้ที่ท้ายเล่มหน้าสุดท้าย ส่วนปกหนังสือรวมกลอนเล่มนี้พื้นจะเป็นสีขาวทั้งหมด ส่วนตรงกลางปกจะเป็นรูปดอกกุหลาบสีแดงเกือบเต็มหน้าปกออกแบบโดย อาทร เขมศิริ เพื่อนเรียนร่วมชั้น)
ความเห็น (3)
เรียนท่านผู้อ่านครับ ผมผิดจนได้พิมพ์ พ.ศ ผิดครับ 2414 ที่ถูกต้อง 2514 ครับ ขออภัยมา ณโอกาสนี้ด้วยครับ
เป็นบันทึกที่มีค่าอ่านแล้วเข้าถึงใจจริงๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ
อ่านแล้วทำให้อยากเป็นเธอคนนั้นจังเลย เขียนได้ความรู้สึก อ่านแล้วประทับใจในคำที่ ออดอ้อน ละเมียดละไม "หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์"
คนเราถ้ามีอารมณ์ในห้วงรักและความคิดถึง เขียนอะไรออกไป เหมือนกลั่นออกจากจิตใจ บางครั้งเคลิ้มและอินไปกับบทความนั้น ท่านเก่งมากคะ เป็นนักกลอนนักเขียนได้คะ
