0753..ขำขำ เศรษฐกิจพอเพียง

ส่วนหนึ่งของบทความหัวข้อ “ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เริ่มต้นจากวิธีคิดของคน โดย ศ.จรัญ จันทลักขณา”

ขำขำ เศรษฐกิจพอเพียง

ส่วนหนึ่งของบทความที่เขียนโดยท่านอาจารย์จรัญ จันทลักขณา  หัวข้อ  “ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เริ่มต้นจากวิธีคิดของคน โดย ศ.จรัญ จันทลักขณา”     ในเว็บไซด์ของ ศูนย์การจัดการความรู้ด้านการเกษตรเพื่อการพัฒนา (Agricultural Knowledge Management for Development Center: AgKMDC) สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตรและสหกรณ์  มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช  http://www.agkmstou.com/article_html.php?id=46

          ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง (ศกพ.) เริ่มต้นที่คนและชุมชน เริ่มต้นที่วิธีคิด การลดความโลภ ลดการใช้ทรัพยากรอย่างฟุ่มเฟือย มาเน้นการใช้อย่างประหยัด ดังนิทานอีสป (ดน) ต่อไปนี้

เรื่องเศรษฐีสิงคโปร์

          คุณลี แกเป็นมหาเศรษฐีชาวสิงคโปร์  พอประเทศไทยเกิดวิกฤตเศรษฐกิจล่มสลายในปี 2540 แกก็เข้ามาเที่ยวดูลาดเลา กะว่าจะเทคโอเวอร์กิจการของ “คนเคยรวย” ประเภท ’ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย ‘ (หนี้)

          วันหนึ่ง คุณลีแกนั่งกินซีฟู้ดสุดแพงที่โรงแรมเก้าดาว สุดหรูของกรุงเทพฯ คุณลีกินกุ้งแม่น้ำจนหมดเกลี้ยงเหลือแต่เปลือก แล้วแกก็เรียกบริกรมาถามว่า  “เปลือกกุ้งที่เหลือนี้ เก็บไปทำอะไรได้บ้าง” บริกรเป็นงง ไม่นึกว่ามหาเศรษฐีจะคิดละเอียดละออขนาดนี้ จึงตอบว่า  “ทิ้งครับ บ้านเรามีกุ้งเยอะ” มหาเศรษฐีจึงเล่าให้บริกรฟังว่า “ที่สิงคโปร์ เราไม่ทิ้งอะไรเลย สิงคโปร์จึงร่ำรวย และไม่มีวิกฤตเศรษฐกิจ” “เราเก็บเปลือกกุ้งไปทำ ข้าวเกรียบกุ้ง แล้วส่งมาขายเมืองไทย ได้เงินปีละหลายร้อยล้านบาท”

           คุณลีกินส้ม เหลือเปลือกเป็นกอง ก็เรียกบริกรมาถามอีกว่า ประเทศไทยใช้เปลือกส้มทำอะไร บริกรก็ตอบว่าทิ้งลูกเดียว  คุณลีคุยให้บริกรฟังว่า  “ที่ประเทศสิงคโปร์ มีคนร่ำรวยจากเปลือกส้ม เพราะเขาเอาเปลือกส้มไปทำแยมรสส้ม แล้วส่งมาขายเมืองไทย มีรายได้ปีละหลายร้อยล้านบาท” 

          คุณลีก็เรียกบริกรมาเช็คบิล และได้หมากฝรั่งเป็นของแถม แกเคี้ยวหมากฝรั่งจนเหลือแต่กาก แล้วถามบริกรเช่นเดิมว่า ประเทศไทยใช้กากหมากฝรั่งทำอะไร  บริกรก็ตอบได้อยู่เพียงคำเดียว คือ ทิ้ง

          คุณลีจึงสอนบริกรว่า  “สักวันหนึ่งคุณจะร่ำรวยเป็นเศรษฐี ถ้าคุณรู้จักนำเศษของเหลือใช้มาทำประโยชน์”  “อย่างเศษหมากฝรั่งนี่ เราเก็บส่งไปทำถุงยางอนามัย หรือ คอนดอม แล้วส่งมาขายเมืองไทย ได้เงินปีละหลายพันล้านบาท”  บริกรทึ่งมาก ถึงขั้นอเมซิ่งทีเดียว

          ครั้นถึงเวลา เศรษฐีเดินออกจากร้าน บริกรก็โค้งคำนับด้วยความนับถือ แล้วถามเศรษฐีว่า  “ท่านครับ ที่สิงคโปร์ ถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว เขาใช้ทำอะไรครับ”  เศรษฐีมองหน้าบริกรอย่างงงๆ แกมสังเวช “ที่สิงคโปร์เรามีมาตรฐานการครองชีพสูง ถุงยางอนามัยใช้แล้วทิ้งเลย”  บริกรโค้งคำนับอีกที แล้วเล่าให้เศรษฐีฟังว่า  “ที่เมืองไทยนะครับ เราเก็บถุงยางอนามัยใช้แล้วไปทำหมากฝรั่ง แล้วส่งไปขายสิงคโปร์ได้เงินปีละหลายร้อยล้านบาทเชียวครับ”    ??? !!!

-------------------------------------------------------------------------------------

            ผมได้ยินชื่อเสียงท่านอาจารย์มานาน  ได้อ่านและเรียนตามตำราวิชาการที่ท่านเขียนไว้ตั้งแต่สมัยเรียนเกษตรใหม่ๆ  ปัจจุบันยังชื่นชมท่านในเรื่องของงานวิจัย เรื่องที่มีชื่อท่านอาจารย์ร่วมด้วย ผมพยายามหาอ่าน เพราะชอบความครบถ้วนของเนื้อหาและเข้าใจง่าย  ในส่วนงานวิจัยการเลี้ยงโคนมภาคใต้เน้นการวิเคราะห์บทบาทชายหญิงตามที่ท่านว่าก็หามาอ่านแล้ว เนื้อหาดีเลยเก็บไว้เป็นเอกสารอ้างอิง  และหนังสือวัวชนกับคนใต้ก็หามาไว้  เสียดายไม่ได้ให้ท่านเล่าถึงโคลาน ที่เป็นโคพื้นเมืองไทยอู่ทองสมัยที่ท่านมากำแพงแสนใหม่ๆ น่าจะยังมีให้เห็นเพราะพื้นที่ติดกัน  ได้อ่านผลงานและพบตัวจริงก็รู้ว่าท่านไม่ใช่คนเคร่งเครียดวิชาการ บทกลอนก็มี ขำขันที่นำมาเล่าในการบรรยายก็หลายเรื่อง  เลยนำมาฝากหนึ่งเรื่อง  เพราะท่านเขียนไว้ในเรื่องของความพอเพียง อ่านแล้วถูกใจ... 

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ขอบคุณค่ะ..น่าภูมิใจบริกรไทยคนนี้..แก้ลำได้555..มากค่ะ..

..คิดดูอีกมุมหนึ่ง..เรื่องเล่านี้ สะท้อนวงจรชีวิตที่ไม่มีสิ่งสูญเปล่า.. หากรู้จักการนำมาใช้ซ้ำให้เกิดประโยชน์นะคะ..

       

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับ

-5555

-ขำ ๆ

-ขอบคุณครับ