บันทึกของฉันที่ตรัง

แค่อยากบันทึก

วันนี้วันที่ 3 กรกฎาคม 2549 เราเดินทางมาที่ จ.ตรัง เพื่อบรรยายเรื่อง การจัดการความรู้ พอลงเครื่องได้พักหนึ่งทีมงานก็พาเราไปเที่ยวถ้ำเลเขากอบ บริหารโดย องค์การบริหารส่วนตำบลเขากอบ นับว่าเป็น อบต.หนึ่งที่เข้าใจแปลงทรัพย์สินเป็นทุน โดยทรัพย์สินที่ว่า ธรรมชาติให้มา แต่ที่น่าชื่นชมคือ พวกเขายังคงรักษาความเป็นธรรมชาติดั้งเดิมไว้ได้ดี แม้ว่าหินงอก หินย้อยหลายแท่ง มีมือดีหักไปก็ตาม อีกอย่างที่น่าประทับใจคือ คุณลุง เมธี คงยุทธ ที่เป็นทั้งฝีพาย คอยพายงัด ท้ายเรือ และแถมยังเป็นมัคคุเทศน์ ซึ่งคุณลุงพูดติดตลกว่ามะเขือเทศ  และพอถึงช่วงที่ทุกคนต้องนอนราบกับท้องเรือเนื่องจากมีพื้นที่ระหว่างอากาศกับหินไม่เพียงพอ คุณลุงก็บอกกับทุกคนว่าตอนนี้ขอเป็นบอร์ดี้การ์ดด้วย คือคอยระวังไม่ให้พวกเราเป็นอันตรายจากหิน และคอยผลักเรือให้ผ่านช่องแคบของถ้ำเลให้ได้ ลุงเมธีเล่าว่า รายได้เมื่อก่อนมากกว่านี้ มีนักท่องเที่ยวต่างชาติมาปีละหลายๆคน แต่ระยะหลังนี้ลดจำนวนลงมาก คงเนื่องจากภัยสึนามิ แต่กลับมีนักท่องเที่ยวคนไทยมากขึ้น นี่ก็คงเป็นตัวอย่างของไทยช่วยไทยได้เรื่องหนึ่ง จะเป็นยังงัยนะ ถ้ามีมะเขือเทศ อุ้ย มัคคุเทศน์อย่างลุงเมธีที่มีน้ำใจ และเต็มไปด้วยความรู้แต่เป็นเยาวชนวัยรุ่น เพราะดูจากมัคคุเทศก์แต่ละคนควรจะต้องมีการจัดการความรู้ตรงนี้ไปยังอีก Generation ได้แล้ว

ตกเย็นพี่ชายของเราที่ทำงานอยู่กระบี่ ก็ขับรถมาจากกระบี่มาถึงตรัง เพื่อมางานของเขาเองและได้โอกาสมาเจอกัน แล้วมื้อเย็นนี้ก็เต็มไปด้วยอาหารใต้ ไม่ว่าจะเป็น หอยชักตีนลวกจิ้ม แกงไตปลา ผัดสะตอ ปลาทูผัดเครื่องเทศ และน้ำพริกอะไรซักอย่างลืมถามชื่อ นี่คือการไปทานข้าวเย็นในฐานะแขกของพี่ชาย เราแวะซื้อยางมัดผมให้หลานสาวที่น่ารัก และสร้อยคอให้กับน้องสาวภรรยาของพี่ชายเรา ส่วนพี่ชายเราเองไม่มีอะไรให้ คงให้แต่มิตรภาพที่ดี นี่พรุ่งนี้เช้าเขาก็อาสาจะพาไปทานอาหารเช้าเมืองตรัง ซึ่งเราจะชวนน้องทีมงานที่มาด้วยไปด้วยกัน ก็แน่นอนอาหารโรงแรมไม่ใช่เป้าหมายของพวกเราที่ทานอาหารโรงแรมจนเบื่อแล้ว

หนังสือของจัตตาโร เขียนไว้ว่าการฝึกจิตของเรานั้นคือการเข้าไปในสถานการณ์ที่คิดว่าจิตต้องเกิดแน่ๆ เช่น ป่าช้า ดูบอล โทรหาแฟนเก่า อยู่ใกล้ๆคนช่างบน ช่างหงุดหงิด ที่กล่าวมานี้ช่างเป็นสิ่งเร้าที่ง่ายมากต่อการทำให้คนธรรมดาที่มีแมวอ่อนแรง ตัวรู้ไม่ค่อยรู้ เราเองก็ได้อาศัยสิ่งเร้าเหล่านี้ฝึกจริงๆ สิ่งที่ได้รับคือ เราใช้สติทำงานแทนจิตได้จริงและยังไม่บ่อยเท่าที่ควรจะเป็น