ยอมแพ้ 1 ครั้งชนะไปทั้งชาติเสี่ยง “ปิง” เมืองร้อยเอ็ดให้ข้อคิด

คนเก่ง/นักกีฬาร้อยเอ็ด/มหาดไทย

ยอมแพ้ 1 ครั้งชนะไปทั้งชาติเสี่ย “ปิง” เมืองร้อยเอ็ดให้ข้อคิด

 

วันนั้น คณะสื่อมวลชนจังหวัดร้อยเอ็ดได้รับเกียรติจาก ท่านธีระ  ชัยคณารักษ์กูร คหบดีเมืองร้อยเอ็ดผู้มีเมตตา คนรู้จักท่านนามว่า “เสี่ยปิง”  ประธานคณะผู้พิพากษาศาลสมทบจังหวัดร้อยเอ็ด เจ้าของธุรกิจรถยนต์สยามนิสสัน โรงแรมไหมไทย ธีระภาดาโอมมาร์ตแมต ซี.เจ.เค.หรือ ฉั่วจั่วกี่ ร.ร.ธีระภาดาเทคโนโลยีร้อยเอ็ด หรืออื่นที่ทุกคนรู้จักท่านดี  เช้า ๆ “เสี่ยปิง” จะไปนั่งรับกาแฟที่ร้าน ไข่กระทะ หมุนเวียนไปเรื่อย ไม่จำกัดร้านประจำ ท่านบอกว่าเพื่อให้การสนับสนุน ร้านเล็กร้านน้อย ให้เขาอยู่ได้ การเป็นนักธุรกิจอ่านกำไรกับคู่ค้า 60% เพียงพอแล้ว เหลือ 40% ให้เขาทำการค้าต่อ  ท่านเปิดห้องประชุม ร.ร.ธีระภาดาเทคโนโลยี รับสื่อมวลชนกว่า 30 คน ของจังหวัดร้อยเอ็ด นั่งรับกาแฟ คุยกัน “ท่านเอ่ยถึงกว่าครึ่งชีวิต ตนเองต้องยอมแพ้ ยกมือไหว้คนเพื่อขอโทษ เพื่อรักษาชีวิต ผมแพ้เขาเพียง 1 นาที แต่ชนะตลอดชีวิต”

ท่านธีระ  ชัยคณารักษ์กูร หรือเสี่ยปิง เล่าให้ทุกคนฟังว่า บนเส้นทางธุรกิจ มีทั้งมิตรแท้และศัตรูที่ถาวร “ทำดีแต่อย่างเด่นจะเป็นภัย ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน”  บางเรื่องต้องต่อสู้ ผมเปิดโรงเรียนเพื่อการศึกษาของบุตรหลานคนเมืองร้อยเอ็ด ให้ทุนการศึกษากว่า 25-30 ล้าน บาท อย่าไปออกข่าวนะเดี๋ยวเขาแห่มายุ่งเลยเสี่ยปิงท่านว่า พร้อมหัวเราะ  มีคนพยายามปิดกั้น ทั้งเล่ห์ทั้งกล วงนอกวงในกว่าจะเปิดได้หนังสืออนุญาตยังไม่ออกโรงเรียนจะเปิดแล้ว พรุ่งนี้หากเปิดจับทันทีเขาว่า “โรงเรียนเถื่อน”  สุดท้าย ผู้ว่าราชการจังหวัดร้อยเอ็ด เซ็นอนุญาตเปิดได้ตอน เกือบ 19.00น.รุ่งขึ้นเปิดเรียนได้ตามปกติ

วันหนึ่งสมัยเป็นนักธุรกิจหนุ่ม เดินทางไปต่างประเทศ ขึ้นเครื่องที่สนามบินดอนเมือง “ท่าอากาศยานกรุงเทพ”  ด้วยความรีบเร่งทั้งวิ่งทั้งเดิน เท้ากับความคิดไปพร้อมกัน “ชนอย่างจังขาใหญ่ดอนเมือง” มันลากคอเสื้อผมพร้อมกล่าวหาว่านักเลงโตหรือไง รู้บ้างว่าใครเป็นใคร ด้วยความเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน ยกมือไหว้ครับขอโทษครับท่าน ผมไม่มีเจตนาเพียงรีบไปขึ้นเครื่องกลัวไม่ทันเที่ยวบิน ยกมือไหว้แล้วไหว้อีก เขายอมปล่อย แล้วไปขึ้นเครื่องเพื่อติดต่อธุรกิจ ที่ต่างประเทศ  หากสู้กันวันนั้นหุ่นไม่ต่างกัน “เสี่ยปิง” แม่ไม้มวยไทยไม่หย่อนใครครับ แต่ปัญหาที่ตามมา ทั้งตำรวจ ข้อกฎหมายหรือพรรคพวกเขามา ตนเองอาจถูกเหยียบจมธรณีที่นั่น  ตนเองกลับมาเดินลงเครื่อง “เห็นหน้าขาใหญ่คนนั้น” ยังมีของฝากให้อีก ในทางกลับกันเขายกมือไหว้ผมพร้อมกล่าวขอบคุณ  ผมยอมเขาเพียง 1 นาที ชีวิตปลอดภัยตลอดชีวิต

เสี่ยปิง เล่าให้ฟังต่อไปว่า วันหนึ่ง ชวนเพื่อน 3-4 คน ไปนั่งที่ร้านอาหารแถวชานเมืองหลวง ใกล้ค่ายทหารแห่งหนึ่ง  มีหลายโต๊ะทั้งหญิงชาย มีกลุ่มละ 5-7 คน พอเพื่อนเราเมาได้ที่โยนแก้ว 1 ใบแตกเปรี้ยงทั้งร้านเงียบ เหตุเพียงไม่พอใจโต๊ะใกล้กันเสียงดัง แถมอีก 1 ขวดโซดาเต็มแตกโพละที่พื้น โต๊ะข้างๆย่างสามขุมมาทันที สวมชุดทหารครึ่งท่อน เสียงคอมแบตดังกรึบๆ เสี่ยปิงว่า “ผมไม่ลุก” เพราะการลุกขึ้นหมายถึง “สู้” แต่ผมยกมือไหว้ “พร้อมกล่าวว่า ขอโทษครับ เพื่อนผมคนนี้เพิ่งออกจากโรงพยาบาลบ้ามา” ผมเลยพามากินข้าวเพื่อคลายเครียดแต่บ้าแกขึ้น ขอโทษด้วย พูดกันยาวนาน จึงตัดสินใจว่า “ผมจะเลี้ยงขอโทษ” มีเพื่อนๆเรียกว่า ในเวลานั้น โทรศัพท์มือถือยังไม่มี “ทหารออกมาประมาณ 50 คน” หมดไป 50,000 บาทกว่า ไม่เป็นไรเราได้มิตรภาพ บางคนมาร้อยเอ็ดยังเข้ามาทักทายกัน  มิตรแท้มีเพียงหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่ามีเป็นร้อยเพื่อนที่คิดริสยา

สุดท้ายท่านให้ข้อคิดก่อนเดินทางกลับว่า “ ผู้นำที่ตงฉิน” นั้นหายากนักในแผ่นดิน จงเลือกเอาระหว่างผู้นำที่ “กังฉินที่โง่เง่า” หรือ “ผู้นำกังฉินที่ฉลาด” ยกตัวอย่าง  ผู้นำกังฉินที่โง่เง่า กินบ้านกินเมืองอิ่มหมีพลีมันเฉพาะตนเองและพวกพ้อง ประชาชนยากจนสุดท้ายบ้านเมืองแตกแยก ผู้หญิงกลายเป็นโสเภณี ขอทาน ผู้ชายเป็นจับกังโจรผู้ร้าย ส่วน กังฉินที่ฉลาด ประชาชนมีความมั่งคั่งสมบูรณ์ร่ำรวย ตนเองร่ำรวยอิ่มหมีพลีมัน”

คติธรรม “ยอมไม่เป็นมันก็เย็นไม่ได้”

วัชรินทร์  เขจรวงศ์ /รายงาน

โทร.085-7567108

[พรชัย]

แพ้หนึ่งนาทีชนะตลอดไป ประทับใจครับ

ยอมให้เป็น เย็นให้ลงครับท่าน

[วัชรินทร์ เขจรวงศ์]

ความจริงวันนั้นท่านเป็นตัวกลาง...ว่าความท่านแม่น้ำทั้ง 5 ครับ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ขอบคุณมากค่ะ  ดีกว่ามีเพื่อนร้อย ที่คอยริษยา

[ธนัณชัย สิงห์มาตย์]

ยอมให้เป็น เย็นให้ลง ชอบมาก

[วัชรินทร์ เขจรวงศ์]

ขอบคุณครับ "ครอ้อย" คิดหนัมากคำว่า "ริศยา" "ริสยา" "ริษยา"..ดวงตาเห็นธรรม...คร้าบ