หัวโขนที่ถูกถอด
"หัวโขนที่ถูกถอด"
บันทึกนี้ ผู้เขียนขอมอบให้กับพ่อบ้าน ซึ่งได้รับราชการมาตั้งแต่ วันที่ 1 พฤษภาคม 2513 - 1 ตุลาคม 2553 รวมเวลารับราชการ จำนวน 40 ปี 5 เดือน รับใช้ราชการในการบริหารราชการแผ่นดิน นับว่านานพอสมควร...ครอบครัวเราสำนึกในบุญคุณของแผ่นดินอยู่เสมอ... นับจากวันที่ 1 พฤษภาคม 2513 พ่อบ้านได้รับบทบาทในตำแหน่งหน้าที่การงาน...เปรียบเสมือนทางราชการมอบหัวโขนให้แสดงบทบาทเป็นตัวละครตัวหนึ่งที่สังกัดอยู่ในกระทรวงพัฒนาการแห่งชาติ (สำนักงานปลัดกระทรวง) และกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ กรมส่งเสริมสหกรณ์...เนื่องจากมีการยุบ ปรับปรุง กระทรวง ทบวง กรม...
มาบัดนี้...ถึงเวลาที่การแสดงละคร ได้สิ้นสุดลงแล้ว ณ วันที่ 1 ตุลาคม 2553...ซึ่งถือว่าพ่อบ้านได้คืนหัวโขนตัวละครตัวนี้ให้กับส่วนราชการ...และต้องไปรับบทบาทเป็นพ่อบ้าน...โดยไปประกอบอาชีพอื่น...ที่ครอบครัวเรามองหาลู่ทางไว้แล้ว ตั้งแต่ตอนครอบครัวเราเริ่มต้น...ได้วางแผนชีวิตหลังเกษียณไว้แล้วว่า...ควรทำอะไรบ้าง?... หลังจากที่เกษียณแล้ว...นับว่าเป็นการกลับเข้าสู่สถานภาพเดิม...จากที่ที่เรามา...
"คนเรามาทางไหน...ก็กลับไปทางนั้น"...
ความเห็น (10)
มาชื่น มาชม มาส่งกำลังใจ กับช่วงชีวิตหลังเกษียณ ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ปูได้ไปสัมผัสวิถีชีวิตของรุ่นพี่เกษียณที่พัทลุงแล้ว แบบน่าพิสมัยมากๆ ค่ะ ;)
สวัสดีค่ะ...น้อง poo...
ขอบคุณค่ะ...ส่วนราชการก็พาไปสัมมนา + เลี้ยงส่งแล้วค่ะที่สุราษฏร์ ฯ ค่ะ...
ขอต้อนรับน้องใหม่วัยเกษียณอายุค่ะ..ขอให้มีความสุขตามที่ตั้งใจไว้นะคะ..มีประสบการณ์ส่วนตัววัยเกษียณมาฝากค่ะที่นี่ค่ะ :
http://gotoknow.org/blog/nongnarts/236896
สวัสดึค่ะ...พี่นงนาท...
ไปอ่านมาแล้วค่ะ...ขอบคุณสำหรับบันทึกดี ๆ มีประโยชน์ค่ะ...ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ...อีก 12 ปี ถ้าชีวิตยังอยู่ถึง...น้องคงตามพวกพี่ ๆ ไปค่ะ...
คุณบุษยมาศครับ หัวโขนที่สวมนั้น ยิ่งสวมนานยิ่งถอดยาก ยิ่งสวมหัวโขนที่สวยงามมากอำนาจ ยิ่งถอดยากไปอีก
ผมดีใจครับที่คุณบุษยมาศได้เตรียมอะไรต่างๆ ให้แก่คู่ชีวิตที่ถอดหัวโขนออก
ผมคาดคะเนเองครับว่า ช่วงแรกอาจจะต้องปรับตัวมากหน่อย ไม่นานคงคุ้นชินครับ
สวัสดีค่ะ...ครูหยุย...
พวกเราเตรียมตัวถอดหัวโขนตั้งแต่เราได้รับบทบาทเป็นตัวละครตัวนั้นแล้วค่ะ...ขอบคุณค่ะ..."ไม่มีงานเลี้ยงใด...ไม่มีวันเลิกรา..."
การงาน คือความรื่นรมย์ของชีวิต
ผลแห่งการงาน จะเป็นตำนานเล่าขานไม่รู้จบของคนรุ่นหลัง..
เราต่าง เกิดมาเป็นเรื่องเล่าและบทเรียนของกันและกัน
...
ชื่นชมครับ..
สวัสดีค่ะ...คุณแผ่นดิน...
ขอบคุณค่ะ...นี่คือ...ชีวิตของการรับราชการค่ะ...
...ยายธี...เป็นคนหนึ่งที่มีความสุขที่สุดหลังจากหัวโขนได้ถูกถอดขณะกำลังทดลองใส่...และขอบใจ..คนที่ถอดหัวโขนให้ครั้งนั้น..เจ้าค่ะ...ความสุขกับการทำงานที่ไม่มีหัวโขนครอบนั้นน่าพิศมัยยิ่งนักเจ้าค่ะ...สวัสดี..ขอให้มีความสุขกับความไม่มีหัวโขน..เจ้าค่ะยายธี
สวัสดีค่ะ...ยายธี...
ขอบคุณที่แวะมาค่ะ...คนที่รับราชการทุกคน ถึงวันที่ตนเองต้องถอดหัวโขนทุกคนค่ะ...เพียงแต่ว่า...ในคราวที่คุณได้ใส่หัวโขนอยู่นั้น คุณทำสิ่งใดที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองบ้าง...คุณมีคุณงามความดีมากน้อยแค่ไหน...สิ่งนี้ต่างหากที่จะอยู่ในใจของน้อง ๆ หลาน ๆ ค่ะ...คนเราต้องยอมรับสภาพความเป็นจริงค่ะ...เราเริ่มต้นจากศูนย์...เราก็ต้องมาจบลงที่ศูนย์ค่ะ...