กำลังใจของคุณครู
เมื่อวันเสาร์ที่ 12 มิถุนายน 2553 ที่ผ่านมา ฉันได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่คืนเงิน (บางส่วน) ตามโครงการเรียนฟรี 15 ปี ของรัฐบาล ให้กับผู้ปกครองนักเรียนชั้น ม.1/2 ซึ่งฉันเป็นครูประจำชั้นห้องนี้ แต่กว่าจะมาถึงวันนี้เรื่องยุ่งๆเกิดกับฉันมากมาย เริ่มตั้งแต่วันที่ 10 ฉันไปเช็คจำนวนผู้มีสิทธิ์รับเงินคืน คือ ผู้ปกครองที่มาชำระค่าเทอม โดยต้องไปที่ฝ่ายการเงิน ในส่วนนี้ต้องไปนั่งเปิดบัญชีดูทีละคนแต่ก็ผ่านพ้นมาด้วยดี ปรากฏว่าค้างจ่าย 3 คน ฉันก็ต้องไปค้นเบอร์โทรศัพท์ผู้ปกครองและโทรประสานแจ้ง ซึ่งฟังดูแล้วน่าเห็นใจในความจำเป็นของท่านผู้ปกครองจริงๆ ฉันเองไม่อยากทวงเงินใครแต่ก็ต้องทำด้วยความจำเป็น สงสารก็สงสารแต่ก็ต้องทำตามหน้าที่
เรื่องที่ผ่านมายังไม่ถือว่าเป็นเรื่องยุ่งมากนัก แต่เรื่องวันที่ 11 นี่สิคะ ยุ่งยากลำบากใจมากๆรู้สึกผิดด้วย รู้สึกถึงการโทษตัวเองในความที่ขาดการฉุกคิด แต่ความผิดครั้งนี้กลับเป็นครูที่สอนฉันได้เป็นอย่างดี เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า เย็นวันที่ 11 ฉันสอนพิเศษเสร็จ ฉันกับนักเรียนหญิงอีก 2 คน ช่วยกันทำความสะอาดในห้องเตรียมพร้อมกับการต้อนรับผู้ปกครอง โดยฉันจัดการเก็บกวาดบริเวณโต๊ะของตนเองให้เป็นระเบียบ เสร็จประมาณเกือบ 6 โมงเย็น จึงรีบกลับบ้าน พอกลับไปยังไม่ถึงบ้านปรากฎว่าหัวหน้าระดับชั้นโทรมาถามว่าฉันอยู่ไหน ฉันก็ตอบว่าอยู่หอพักแล้ว หลังจากนั้นฉันก็ถูก........มากมาย ฉันรู้สึกผิดมาก ฉันตอบไปว่าฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันเองต้องรับผิดชอบนับเงินใส่ซองด้วยตนเอง ทั้งๆที่เมื่อวานก่อนหน้านี้ ฝ่ายการเงินได้เรียกประชุมครูประจำชั้นและได้บอกในที่ประชุมด้วยว่า ได้จัดครูที่คาบว่างและวิชาสอนที่ไม่สำคัญมากนัก เข้าห้องประชุมเล็กเพื่อนับเงินใส่ซอง และไม่ต้องไปทำหน้าที่สอน เพราะจะจัดคนสอนแทน ซึ่งจัดครูที่ทำการใส่ซองไว้ 10 คนแล้ว ......แต่ทำไม..ฮือๆๆฉันอยากร้องไห้จริงๆ ในเมื่อวันที่ 11 ทั้งวันฉันสอนเต็มคาบทุกคาบ สอนแทนคนอื่นด้วย ซ้ำยังสอนพิเศษเย็นต่ออีก แต่ทำไมฉันผิดอีกแล้ว ฉันคิดว่าคนที่รับผิดชอบใส่ซองเขาได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขายังทำไม่เสร็จ ด้วยความกลัวว่าจะถูกสังคมประนาม ฉันรีบบึ่งรถกลับไปโรงเรียน เข้าไปช่วยพวกเขานับเงิน พลางคิดไปว่า วันนี้ทั้งวันพวกเขาทำอะไรกันนะ ทำไมนับได้แต่ของตนเอง แต่ฉันก็นับเงินใส่ซองจนเสร็จ แต่ฉันก็ยังโทษตัวเองอีกว่าทำไมไม่ถามเขาก่อนนะว่า กลับบ้านได้รึยัง คงเพราะฉันเห็นครูคนอื่นกลับฉันก็เลยกลับ โดยลืมฉุกคิดไปว่า พวกเขาจะนับเงินใส่ซองห้องเราแล้วรึยัง คิดไปคิดมาก็ยังวนเวียนกับคำถามคาใจที่ว่า เวลาตั้ง 1 วัน ทำไมคนที่เป็นฝ่ายรับผิดชอบเขาทำไม่เสร็จ แล้วทำไมฉันบึ่งรถกลับไปทำไม่นานนักก็ทำเสร็จ แต่ก็นะ ผู้น้อยย่อมต้องเป็นผู้น้อยเสมอ ฉันเริ่มท้อแท้และอยากลาออกเอามากๆ มากๆๆๆๆๆ แต่ถ้าฉันออกก็แปลว่าฉันหนีปัญหา เอาเป็นว่าเรื่องๆร้ายๆผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ฉันคิดว่าวันรุ่งขึ้นคงจะเจอสิ่งที่ดีกว่า
และแล้ว 12 มิถุนา เวียนมาถึง ในความมืดก็ยังมีความสว่าง ฉันรู้สึกมีกำลังใจในความเป็นครูซึ่งได้มาจากนักเรียนและท่านผู้ปกครอง มีผู้ปกครองมารับเงินคืนครบทุกท่าน (ฝ่ายการเงินปรบมือให้ และชมว่า เยี่ยมมาก) มีผู้ปกครองมาบอกว่า ลูกชายไปเล่าให้ฟังว่า ผมเป็นนักเรียนที่โชคดีที่สุด ที่มีครูประจำชั้นใจดี ไม่ตีและไม่ด่าผมด้วย ..ฉันได้ฟังแล้วรู้สึกดีมากๆๆ (อยากเป็นครูต่อ) และมีเสียงสะท้อนจากผู้ปกครองหลายท่านชื่นชมฉันจากการที่ลูกๆกลับไปเล่าให้ฟัง นอกจากนี้มีแต่เด็กนักเรียนมาแย่งฉันเป็นแม่ และทำท่าหวงฉันเมื่อนักเรียนต่างห้องมาเข้าใกล้ (รู้สึกดีขึ้นมาอีก) ...กำลังใจมันอยู่ตรงนี้นี่เอง ถ้าไม่มีผู้ปกครอง และนักเรียน ฉันคงอยู่ได้ไม่ถึงวันนี้ และฉันคงเปลี่ยนที่ทำงานแล้ว เพราะพวกเขาจริงๆที่ช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเหมือนคนไข้ที่อาการร่อแร่ แล้วได้รับการรักษาทัน....เอาเป็นว่าเรื่องราวมีอีกมากมายนะคะ ...โปรดติดตามตอนต่อไป
ความเห็น (2)
ครูขอให้กำลังใจนะครับ ... ปัญหาและอุปสรรค จะทำให้เราเติบโตไปเป็นครูที่ดีครับ
ยังไงต้องดูแลสุขภาพกายและใจให้ดี ๆ ก่อนนะ ... เดี๋ยวตัวน้อย ๆ จะทำหน้าย่นอยู่ในท้องนะครับ ;)
สวัสดีค่ะ อาจารย์ Ongkuleemarn ขอบพระคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ แต่ว่าเจ้าตัวน้อยคงไม่มีโอกาสได้หน้าย่นแล้วค่ะ เพราะความเครียดได้ทำให้สูญเสียเจ้าตัวน้อยไปแล้ว ...เศร้าจัง....คงต้องรองานเข้าที่แล้วค่อยมีใหม่ ต้องทำกายและใจให้พร้อมก่อนค่ะ ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจนะคะ