ฝึอสอนวันที่ 18 มิย 53

วันนี้วันศุกร์ ฉันได้หอบเอาการบ้าน ที่จะต้องทำส่งพรุ่งนี้ไปทำด้วย

คาบแรก สอนชั้น ป.5 ฉันได้ให้นักเรียนออกมาเล่าเรื่อง "ตัวของฉัน" ที่หน้าชั้นเรียน

ระหว่างที่เล่าอยู่นั้น ก็มี ดช. คนหนึ่ง ไม่ชอบเรียนหนังสือ ลากเก้าอี้ล้อเลื่อนของครูไปเล่นอยู่ข้่างนอกห้องเรียน ฉันบอกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง ฉันจึงปล่อยเลยตามเลย เพราะช่วยอะไรไม่ได้แล้ว....คนอื่นๆก็ออกมารายงานหน้าชั้นเรียนตามปกติ พอถึงเลขที่ของ ดช. คนนี้ฉันจึงออกไปลากตัวเข้ามารายงานหน้าชั้น  ระหว่างที่ฉันกำลังเขียนกระดานอยู่นั้น เพื่อนๆก็ได้ล้อเลียนอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่ฉันย้ำนักหนาเรื่องของ มารยาทในการฟัง สักครู่ ดช. ก็ร้องไห้ออกมา ฉันที่กำลังเขียนกระดานอยู่ก็แปลกใจที่พวกเพื่อนคนอื่นในชั้นพากันเงียบกริบ จึงหันหน้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ปรากฏว่า ดช. คนนี้ยืนร้องไห้อยู่หน้าชั้นเรียนเสียแล้ว.....ฉันจึงบอกให้กลับไปนั่งที่ และให้คนอื่นออกมารายงานต่อ

ระหว่างนั้น นักเรียนก็ลุกไปลุกมา วุ่นวาย ฉันก็เลยต้องสอนไปด่าไป มันเหลืออดจริงๆค่ะ

เป็นอย่างนี้ทุกคาบเลยค่ะ ฉันบอกนักเรียนว่า "อารมณ์ของครูขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของนักเรียนนะคะ"

ไม่นานนัก เด็กชายคนนี้ก็ทะเลาะกับเด็กหญิงอีกคนหนึ่ง ในตอนนี้นักเรียนคนอื่นๆได้ออกมารายงานกันเกือบครบทุกคนแล้ว เหลืออยู่เพียง 5-6 คนเท่านั้น ฉันจึงบอกให้พักไปดื่มน้ำ แล้วฉันก็ลากเด็กทั้งสองคนออกไปพบครูประจำชั้น คือ น้องนศ.ฝึกสอนเหมือนกัน ที่สอนภาษาอังกฤษ

แล้วฉันก็บอกให้ทุกคนเข้าไปในห้องเรียนต่อ เพื่อออกมาเล่าเรื่อง "ตัวของฉัน" จนครบทุกคน

อย่าว่าแต่ฉันเลยค่ะ น้องที่สอนภาษาอังกฤษก็เหมือนกันค่ะ ต้องสอนไปด่าไป ฉันได้ยินเสียงดังมาเชียว เธอสอนชั้น ป.5 ต่อจากคาบของฉันพอดีค่ะ  ไม่รู้เป็นไงกันหมดนะเด็กสมัยนี้ พูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง ไม่รู้สำนึกเสียที ฉันจึงสอนว่า ไม่อยากให้นักเรียนมารู้ตัวเมื่อสายไปแล้ว อย่างฉัน "ตอนนี้พวกเรายังไม่รู้หรอกค่ะ ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร  ครูเองก็ไม่ใช่คนเก่ง  ไม่เก่งเลยสักอย่าง แต่ พยายาม และก็พยายามเท่านั้นที่ช่วยครูได้มาก...."

จากนั้นฉันก็มีสอนชั้น ป.6 ต่อ แต่วิชาประวัติศาสตร์ที่นักเรียนได้เรียนไปก่อนหน้านั้น พระอาจารย์เขียนสั่งงานเด็กไว้เต็มกระดานทั้งหมด ไม่มีที่ให้เขียนได้เลย จะลบก็ไม่ได้ เิพราะเด็กๆประท้วงกันว่ายังเขียนไม่เสร็จ เด็กบ่นกันใหญ่เลยว่า  พระอาจารย์สั่งงานเยอะมากๆ  ช่วงนั้นคุณหมอก็ได้มาตรวจสุขภาพของเด็กๆพอดี เลยไม่ไ่ด้สอน ฉันจึงคิดว่าเดี๋ยวไม่มีสอนจะนั่งทำการบ้านต่อ จากนั้นฉันก็ออกไปนั่งโต๊ะครูชั่วคราวข้างนอก ตั้งอยู่ระหว่างห้อง ป. 4-6  ฉันนั่งไปได้สักพัก ดช. ชั้น ป.4 ก็เข้ามาถามการบ้านวิชาเลขอยู่ตลอด และก็เข้ามาถามนั่น ถามนี่ จนฉันไม่เป็นอันได้ทำงาน ฉันจึงนั่งอยู่เฉยๆ ฉันคิดว่า ป.4 คงเรียนวิชาอื่นๆอยู่ จึงไม่ไ่ด้เข้าไปดู  แต่...นั่งๆไปสักพักก็มีเสียงดังมาจากในห้อง จนครูคนอื่นต้องมาฟ้อง ฉันจึงเข้าไปดู โอ้...นักเรียนของฉันกำลังเอาเกมเศรษฐีมาโปรยเล่นกันสนุกเลยค่ะ เลอะเทอะเกลื่อนกลาดไปทั้งห้อง บางคนก็เอาชอล์กมาเขียนกระดานเล่นเป็นที่สนุกสนานมาก ฉันเห็นภาพนั้นแล้วได้แต่อ่อนอกอ่อนใจ  เพราะสอนกันทุกวัน ทุกเวลา่ เช้ามาฉันก็ต้องมานั่งเก็บกวาด ฉันรู้สึกเพลียจนอยากจะนอนหลับ...

เมื่อจัดการเสร็จแล้วฉันจึงลงไปกินข้าว ตอนนี้ฉันเข้าไปถามคุณครูที่สอนชั้น ป.1 ว่าฉันอยากจะพกไม้เรียวมาโรงเรียนได้ไหม? เพราะฉันทนไม่ไหวจริงๆ พูดกันดีๆไม่ได้แล้ว

คุณครูท่านอนุญาต แต่คุณครูชั้น ป.6 ท่านบอกว่าอย่าทำแบบนั้นเลย ถ้ามีปัญหามากนักท่านจะจัดการให้....แหมคุณครูคะ..ก็พวกครูท่านไม่ได้อยู่ตลอดเวลานี่คะ พวกครูฝึกสอนอย่างพวกหนูต้องมีตัวช่วยบ้างสิคะ...หนูเองก็รักเด็กนะคะ ไม่ได้อยากจะตีเด็กหรอกค่ะ พอกลับขึ้นไปบนห้องเรียนอีกครั้ง ก็พบแต่ความเลอะเทอะ...ฉันต้องมานั่งเก็บวันละ 3 เวลา ฉันไม่มีสอนในช่วงบ่าย แต่ก็ไม่ได้ว่างเว้น เพราะป.4 ก่อวีรกรรมได้ทุกเวลา ฉันต้องเข้่าไปดูทุกๆ 5 นาที ต้องเฝ้าจับตาดูอยู่ตลอด จนกระทั่งชั่วโมงสุดท้าย วิชากิจกรรมชุมนุม ฉันลงไปข้างล่าง  เพราะฉันอยู่ ชุมนุมสิ่งแวดล้อม  จนเลิกเรียน ฉันกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง เพื่อไปจัดบอร์ด สภาพห้องเรียนที่ฉันเห็นมันยิ่งกว่านรกเสียอีก  ฉันเหนื่อยใจเหลือเกิน กับเด็กพูดไม่รู้เรื่อง บอกอะไรก็ไม่ฟัง นี่ฉันจะทำอย่างไรดีเนี่ย? เฮ้อ..กลุ้มใจสุดๆเลย เมื่อไหร่จะสิ้นสุดการฝึกสอนเสียทีนะ...อะไรๆก็ยังไม่ไ่ด้ทำเลย แค่ฉันอยู่กับนักเรียนทั้งวันก็แย่แล้ว...แผนการสอนก็ยังไม่ได้เขียนเลย ไหนจะการบ้านอีกละ สารพัดงานที่ประดังประเดเข้ามา....แต่ยังไงก็จะพยายามค่ะ...พยายามเท่านั้นที่ช่วยได้...555