ชีวิตที่เปลี่ยนไป

ชื่อเรื่อง ชีวิตที่เปลี่ยนไป

ผู้เล่า นทพ. วนพร นพนาคีพงษ์

 แก่นของเรื่อง  การที่เราสนใจแต่ปัญหาทางกายของผู้ป่วยจะทำให้เราขาดการมองเห็นบางสิ่งบางอย่างไป  ครอบครัวเป็นบุคคลสำคัญที่จะดูแลและเป็นกำลังใจให้ผู้ป่วยยามเจ็บไข้  ดังนั้นถ้าเราสามารถช่วยแก้ไขปัญหาด้านอื่นนอกเหนือจากโรคที่เขาเป็นได้ก็จะเป็นแรงผลักดันให้ผู้ป่วยมีแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

เนื้อเรื่อง      

        ในช่วงระยะเวลา 1 เดือนที่ได้ออกเยี่ยมบ้านผู้ป่วยร่วมกับทีมไม้เลื้อย  ในอำเภอกุฉินารายณ์  จังหวัดกาฬสินธุ์  ทำให้ได้รับประสบการณ์ที่แตกต่างจากการทำงานในเมืองหลวง  เป็นครั้งแรกที่ฉันได้สัมผัสถึงวิถีชีวิตของชาวบ้านในแถบนี้ที่มีความหลากหลายแต่ก็ผสมผสานกลมกลืนกันได้อย่างลงตัว  เนื่องด้วยความแตกต่างทางด้านสำเนียงภาษาทำให้ในบางครั้งการลงไปคุยกับชาวบ้านจำเป็นต้องอาศัย “ล่าม” เช่น เจ้าหน้าที่สถานีอนามัย  อสม. หรือชาวบ้านด้วยกัน  ชาวบ้านที่นี่อัธยาศัยดีมาก  เวลาที่พวกเราลงไปเยี่ยมบ้านเขาจะยิ้มแย้มและให้การต้อนรับเป็นอย่างดีเหมือนกับว่ารอคอยพวกเราอยู่

       จากการที่ได้ไปพบเจอกับชาวบ้านหลายๆคน  ทำให้ฉันได้รู้ว่าความคิดที่ว่าเขากำลังรอคอยเราก็ไม่ผิดนัก  ในวันนี้ฉันและพี่ๆทีมไม้เลื้อยได้ออกเดินทางไปสู่ตำบลกุดหว้า  เป็นอีกตำบลหนึ่งในอำเภอนี้ที่ชาวบ้านเป็นชาวภูไท  บ้านหลังแรกที่ฉันได้ไปเยี่ยมเป็นบ้าน 2 ชั้น ติดกับถนนใหญ่  พอได้เดินเข้าไปในบ้านฉันก็พบผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ 40 ปี เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ดูเรียบง่ายและเหมาะสมกับฐานะ  เธอหมุนล้อรถเข็นออกมายิ้มและทักทายพวกเรา  แต่ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่ารอยยิ้มของเธอดูไม่ค่อยสดใสเหมือนกับว่าเธอมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ  เธอมีชื่อว่า น้า “สุวรรณี”

       เมื่อ 13 ปีก่อน  ขณะที่ทุกคนในครอบครัวกำลังนั่งรถไปเที่ยวกันสนุกสนาน  ในวินาทีที่ไม่คาดคิดนั้นก็เกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น  ทุกคนบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเว้นแต่น้าสุวรรณีที่อาการหนักกว่าคนอื่น  กระดูกซี่โครงบริเวณหลังหัก    นับจากวันนั้นชีวิตที่เหมือนคนทั่วไปของน้าก็เปลี่ยนแปลงไป  น้าเป็นอัมพาตครึ่งซีกล่าง  ในตอนนั้นน้านอนอยู่บนที่นอนตลอด  ลูกสาวของน้า  น้อง”ป่าน”  บอกกับพี่ๆว่าน้าท้อแท้และหมดกำลังใจในการมีชีวิตต่อ  พี่ๆพยายามหาทางช่วยน้าโดยการเข้าไปเยี่ยม  ให้กำลังใจ  และทำกายภาพบำบัดให้บ่อยๆ  จนน้ารู้สึกเข้มแข็งขึ้น  ในตอนนี้น้าสามารถนั่งบนรถเข็นได้  ช่วยเหลือตนเองได้แทบทุกอย่าง  ทั้งการอาบน้ำ  กวาดบ้าน  ซักผ้า  รวมถึงสามารถล้างแผลกดทับได้ด้วยตนเอง  ชีวิตบนรถเข็นของน้าไม่ได้ไร้ค่าและไม่ได้เป็นภาระแก่คนอื่น  เพราะน้าสามารถหาเงินมาช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวได้แม้ว่ารายได้จากการถักหมวกที่ขายได้ใบละ 50 บาทจะไม่มากเมื่อเทียบกับรายได้ของสามี “คุณบรรเจิด” ที่ทำงานเทศบาล 

       แม้ว่าทุกวันนี้น้าจะสามารถทำอะไรๆหลายอย่างได้ด้วยตนเอง  แต่เวลาที่น้าจะขึ้นลงรถเข็นก็ต้องอาศัยคนช่วยเสมอ  น้องป่านดูรักน้ามาก  น้องป่านไม่ได้ทำงานเพราะคอยดูแลน้าตลอด  ชีวิตของคนในครอบครัวนี้จึงขึ้นกับสามีของน้าผู้ที่หาเงินมาเลี้ยงครอบครัวเป็นหลัก  สิ่งเดียวที่พี่ๆทีมไม้เลื้อยพยายามจะช่วยน้าในตอนนี้คือการช่วยเหลือน้องป่านให้มีงานทำเพื่อให้ครอบครัวมีรายได้อีกทางหนึ่ง  เพราะเราไม่รู้ว่าต่อไปในอนาคตข้างหน้าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปและจะส่งผลกระทบต่อชีวิตของน้าหรือไม่

       การที่เราสนใจแต่ปัญหาทางกายของผู้ป่วยจะทำให้เราขาดการมองเห็นบางสิ่งบางอย่างไป  ครอบครัวเป็นบุคคลสำคัญที่จะดูแลและเป็นกำลังใจให้ผู้ป่วยยามเจ็บไข้  ดังนั้นถ้าเราสามารถช่วยแก้ไขปัญหาด้านอื่นนอกเหนือจากโรคที่เขาเป็นได้ก็จะเป็นแรงผลักดันให้ผู้ป่วยมีแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

 

ผู้บันทึก นทพ. วนพร  นพนาคีพงษ์       วันที่  21 มกราคม 2553

 

[แสงแห่งความดี...]

สวัสดี ครับ

ครอบครัวเป็นบุคคลสำคัญที่จะดูแลและเป็นกำลังใจให้ผู้ป่วยยามเจ็บไข้  ดังนั้นถ้าเราสามารถช่วยแก้ไขปัญหาด้านอื่นนอกเหนือจากโรคที่เขาเป็นได้ก็จะเป็นแรงผลักดันให้ผู้ป่วยมีแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

ขอบพระคุณเรื่องเล่า ที่ได้อ่าน และได้ข้อคิด ครับ

[มนัสดา]

สวัสดีค่ะทีมไม้เลื้อย

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ พวกเราจะไม่มีวันทิ้งกัน ทั้งผู้ป่วยและครอบครัวคือหนึ่งเดียว ต้องดูแลไปพร้อมๆกันค่ะ สู้สู้นะคะ

[เครื่อข่ายปฐมภูมิ รพร.กุฉินารายณ์]

ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ

[เพชรน้อย]

สวัสดีค่ะ

" ครอบครัวเป็นบุคคลสำคัญที่จะดูแลและเป็นกำลังใจให้ผู้ป่วยยามเจ็บไข้ ดังนั้นถ้าเราสามารถช่วยแก้ไขปัญหาด้านอื่นนอกเหนือจากโรคที่เขาเป็นได้ก็จะเป็นแรงผลักดันให้ผู้ป่วยมีแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป "

เป็นกำลังให้ทีมไม้เลื้อย นะค่ะ