25. คำสอนของพ่อ

คำสอนของพ่อแม่ในวัยเยาว์ของเรา เมื่อเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่เราก็จะเข้าใจความหมายมากขึ้น

ดิฉันมีเชื้อสายเป็นคนจีน มีก๋งที่มาจากเมืองซัวเถา ประเทศจีน พ่อเล่าว่าก๋งอพยพมาเมืองไทยพร้อมพี่น้องหลายคน เพราะเป็นครอบครัวที่มีฐานะ กลัวการเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นคอมมิวนิตส์ ญาติพี่น้องของก๋งอพยพมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ตัวก๋งมาอยู่ภาคใต้ มาอยู่กับย่าซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย-จีน พ่อเป็นลูกชายคนที่ 5 ในทั้งหมด 8 คน ของครอบครัวก๋ง พ่อมาอยู่กินกับแม่ซึ่งเป็นคนไทยแท้ มีลูก 5 คน แต่ด้วยความที่พ่อเป็นคนจีน พ่อพยายามสอนให้เราพูดภาษาจีนในสมัยเด็ก ๆ เช่น คำทักทาย ชวนกินข้าว แม้กระทั่งคำด่าซึ่งพ่อไม่ได้สอนเรา แต่เราทุกคนจำได้แม่นกว่าคำที่พ่อสอนเราเสียอีก เมื่อพ่อโกรธพ่อจะด่าเราเป็นภาษาจีน พวกเราไม่รู้ความหมาย เราก็ใช้คำด่าที่พ่อว่าเรานั่นเเหละว่าพ่อกลับ ว่าพ่อเสร็จแล้ว เราก็วิ่งหายไปเป็นวันๆ เพราะพ่อโกรธ....ในสมัยเด็กพ่อมีวิธีสอนลูกที่ไม่เหมือนใครๆ ในละแวกบ้าน พ่อสอนเราดังนี้ค่ะ

ในเวลาตี 5 (หัวรุ่ง) ทุกวันพ่อจะปลุกลูกทุกคนให้ลุกขึ้น ล้างหน้า ทาแป้ง แปรงฟัน อุจจาระ ใส่เสื้อหนาว (เป็นเสื้อแบบจีนที่ไม่มีกระดุม ป้ายข้าง ผูกเชือก) ในสมัยนั้นครอบครัวเราอยู่ในชนบทเป็นป่าหนาทึบ อากาศหนาวมากๆ พวกเราต้องทนหนาวนั่งรอให้ฟ้าสว่าง พวกเราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตื่นตี 5 หลังจากนั้นพ่อก็เห็นพวกเราอ้อยอิ่งกว่าจะทำธุระเสร็จ พ่อก็เรียกประชุมลูกๆ พ่อถามว่าตอนเช้าต้องล้างหน้า แปรงฟันและอุจจาระ ให้เสร็จภายใน 5 นาที จะต้องทำอย่างไร ให้ลูกๆ แต่ละคนเล่าวิธีการ ดิฉันตอบอย่างนี้ค่ะ ดื่มน้ำก่อนเพราะขี้(อุจจาระ) ไม่ออก แปรงฟัน+ล้างหน้าพร้อมกัน 1 นาที หลังจากนั้นปวดท้องขี้พอดี...(ฮา..ฮา มีแววฉลาด)
เมื่อพวกเราโตขึ้นก่อนเข้าเรียนชั้นฝากแขวนหัวโต๊ะ (ก่อน ป.1) พ่อก็ให้ลูกทุกคนช่วยเหลือครอบครัวเท่าที่ลูกทุกคนจะช่วยได้ เช่น ล้างจาน ตักน้ำ หุงข้าว กวาดบ้าน และพ่อให้ลูกทุกคนรายงานผลตอนเย็นเมื่อพ่อกลับจากทำงาน น้องๆ ก็รายงานผลปากเปล่า ดิฉันและพี่สาวพอเขียนได้บ้างเพราะพ่อให้ญาติมาสอนหนังสือให้ก่อนไปโรงเรียน พ่อก็ให้เขียนว่าทำอะไรบ้าง ดิฉันเขียนดังนี้

กวาดบ้าน ล้างจาน ล้างช้อน ตักน้ำ กวาดบ้าน ล้างจาน ล้างช้อน ตักน้ำ

เขียนเต็มกระดานชนวนเลยค่ะ(ใช้แทนสมุดในสมัยนั้น) พ่อก็เรียกมาถามว่าทำไมเขียนเต็มหน้ากระดานละ ดิฉันก็บอกว่าที่จริงทำมากกว่านี้ แต่เขียนไม่ได้ ที่เขียนล้างจานหลายครั้งก็เพราะจานหลายใบ ถ้าพ่อนับดูได้กี่ครั้งก็คือจำนวนใบที่ล้าง ช้อนก็เหมือนกัน...พ่อจะได้เข้าใจว่าลูกทำงานมากแค่ไหน(...แฮ.แฮ...เริ่มจะฉลาดแกมโกง)

ตอนดิฉันเรียนวิทยาลัยครูก่อนจบ พ่อก็ถามดิฉันว่าพ่อมาธุระในเมือง เพื่อนบ้านฝากซื้อมีดโกน พ่อต้องขับรถไปซื้อให้อีกแห่งหนึ่ง พ่อควรบวกราคาค่ารถในราคาสินค้าไหม...ดิฉันไม่ตอบคำถาม (รู้อยู่แล้วว่าพ่อจะถามจริยธรรมดิฉัน) แต่ย้อนถามพ่อว่าพ่อเปิดร้านค้าไหมละ ถ้าพ่อมีร้านค้าพ่อก็ควรบวกราคาเพิ่มขึ้นจากราคาในเมืองเพราะเป็นกิจการของพ่อ แต่ราคาไม่ควรจะเกินราคาท้องตลาดในถิ่นบ้านพ่อ ถ้าเขาฝากเงินสดให้พ่อซื้อให้พ่อก็ไม่ควรบวกราคาเขาเพราะพ่อไม่ต้องลงทุนอะไร แค่น้ำมันรถนิดหน่อยถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกันไว้เป็นไมตรีในการคบหากันในวันข้างหน้า...พ่อยิ้มกว้างขวางเลย...(พ่อไม่รู้ว่าลูกพ่อถูกติดอาวุธทางปัญญาจากการศึกษาแล้ว..อิ...อิ)

ตอนนี้พ่อเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว ลูกๆ ทุกคนยังจำบทเรียนที่พ่อสอนได้ คิดถึงพ่อทุกวัน เพราะสิ่งที่พ่อสอน พวกเราเข้าใจพ่อเมื่อเราเติบโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้ว่าพ่อสอนเราเรื่องอะไร ซึ่งดิฉันเพิ่งเข้าใจอย่างซาบซึ้งเมื่อไม่กี่สิบปีมานี่เอง ว่าพ่อสอนเราเรื่อง ......

1. การบริหารเวลา ตอนนี้ลูกพ่อทุกคนทำงานเร็วเหมือนลิง คิดเร็ว ทำงานเร็ว สั่งการเร็ว คิดวางแผนล่วงหน้า ขณะที่คนอื่นคิดแค่ปีนี้ ดิฉันคิดล่วงหน้าไปหลายปี

2. ความรับผิดชอบ ลูกพ่อทุกคนได้รับการยอมรับจากสังคมในเรื่องความรับผิดชอบ

3. การบันทึก/ การเขียน ลูกพ่อทุกคนจะมีทักษะในการเขียนมาก โดยเฉพาะการทำบัญชีการเงิน (..อิ..อิ. หัวเสธทุกคน)

4. คุณธรรม ข้อนี้พ่อสอนดิฉันส่วนตัว ดิฉันรับมาเต็มๆ ค่ะ

เผยแพร่บันทึกนี้เพื่อบูชาความดีของพ่อค่ะ...สวัสดีค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย ปริมปราง
ใน เรื่องเล่าของปริมปราง

คำสำคัญ (Tags): #การบริหารจัดการ

หมายเลขบันทึก: 354121เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2010 10:53 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:49 น. ()สัญญาอนุญาต: ไม่สงวนสิทธิ์ใดๆจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (103)

ครู ป.1

เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2010 11:00 น. ()

ชื่นชมลูกคนจีนค่ะ ท่านเก่ง ท่านมองไกล

ท่านสอนลูกให้ดูแล ช่วยเหลือตัวเองตลอด

แต่พ่อคนไทย(ของครู ป.1) ก็สอนเหมือนกันนะคะ

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2010 11:00 น. ()

จอง......อยากเป็นคนแรกของบันทึกดี ๆ นี้

(^___^)

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2010 11:03 น. ()

สวัสดีค่ะ

แง ๆ ๆ .... ไม่ทันคุณครูป.1 ... อย่างน้อยที่ 2 ก็ยังดี

อ่านแล้วชอบมาก ๆ ค่ะ ทำให้คิดถึงพ่อของตัวเอง แต่ท่านจากไปเมื่อคนไม่มีรากยังเด็ก ๆ อยู่เลย ไม่ค่อยได้คลุกคลีเรียนรู้จากท่าน

ขอบคุณนะคะ ชีวิตที่คุณครูปริมปรางเล่า ทำให้มีควาสุขและเห็นคุณค่าของการปลูกฝังของครอบครัว โดยเฉพาะจากพ่อแม่ค่ะ

ขออนุญาตระลึกถึงคุณพ่อคุณครูปริมปรางและคารวะท่านด้วยความเคารพค่ะ

ขอบคุณบันทึกดี ๆ ค่ะ

(^___^)

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2010 11:04 น. ()

สวัสดีค่ะ

อ่านบันทึก ๑ หน้าเหมือนอ่านเรื่องเล่าจากหนังสือ ๑ เล่ม
เป็นการถอดบทเรียนที่มีคุณค่ามากนะคะ
พี่คิม ยังจำคำที่พ่อแม่สอนและนำมาใช้เสมอ และมีวรรณกรรมส่วนตัวมากมายเช่นกันค่ะ
ด้วยความระลึกถึงคุณพ่อเช่นเดียวกัน
ขอขอบคุณมากนะคะที่แบงปัน

ครูขวัญ

เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2010 13:04 น. ()

แวะมาอ่านเรื่องราวดี ๆ ค่ะ ^-^

ปริมปราง