เขียนถึงคนรู้จัก

แด่คนที่ฉันเคารพ

ความเห็นผิดผิดไปในความคิด

เริงในจิตอันลุ่มหลงงงงวยเศร้า

พรากความจริงสิงมารร่านธรรมเมา

ปลุกเสกเถ้าซากธาตุสี่ดีกว่าใคร

สร้างความวุ่นวายในองค์กร

เดือดร้อนผู้คนจนเคืองใหญ่

เราคงได้เพียงนั่งสังเวชใจ

ที่ตนได้พบเห็นเวรกรรมจริง

ดุษฎีบัณฑิตไม่คิดช่วย

ทั้งที่รวยปัญญาค่ามากยิ่ง

กลับฉุดรึ้งดึงให้ใจไหวติง

ดำดิ่งลงเหวแห่งอบาย

ศาสนาพระศรีอารย์คงไม่ช่วย

ปล่อยให้งงงวยมากหลาย

แล้วให้ธรรมชาติปาดร่างกาย

แช่เกลือทรายสาปไว้ในโลกันต์

[บ่าวบ้านนอก (บ้านยางขี้นก)]

เจ็บหูมากครับอาจารย์ ถ้ามีใครอ่านให้ผมฟัง คงหูหลุดไปแล้ว เพราะคมมากครับ

ขอบคุณครับผม