เมืองหมอก
นางสาว ภัทราภรณ์ วงศ์ปรักไพศาล

ก้าวแรกของความเป็นครู


การศึกษาและการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไม่มีวันสิ้นสุด

 

           ก้าวแรกของชีวิต


         ก้าวแรกของการเรียนรู้ในสถานศึกษา  คือ  การเริ่มเข้าเรียนตั้งแต่อนุบาล  ซึ่งเป็นช่วงที่ต้องอยากเรียนรู้อยากเล่นกับเพื่อนในโรงเรียน  รู้จักการอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม  และก้าวสู่  ระดับประถมศึกษาที่โรงเรียนสันมหาพน  วิทยา  เป็นช่วงของการคบเพื่อน  และช่วงนี้เป็นช่วงที่มีเพื่อนเยอะมาก  เพราะอยู่ในโรงเรียนที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านของตนเอง  และทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้น  ก็ต่างพากันมาเข้าเรียนที่สถาบันนี้  อีกอย่างเป็นโรงเรียนที่อยู่ในตัวอำเภอ  ซึ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากมาย  และในช่วงวัยนี้ได้พบครูอยู่ท่านหนึ่งซึ่งเป็นที่รักของนักเรียนทุกคน  ท่านใจดี  มีวิธีการสอนที่สนุกมาก  ทำให้ฉันเริ่มมีความคิดว่าอย่างเป็นครูเหมือนท่าน  ความฝันฉันจึงได้เริ่มขึ้น    ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้น  มัธยมศึกษาตอนปลาย  ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนนวมินทราชูทิศ  พายัพ  ใกล้เข้ามาในตัวเมืองอีกหน่อย  เพราะว่าพ่อและแม่ต้องการให้เข้าเรียนในสถาบันที่มีชื่อเสียง  ทำให้ต้องเปลี่ยนเพื่อนใหม่  เริ่มคบหาและทำความรู้จักเพื่อนใหม่  มีเพื่อนที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันประมาณ 2-3 คน  ซึ่งในช่วงวัยนี้ก็เริ่มมีทั้งเพื่อนวัยเดียวกันและเพื่อนต่างเพศ  แต่ทุกคนเรียนหนักมาก   เพราะเรียนในสาย  วิทย์ - คณิต  โดยเฉพาะในช่วง  ม.6   วันเสาร์และอาทิตย์  ต่างคนต่างพากันไปเรียนพิเศษ  เพื่อที่จะได้เข้าเรียนต่อในสาขาที่ตนเองต้องการ  ซึ่งแทบจะไม่มีเวลาได้เที่ยวสนุก  เหมือนตอนเด็กๆ    และในวัยนี้โดยส่วนตัวแล้วชอบทำการทดลอง  เพราะได้วิจัย  ค้นหาสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น  นำสารหรือสิ่งทดลองต่างๆ  มาทดสอบ  หาข้อหรือบทสรุป  จากสิ่งที่เกิดขึ้นจริง  ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้นมาแต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจากสถานการณ์จริง  ทำให้ฉันชอบวิชาวิทยาศาสตร์  ส่วนวิชาคณิตศาสตร์ก็เป็นอีกวิชาหนึ่งที่สามารถหาข้อสรุปได้ด้วยสูตรหรือกฏต่างๆที่มีอยู่  แต่ก็สามารถสรุปด้วยเหตุและผลได้เช่นกัน  แต่ระบบการศึกษาขณะนั้น ทำให้ฉันเอ็นทรานซ์ติดสาขา พืชศาสตร์  ระดับอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้  ซึ่งเป็นช่วงที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่   แต่วัยนี้จะเรียนเน้นหนักเฉพาะสายวิชาที่เราเลือกเรียนเท่านั้น  ทำให้ต้องเรียนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้  แต่สิ่งที่ตนเองต้องการที่สุดคือต้องการเป็นครูสอนหนังสือให้กับเด็กๆและเป็นความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็ก  แต่ถึงอย่างไรก็ตาม  ณ  วันนี้ดิฉันก็ได้เป็นครูอย่างที่ตนเองฝันไว้  และจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด  ถึงแม้ว่าจะมีนักเรียนที่หลากหลายต่างวัย  ไม่ใช่เด็กที่อยู่ในวัยเดียวกันทั้งหมด  เหมือนกับการศึกษาในระบบ  แต่การศึกษานอกระบบยังทำให้ทราบว่า
         การศึกษาและการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไม่มีวันสิ้นสุด  แค่คนเราคิดเป็น  ทุกสิ่งทุกอย่างหรือทุกคนก็จะมีความสุกอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข 

 

หมายเลขบันทึก: 352236เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2010 20:07 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

งาน กศน.เป็นงานที่ให้โอกาสผู้คนที่ยังขาดโอกาสในเรื่องของการศึกษา สำหรับผมคิดว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ครับ และ เข้ามาให้กำลังใจสำหรับการทำงานครับ

ทำให้คนคิดเป็น คิดได้อย่างไรครับ

ขอให้มีความสุขในการทำงานครับ

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท