ก้าวแรกของชีวิต
ก้าวแรกของการเรียนรู้ในสถานศึกษา คือ การเริ่มเข้าเรียนตั้งแต่อนุบาล ซึ่งเป็นช่วงที่ต้องอยากเรียนรู้อยากเล่นกับเพื่อนในโรงเรียน รู้จักการอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่ม และก้าวสู่ ระดับประถมศึกษาที่โรงเรียนสันมหาพน วิทยา เป็นช่วงของการคบเพื่อน และช่วงนี้เป็นช่วงที่มีเพื่อนเยอะมาก เพราะอยู่ในโรงเรียนที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านของตนเอง และทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้น ก็ต่างพากันมาเข้าเรียนที่สถาบันนี้ อีกอย่างเป็นโรงเรียนที่อยู่ในตัวอำเภอ ซึ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากมาย และในช่วงวัยนี้ได้พบครูอยู่ท่านหนึ่งซึ่งเป็นที่รักของนักเรียนทุกคน ท่านใจดี มีวิธีการสอนที่สนุกมาก ทำให้ฉันเริ่มมีความคิดว่าอย่างเป็นครูเหมือนท่าน ความฝันฉันจึงได้เริ่มขึ้น ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้น มัธยมศึกษาตอนปลาย ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนนวมินทราชูทิศ พายัพ ใกล้เข้ามาในตัวเมืองอีกหน่อย เพราะว่าพ่อและแม่ต้องการให้เข้าเรียนในสถาบันที่มีชื่อเสียง ทำให้ต้องเปลี่ยนเพื่อนใหม่ เริ่มคบหาและทำความรู้จักเพื่อนใหม่ มีเพื่อนที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันประมาณ 2-3 คน ซึ่งในช่วงวัยนี้ก็เริ่มมีทั้งเพื่อนวัยเดียวกันและเพื่อนต่างเพศ แต่ทุกคนเรียนหนักมาก เพราะเรียนในสาย วิทย์ - คณิต โดยเฉพาะในช่วง ม.6 วันเสาร์และอาทิตย์ ต่างคนต่างพากันไปเรียนพิเศษ เพื่อที่จะได้เข้าเรียนต่อในสาขาที่ตนเองต้องการ ซึ่งแทบจะไม่มีเวลาได้เที่ยวสนุก เหมือนตอนเด็กๆ และในวัยนี้โดยส่วนตัวแล้วชอบทำการทดลอง เพราะได้วิจัย ค้นหาสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น นำสารหรือสิ่งทดลองต่างๆ มาทดสอบ หาข้อหรือบทสรุป จากสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้นมาแต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจากสถานการณ์จริง ทำให้ฉันชอบวิชาวิทยาศาสตร์ ส่วนวิชาคณิตศาสตร์ก็เป็นอีกวิชาหนึ่งที่สามารถหาข้อสรุปได้ด้วยสูตรหรือกฏต่างๆที่มีอยู่ แต่ก็สามารถสรุปด้วยเหตุและผลได้เช่นกัน แต่ระบบการศึกษาขณะนั้น ทำให้ฉันเอ็นทรานซ์ติดสาขา พืชศาสตร์ ระดับอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ซึ่งเป็นช่วงที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ แต่วัยนี้จะเรียนเน้นหนักเฉพาะสายวิชาที่เราเลือกเรียนเท่านั้น ทำให้ต้องเรียนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สิ่งที่ตนเองต้องการที่สุดคือต้องการเป็นครูสอนหนังสือให้กับเด็กๆและเป็นความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็ก แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ณ วันนี้ดิฉันก็ได้เป็นครูอย่างที่ตนเองฝันไว้ และจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าจะมีนักเรียนที่หลากหลายต่างวัย ไม่ใช่เด็กที่อยู่ในวัยเดียวกันทั้งหมด เหมือนกับการศึกษาในระบบ แต่การศึกษานอกระบบยังทำให้ทราบว่า
การศึกษาและการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไม่มีวันสิ้นสุด แค่คนเราคิดเป็น ทุกสิ่งทุกอย่างหรือทุกคนก็จะมีความสุกอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข
งาน กศน.เป็นงานที่ให้โอกาสผู้คนที่ยังขาดโอกาสในเรื่องของการศึกษา สำหรับผมคิดว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ครับ และ เข้ามาให้กำลังใจสำหรับการทำงานครับ
ทำให้คนคิดเป็น คิดได้อย่างไรครับ
ขอให้มีความสุขในการทำงานครับ