ทบทวนชีวิตตัวเอง
นับตั้งแต่จำความได้ ชีวิตของฉันก็มีความสุขและสะดวกสบายมาตลอด และจัดว่าอยู่ในครอบครัวใหญ่ มีตา ยาย พ่อ แม่ ลุง น้าชาย น้องสาว และตัวฉัน ฉันอบอุ่นใจและมีความสุข เมื่อเริ่มเข้าเรียนก็เจอเพื่อน ๆ มากขึ้น การเรียนก็ไม่ถึงกับว่าดีมากแต่ก็พอใช้ได้ จนจบมัธยม 3 ชีวิตเริ่มมีความลังเลในการเลือกสาขาวิชาที่จะเรียน เพราะพ่อกับแม่อยากให้เรียนสายวิทย์-คณิต แต่ด้วยความที่ตัวเองไม่เก่งคณิตฯ ในวันที่ต้องไปรายงานตัวโควต้าสายวิทย์ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ฉันกลับแอบไปสมัครเรียนสายศิลป์ภาษาผรั่งเศสอีกโรงเรียนหนึ่ง ตอนนั้นไม่กล้าบอกพ่อกับแม่เพราะกลัวท่านโกรธ จนโรงเรียนบอกผลการสอบคัดเลือก ก็มาบอกพ่อว่าหนูสอบได้ศิลป์ภาษาฝรั่งเศส ตอนแรกพ่อก็โกรธไม่คุยด้วยเป็นอาทิตย์เลย ตอนนั้นรู้สึกไม่ดีที่ตัวเองไม่เลือกในสิ่งที่พ่อแม่อยากให้เป็น ไม่กล้าคุยกับพ่อ จนวันหนึ่งพ่อเป็นฝ่ายเข้ามาคุยก่อน คุยอยู่นานจนความตึงเครียดกลับกลายเป็นความผ่อนคลาย ตั้งแต่นั้นมาก็ทำในสิ่งที่ตนรักและชอบมาโดยตลอดแต่นึกถึงพ่อแม่มากขึ้นและไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวัง จนเรียนปริญญาตรี ฉันต้องไปเรียนต่างจังหวัดจึงไม่ได้ช่วยงานพ่อแม่อย่างที่เคย ท่านทั้งสองจึงต้องทำงานหนักขึ้น กอปรกับว่าน้องสาวก็เรียนในชั้นที่สูงขึ้น ค่าใช้จ่ายจึงมากขึ้น ตอนนั้นยังไม่ได้นึกว่าการหางานพิเศษทำหลังเรียนหรือช่วงวันหยุดเป็นสิ่งจำเป็น เพราะคิดว่าตนรบกวนพ่อแม่นิดหน่อยเพราะได้ทุนเรียน จนจบปริญญาตรีมาแล้วมานั่งรวมยอดเงินค่าเรียนดู ถึงรู้ว่าที่เคยคิดเรื่องทำงานพิเศษไม่จำเป็นนั้นเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ คงกลับไปเริ่มตั้งแต่ปีแรกที่เรียนปริญญาตรี เพราะอยากเรียนให้ดีกว่านี้และกลับไปทำในส่ิงที่ตัวเองคิดว่าดีและเป็นการแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ได้มากกว่านี้ ทุกวันนี้อาจจะยังรับผิดชอบภาระในบ้านไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ลดภาระของพ่อแม่ลงไปได้บ้างแล้ว และหวังว่าสักวันหนึ่งจะทำให้พ่อแม่เหนื่อยน้อยลงกว่าที่เป็นอยู่นี้ให้ได้
ทุกวันนี้ชีวิตอาจยังไม่ดีเท่าที่ควร แต่จะพยายามทำให้ดีและจะทำดีให้ได้ อยากให้พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวลูกคนนี้
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ
มาให้กำลังใจนะค่ะ
อีกแปบเดี๋ยวก็เรียนจบค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ pinpetch
ขอบคุณที่ให้กำลังใจค่ะ
เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ