บันทึกถึงพ่อ 1 : สัจธรรมแห่งชีวิต
บันทึกนี้ฉันขออนุญาตบันทึกไว้....เพื่อเก็บมันไว้เป็นลายลักษณ์อักษรแด่ผู้ชายคนนี้...คนดีที่หนึ่งที่ประเสริฐที่สุดในโลกสำหรับชีวิตของลูกๆ....พ่อเนียน หนูปลอด....
หลายวันมานี้ฉันอยากพิมพ์มันออกมา ด้วยเพราะฉันอยากบันทึกมันไว้เพื่อเตือนใจตนเอง สำหรับการผ่านพ้นวันที่ดูเหมือนจะเลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน และในที่สุดฉันก็ทำมันได้สำเร็จสำหรับการปรับใจให้คิดปล่อยวางให้ได้ว่า....มันเป็นเรื่องแห่งความเป็นจริงที่ทุกคนต้องพบเจอ........ มีหลายคนเคยพบเจอเรื่องเหล่านี้มาก่อนฉัน เขาผ่านมันมาได้แล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่ได้พบเจอ สำหรับคนเหล่านั้นฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่า “ขอให้คุณดูแล เอาใจใส่คนที่คุณรักอย่างดีที่สุดในขณะที่ท่านเหล่านั้นยังอยู่กับคุณ...นะคะ...เพราะคุณจะไม่มีโอกาสได้ดูแล เอาใจใส่ ปรนนิบัติท่านอีกเลยในวันที่ท่านจากคุณไปนั่นเอง”
วันนี้....ฉันพบเจอเรื่องนี้ด้วยตนเอง ช่วงเวลาที่พบกับการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักและเคารพยิ่งนั้นมันช่างทรมานเหลือเกิน คงจะเป็นจริงสำหรับคำพระท่านเทศนาสั่งสอนที่ฉันเคยฟังมาในงานสวดศพที่ไหนมาทราบแต่นานมาแล้ว เท่าที่ฉันจำได้ท่านบอกว่า “การจากคนที่รักก็เป็นทุกข์” บัดนี้มันจริงเป็นที่สุด........
ฉันอยากบันทึกความรู้สึกนั้นออกมาเป็นตัวอักษรเพื่อเปลี่ยนถ่ายให้กับคนที่ยังไม่เคยพบเจอเรื่องเหล่านี้ทราบ เขาจะได้ไม่ประมาท และระวังในการใช้ชีวิต....โดยเฉพาะการใช้ชีวิตร่วมกับบุคคลอันเป็นที่รักและเคารพยิ่งของเขาอย่างดีที่สุด เพื่อจะได้ภูมิใจว่าคุณได้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบต่อท่านมาโดยตลอดจนวาระสุดท้ายของการจากไปของท่าน แล้วคุณจะภูมิใจและปรับใจตนเองให้กลับมาเผชิญความจริงได้เมื่อเหตุการณ์นั้นมันมาถึงตัวของคุณ
ฉันก็ว่า...ฉันทำใจได้แล้วนะ....แต่เมื่อมาจรดนิ้วสัมผัสแป้นพิมพ์กลั่นตัวอักษรที่จะเอ่ยถึงเรื่องราวของท่านในเวลานี้ มันกลับยากเหลือเกินในความรู้สึก เหมือนใครเอาเหล็กแหลมมาทิ่มตำรอยเจ็บนั้นอีกครั้ง แต่ฉันเองนี่แหละ...ที่เป็นคนเอาเหล็กนั้นมาทิ่มตนเอง เพียงเพื่อต้องการถ่ายทอดความรู้สึกออกมาเป็นเรื่องราวที่จะเตือนใจตนเองและคนที่ยังไม่ได้พบเจอเรื่องแห่งความเป็นจริงเช่นนี้เหมือนดังที่ฉันพบเจอมาแล้วนั้น ดังนั้น..ตัวอักษรที่เกิดจากการสัมผัสแป้นพิมพ์เพื่อกลั่นบันทึกนี้ออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรได้นั้น ฉันรู้สึกว่ามันช่างมีความยากเย็นเหลือเกิน เหตุมิใช่เพราะพิมพ์ด้วยมือโดยผ่านทางความคิดที่คิดแล้วคิดอีกเหมือนทุกๆ บันทึกที่ผ่านมา หากแต่บันทึกนี้ฉันจรดมันด้วยการใช้ใจพิมพ์มากกว่า...ใจแห่งความรักและความผูกพันที่ฉันได้รับมาจากผู้ชายคนนี้....คนที่รักฉันและพี่สาวฉันอีก 3 คน ได้มากกว่าชีวิตของท่านเองเสียอีกโดยไม่มีข้อแม้หรือเงื่อนไขใดๆ มาเป็นตัวชี้วัดมาโดยตลอดชีวิตของพวกเราและของท่านเอง
หากจะคิดว่ามันง่าย...มันก็ดูเหมือนจะง่ายนะ นั่นอาจจะเป็นไปได้ในความคิดของคนที่ยังมีท่านอยู่เคียงข้างกายของคุณ ฉันเองก็เคยเป็นเช่นนั้น...ฉันรู้สึกว่ามันง่ายมาก.....และมันก็ง่ายจริงๆ เมื่อเรากล่าวถึงพ่อที่เรารักและคุ้นเคยมาตลอดชีวิตของเรา เหมือนอย่างที่ฉันเองก็เคยบันทึกเรื่องราวของท่านไว้ในบันทึกก่อนหน้านี้ เช่นในบันทึกนี้ บ่อปลาของพ่อ...พอเพียงสำหรับหน้าฝนนี้ นั่นเพราะท่านยังอยู่ข้างๆ กายฉันในเวลานั้น
ทว่า ณ เวลานี้....กว่าที่ฉันจะสามารถจรดปลายนิ้วสัมผัสแป้นพิมพ์ให้มันออกมาแต่ละตัวอักษรจนรวมเป็นคำๆ ได้นั้น ฉันกลับรู้สึกว่ามันเหมือนมีก้อนอะไรแข็งๆ แล่นมาจุกตรงลำคอฉันตลอดเวลาแห่งการสัมผัสกับทุกตัวอักษรนั้น บางคำในระหว่างที่มันจะมาผสมกันเป็นคำๆ ได้นั้น เจ้าน้ำใสๆ ที่ทำให้ตาฉันพร่ามัวระหว่างจ้องบนจอพิมพ์นั้นมันไหลออกมาเองอย่างอัตโนมัติโดยฉันเองไม่สามารถทัดทานหรือสั่งห้ามมันได้เลย มันทรยศต่อฉันเสียแล้วในเวลานี้ เวลาที่ไม่มีท่านอยู่ข้างกายฉัน เวลาที่ท่านเพิ่งจากฉันไป
ในวันที่ฉันเคยไปงานศพใครหลายๆ คนที่ผ่านมา ฉันเฝ้านั่งฟังและไตร่ตรองความคิดเสมอๆ เมื่อพระท่านเทศนาสั่งสอนธรรมในงานศพนั้นๆ เท่าที่ฉันฟังมาก็สรุปได้ตรงกัน พระท่านบอกว่ามันเป็นสัจธรรมแห่งชีวิต ..... ใครๆ หลายคนก็บอกฉันเช่นนี้อีกนั่นแหละ เมื่อฉันเจอสภาวการณ์เช่นนั้นด้วยตัวฉันเอง เขาบอกให้ฉันยอมรับมันให้ได้ ฉันทำสำเร็จด้วยซ้ำไป ฉันยอมรับมันได้ว่ามันเป็นธรรมดา....ทุกคนต้องพบเจอ ใครๆ หลายคนก็เคยพบเจอมาแล้วทั้งนั้น เขาก็ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ฉันเองก็ต้องผ่านช่วงเวลานั้นมาได้เช่นกัน ป้าครูที่โรงเรียนยังออกปากชมว่าฉันผ่านมันมาได้อย่างสวยงาม...ขนาดตอนป้ายังร้องไห้อยู่นานเกือบเป็นหลายๆ เดือน ฉันหาหนังสือธรรมะมาอ่านหลายต่อหลายเล่มในช่วงเวลานั้นเพื่อปรับแต่งและปรุงใจของฉันเองให้เห็นเป็นปกติและธรรมดาของสัจธรรมแห่งชีวิตนั่นเอง
จริงๆ แล้วเรื่องราวของพ่อของทุกๆ คน ก็จะยิ่งใหญ่เสมอในความรู้สึกของคนนั้นๆ เรื่องราวของพ่อฉันก็เหมือนกัน มันยิ่งใหญ่เสมอในความคิดของฉันและพี่ๆ ทั้งสาม
แต่ฉันก็จะขอยกเอาเรื่องราวของพ่อบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อเตือนใจตนเองและคนอื่นที่ยังไม่พบเจอและอาจจะต้องพบเจอมันในอนาคต ท่านจะสามารถเรียนรู้มันก่อนที่ท่านอาจจะพบมันในวันหนึ่งข้างเพื่อการเตรียมใจ เพราะนี่เป็นสัจธรรมที่ทุกคนต้องพบเจอจริงๆ ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ด้วยซ้ำ
ความเห็น (32)
"อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"
...
อยู่ตรงนี้อีกคนค่ะ
น้องแอนคะ..พี่ผ่านมาแล้ว 2 ครั้งในชีวิต
ไม่มีทุกข์ใดจะใหญ่หลวงเท่านี้
แต่เราก็ต้องยืนหยัดต่อไป ทุกคนต้องพบเจอ
ขอแสดงความเสียใจด้วย..ท่านอยู่ในใจเราเสมอค่ะ น้องรัก
สวัสดีค่ะอาจารย์
- ยินดีและเป็นเกียรติอย่างสูงค่ะที่มาให้กำลังใจกัน ณ ตรงนี้
...คนที่จากเราไปเป็นครูสอนเราว่า สักวันหนึ่งเราก็ต้องเป็นอย่างนี้ด้วยเช่นกัน....
- ครูแอนเคยได้ยินประโยคนี้จากงานศพหลายๆ งานที่พระท่านเทศนาสั่งสอนเช่นกันค่ะ
- มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
- ขอบคุณนะคะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
- น้องแอนที่รัก
- พี่แจ๋วขอแสดงความเสียใจต่อการสูญเสียที่ใหญ่หลวงครั้งนี้กับน้องและครอบครัวด้วยค่ะ...
- อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...ดังคำพระท่านว่า...
- ขอเป็นกำลังใจค่ะ
พี่อึ่งอ๊อบ...พี่สาวที่รัก
- ขอบคุณนะคะสำหรับการอยู่เคียงข้างน้องสาวในยามทุกข์
- แม้แต่ยามสุขน้องก็ยังคงได้รับข้อความที่หวังดีมาจากพี่สาวคนไกลเสมอมา
- ขอบคุณจริงๆ .....
- พี่ขา....รับผลบุญด้วยนะคะพี่สาว...ขอบคุณค่ะ...สาธุๆๆ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่นงเยาว์
ก่อนนี้น้องประมาทกับชีวิตเหลือเกินค่ะพี่ แอบลำเอียงเข้าข้างตนเองว่าจะยังไม่เจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ก่อนล่ะ ท่านต้องอยู่กับน้องอีกน่ะค่ะ แต่...ในที่สุดน้องก็ต้องเจอมันเข้าอย่างจังกับตัวเอง โดยไม่เคยคิดเตรียมพร้อมและเตรียมใจมาก่อนล่วงหน้า
กว่าที่ใจเราจะทำใจตนเองให้เข้มแข็งกับเหตุการณ์เช่นนี้...มันทรมานกับช่วงเวลานั้นเหลือเกินค่ะพี่....น้องคิดว่าน้องผ่านมันมาได้แล้ว....น้องเลยคิดว่าอาจจะมีใครอีกหลายคนที่ประมาทเช่นน้อง....บันทึกนี้อาจช่วยเราในการเตรียมพร้อมกับภาวะการณ์นั้นที่ทุกคนต้องเจอ
"พี่ผ่านมาแล้ว 2 ครั้งในชีวิต
ไม่มีทุกข์ใดจะใหญ่หลวงเท่านี้
แต่เราก็ต้องยืนหยัดต่อไป ทุกคนต้องพบเจอ"
ขอบคุณมากค่ะพี่สาว......ท่านอยู่ในใจเราเสมอค่ะพี่
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ.....ที่ยังคงเป็นกำลังใจที่เข้มแข็งให้น้องเสมอมา....ขอบคุณจริงๆ
สวัสดีค่ะคุณศศินันท์
ขอบคุณนะคะ.....การมีรักก็ทุกข์ค่ะ การจากคนที่เรารักยิ่งทุกข์กว่า.....
รู้เท่าทันชีวิต ไม่ประมาทกับการก้าวเดินบนเส้นทางชีวิตที่โลดแล่นนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ครูตุ๊กแกเอง..เจ้าค่ะ
สวัสดีค่ะพี่แอนที่รัก
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
ทราบข่าวจากคุณครูพรรณาค่ะ
ช่วงนั้นโทรหาพี่แอนแล้วครั้งหนึ่ง แต่พี่แอนไม่ได้รับสาย ยังคุยกับคุณครูพรรณาอยู่เลยว่าไม่กล้าโทรอีก เผื่อพี่แอนจะกำลังยุ่งๆ และที่สำคัญกลัวโทรมาแล้วพี่แอนร้องไห้(แล้วหนูไม่รู้จะทำอย่างไร) เล่าให้ครูพรรณาฟัง ครูพรรณาบอกรู้สึกเหมือนกันเลย..
แต่ไม่ว่าอย่างไร...ยังมีอีกหนึ่งกำลังใจจากน้องสาวคนนี้นะคะ
สู้ๆค่ะ
สวัสดีค่ะพี่แจ๋ว
การก้าวข้ามภาวะที่ทุกข์ทนนั้นออกมาได้นับเป็นสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดเลยค่ะพี่....สำหรับบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นบุพการีผู้มีพระคุณอันหาที่สุดมิได้.....
แต่มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ....เช่นที่พี่แจ๋วว่านั่นแท้เทียวค่ะ...
ขอบคุณค่ะพี่สาวคนไกลอีกคนในกำลังใจที่หยิบยื่นมาให้ในยามนี้
น้องต้องผ่านมันไปได้ค่ะพี่...ขอบคุณนะคะ
10. 
ครูตุ๊กแกเอง..เจ้าค่ะ
สวัสดีค่ะน้องสาวที่น่ารักเสมอ...
ขอบคุณนะคะน้อง......
พี่เห็นเบอร์น้องแล้วล่ะในตอนนั้น... (เป็นสายที่ไม่ได้รับ) แต่อย่าโกรธพี่นะ....ที่ไม่รับสายน้องหรือไม่ยอมโทรกลับในขณะนั้น พี่ยอมรับว่า...พี่่ยังทำใจไม่ได้และยังไม่เข้มแข็งพอที่จะคุยกับคนที่พี่เชื่อว่าเขาเข้าใจพี่ เป็นห่วงพี่อย่างจริงใจ พี่ยังไม่พร้อมจะคุย พี่กลัวตัวเองไม่เข้มแข็งพอแล้วร้องไห้งอแงไม่หยุดเหมือนเด็กเล็กๆ นั่น
กับครูพี่พรรณา...พี่ก็ไม่กล้าโทรเหมือนกัน และที่สำคัญก็เป็นเช่นที่น้องคิดจริงๆ นั่นแหละค่ะ แต่พี่ก็รู้ว่า...พี่ยังมีน้องสาวคนนี้เป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่พร้อมส่งมาให้พี่เสมอ
ตอนนี้พี่คิดว่า....พี่ดีขึ้นแล้วนะ พี่ก้าวผ่านมันมาได้เหมือนที่คนอื่นๆ เค้าทำได้
ขอบคุณนะคะ.....ขอบคุณมากๆ ค่ะน้องคนดี
เสียใจด้วยค่ะครู ขอให้ครูมีกำลังใจดีๆ และเข้มแข็ง
ดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุข ดูแลตัวเองได้ดี
ท่านจะได้จากไปอย่างเป็นสุข (และก็หวังว่าคนที่อยู่คงเป็นสุขด้วยนะ)
เป็นธรรมดาของชีวิตที่มีพบก็ต้องมีจาก
หนูคิดว่าครูคงทำได้ดีแล้วในฐานะของคนเป็นลูก
ขอส่งกำลังใจให้ ดูแลตัวเองดีๆนะค่ะ
- ด้วยรักและห่วงใย-
13. ลูกศิษย์
ขอบใจนะคะลูก.....
ครูอ่านข้อความของหนูแล้วครูดีใจนะ....ที่ทราบว่าวันนี้หนูกลับมีข้อคิดดีๆ ให้ครูได้
แถมครูยังด้รับกำลังใจที่เข้มแข็งจากลูกศิษย์....จากลูกศิษย์ครูเองเลย
ขอบคุณค่ะลูก....ว่าแต่....แล้วใครกันคะเนี่ยลูกศิษย์ครูคนเนี้ย...
ลูกศิษย์คนเดิม
ส่งกำลังใจให้จากที่ไกลๆที่ไหนสักแห่ง
ดีใจค่ะ ที่กำลังใจไปถึงครูอันเป็นที่รัก
สร้างกำลังใจดีๆ ให้ได้นะคะครู
-ด้วยรักและห่วงใย-
สวัสดีค่ะ
- พี่คิมทราบจากน้องอ๋อยไม่กี่วันมานี้ค่ะ
- แต่เบอร์หาย ก็ได้แต่สั่งฝากน้องอ๋อยมาหา
- วันนี้ได้พบบันทึกนี้ ขอแสดงความเสียใจและขอเป็นกำลังใจให้น้องแอนและครอบครัวค่ะ
- ด้วยความระลึกถึงค่ะ
15. ลูกศิษย์คนเดิม
ครูกำลังพยามสร้างกำลังใจดีๆ ที่เข้มแข็งค่ะลูก แต่บางครั้งเมื่อพบเจอของใช้เก่าๆ ของท่าน ครูก็ยังหวลนึกถึงภาพเก่าๆ ที่ผูกพันอยู่นั่นแหละค่ะ แต่ก็ดีขึ้น เข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ คงต้องอาศัยวันเวลาให้ช่วยผ่อนคลาย รวมถึงการปรับใจตนเองให้เข้มแข็งด้วยเช่นกัน
ขอบคุณมากลูก
ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งค่ะครูพี่แอน ยังได้อ่านบ่อปลาของพ่อพี่แอน เลยค่ะ
เป็นกำลังใจค่ะ พ่อจะอยู่ในใจพี่แอนเสมอ ... พ่อพี่แอนไปสู่สวรรค์ อย่างสุข สงบแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ครูคิม
ขอบคุณนะคะพี่ น้องพบเรื่องราวนี้ในระยะเวลาไล่เลี่ยกับที่คุณ Phornphon เธอเจอน่ะค่ะ....แต่น้องเจอก่อนสักประมาณ 1 สัปดาห์เห็นจะได้
น้องเลยเข้าใจความรู้สึกที่คุณ Phornphon เธอบอกว่า...คงต้องอาศัยเวลาที่พร้อมกว่านี้ ให้ใจเข้มแข็งกว่านี้...แล้วจะกลับคืนสู่สภาวะปกติค่ะพี่คิม
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่เข้มแข็งค่ะพี่....ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่
สวัสดีค่ะน้องpoo
ขอบคุณนะคะน้อง ต่อแต่นี้ไปคงไม่ได้อ่านกิจกรรมแห่งความพอเพียงของพ่อพี่แล้วล่ะค่ะ
หากจะได้อ่านบ้าง....ก็คงเป็นการย้อยรอย....รำลึกถึงเรื่องราวครั้งที่ท่านยังมีชีวิตอยู่โน่นล่ะค่ะ
พ่อจะอยู่ในใจพี่เสมอจริงๆ ค่ะ.....พี่เองก็เชื่อเช่นนั้นค่ะว่า...พ่อพี่ไปสู่สวรรค์แล้วจริงๆ
ขอบคุณนะคะน้องปู.....ดูแลคนที่อยู่ที่เรารักและรักเราให้มากที่สุดนะคะ
ขอบคุณจริงๆ...ขอบคุณจากใจค่ะ
พี่แอน มาแล้วดีกว่ามาช้า หารูปลูกพ่อเนียนไม่พบ ดัน save ไว้ในเครื่องที่บ้านพี่เลยอดเอามาโชว์เลย
ได้หยุดหรือยังพี่ วันนี้วันจักรี อย่าเผลอไปทำงานนะ ฮ่าๆๆ (อย่าบอกใครนะ ผมไปที่ทำงานมา เอ ทำไมไม่มีคน แย๊ก วันนี้วันหยุดนี่น่า ฮ่าๆๆๆ)
สวัสดีคะครูแอน
ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ
เห็นด้วยกับบันทึกของครูแอนนะคะ ในเวลาที่ท่านมีชีวิตอยู่ ดูแลท่านให้ดีที่สุด
- พ่อพี่อายุตอนนี้ 88 ปีแล้วคะ ป่วยหนัก เมือปลายปี ใจหายเหมือนกัน คิดว่าท่านจะไม่อยู่กับเราแล้ว แต่โชคดีที่อาการดีขึ้น หมอให้กลับมาดูแลรักษาต่อที่บ้าน
- ตอนนี้ท่านแข็งแรงดีคะ
หวัดดีครับผม
ขอบคุณมากมายในทุกเรื่องราว...ที่ผ่านมา
วันนี้ก็เป็นวันหยุดที่ควรจะได้หยุดพักนะคะ
แต่คนเป็นครูอย่างครูแอนก็ต้องไปอบรมเพื่อปรับแก้หลักสูตรใหม่...อีกครั้ง...น่ะค่ะ
ก็มันเป็น...หน้าที่....เราต้องดีใจใช่ไหมที่เราปฏิบัติหน้าที่ได้ดีที่สุดแล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ....พักผ่อนและดูแลตัวเองเยอะๆ นะคะ ...
พี่ประกายขา
ขอบคุณนะคะพี่......
"เห็นด้วยกับบันทึกของครูแอนนะคะ ในเวลาที่ท่านมีชีวิตอยู่ ดูแลท่านให้ดีที่สุด"
- พ่อพี่อายุตอนนี้ 88 ปีแล้วค่ะ ป่วยหนัก เมือปลายปี ใจหายเหมือนกัน คิดว่าท่านจะไม่อยู่กับเราแล้ว แต่โชคดีที่อาการดีขึ้น หมอให้กลับมาดูแลรักษาต่อที่บ้าน
- ตอนนี้ท่านแข็งแรงดีคะ
พี่ประกายโชคดีกว่าน้องมากนะคะ...น้องขอให้กำลังใจพ่อพี่ประกายด้วยคนนะคะ
ที่น้องบอกว่าพี่โชคดีกว่าน้องมาก....เพราะพี่ยังสามารถหาอาหารหรือของโปรดของท่านให้ท่านได้รับประทานอยู่ในขณะที่ท่านยังอยู่ข้างกายพี่ไงคะ
ต่างกับน้องแล้ว....ที่ตอนนี้ทำได้แค่เพียงทำอาหารที่ท่านเคยโปรดปรานใส่บาตรในตอนเช้าๆ เพื่อให้พระท่านได้ส่งอาหารโปรดของท่านไปยังญาณทิพย์ของท่านน่ะค่ะ
ตอนนี้ในทุกๆ เช้าน้องยังคงชงกาแฟและน้ำชาใส่บาตรพระ เพื่อให้เหมือนตอนที่ท่านชอบทานกาแฟกับน้ำชาเพื่อรอใส่บาตรพระตอนเช้าๆ เหมือนตอนที่ท่ายยังมีชีวิตอยู่น่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณพ่อพี่ประกายมีสุขภาพที่แข็งแรง และสบายกายสบายใจ และส่งกำลังใจมาให้พี่ประกายด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่
พี่ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของคุณพ่อของน้องค่ะ
ได้อ่านสิ่งที่น้องแอนกลั่นหัวใจเขียนก็ยิ่งได้ซาบซึ้งกับความดีของท่านและความดีของน้องแอนที่เป็นลูกที่ดีมากค่ะ
พี่เสียคุณพ่อไปนานแล้ว เหลือแต่คุณแม่ ทุกวันเจริญมรณานุสติสำหรับตนเองและคนรอบตัว เพื่อพร้อมรับกฏธรรมชาติที่ไม่ละเว้นผู้ใดและทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดในยามยังมีลมหายใจกันอยู่ค่ะ
ความดี บุญกุศลที่ท่านได้สร้างสมไว้นำท่านไปสู่สุคติแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะพี่นุช
ขอบคุณนะคะ
ในงานโกทูโนฟอรั่มครั้งที่ 1 นั้นพ่อยังอยู่ค่ะ และพ่อก็เป็นหมอชาวบ้านด้านยาสมุนไพรน่ะค่ะ ในงานนั้น อ.ขจิต บอกน้องว่า พี่นุชเองก็สนใจด้านสมุนไพรอยู่เช่นกัน
มาวันนี้ไม่มีท่านแล้วค่ะ...เหลือแต่คุณแม่ พวกเราก็ช่วยกันประคับประคอง ดูแลกันให้ดีที่สุดล่ะค่ะ แต่อีกใจหนึ่งก็พร้อมยอมรับกฎธรรมชาติมากขึ้นค่ะ แม้ไม่ทราบว่ามันจะเกิดขึ้นอีกเมื่อใด หรือกับใคร...จากที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอแบบไม่ทันตั้งตัว ก็เริ่มปรับใจได้มากขึ้นค่ะพี่นุช
ในวันนี้กลับเปลี่ยนไป...คิดว่าเมื่อมีประสบการณ์นั้นแล้วใจเหมือนมีภูมิคุ้มกันมากขึ้น...ป้องกันใจตนเองได้มากขึ้น....ในการรับกฎเกณฑ์แห่งธรรมชาตินั้นล่ะค่ะ
ธรรมรักษานะคะพี่นุช....ขอบคุณค่ะ
พี่แจ๋ว รุ่งทิพย์ ทองไทย
แอนจำน้าผัน น้าเขี้ยง ที่เคยอยู่ลำไพลได้มั๊ย พี่แจ๋วเพิ่งทราบข่าวว่าลุงเนียรพ่อของน้องแอนเสียชีวิตแล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ น้าผันฝากบอกว่ายังคิดถึงลำไพลอยู่เสมอ โทรคุยกันได้นะ 02-4594170
สวัสดีค่ะพี่แจ๋ว
 |
พี่แจ๋ว รุ่งทิพย์ ทองไทย
|
- จำได้ค่ะพี่แจ๋ว ทั้งน้าเขี้ยงที่ขายยาสมุนไพร ญาติพ่อเนียน น้าผันน้าสะใภ้ที่เคยตำส้มตำอร่อยๆ ตอนแอนยังเด็กๆ พี่แจ๋ว พี่จิ๋ม และพี่ไข่
- ทุกคนยังอยู่ในความทรงจำและความระลึกถึงของแอนและครอบครัวเสมอค่ะพี่แจ๋ว
- พ่อเนียนไปสวรรค์แล้วค่ะพี่แจ๋ว....แต่ท่านจะยังอยู่ในความทรงจำของพวกเราตลอดไป
- น้าเขี้ยงกับน้าผันสบายดีนะคะ ฝากความระลึกถึงท่านทั้งสองด้วยนะคะพี่ ขอให้ท่านมีสุขภาพกายและจิตที่แข็งแรง
- พี่แจ๋วย้ายไปสอนที่ไหนคะเนี่ย
- คิดถึงนะคะ....ขอบคุณค่ะ
ดีใจนะคะที่ยังจำกันได้ ตอนนี้พี่เป็นศึกษานิเทศก์อยู่ที่ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 1 หรือ สพม.1
กรุงเทพฯ ค่ะ แม่กับพ่อของพี่ก็สบายดี แอนโทร.คุยกับท่านได้นะคะ 02-4594170 หรือ มือถือของพี่ 081-0938037
เมื่อวานน้องไข่ลุงตาปาน ก็โทร.มาคุยกับแม่ของพี่ พอโตแต่ละคนก็ต้องเิดินทางไปตามเส้นทางของแต่ละคนนะคะ
พี่ก็ไม่ได้กลับไปลำไพลมาหลายปีแล้ว ทราบว่าตอนนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงไม่มากมาย แต่ก็ยังไม่ลืมถิ่นที่เติบโตมาหรอกนะคะ
ยังจดจำคนเก่าคนแก่ของที่นั่นได้ ชุมชนบ้านลำไพลถือว่าเป็นชุมชนที่มีความอบอุ่น มีไมตรีต่อกันมาก รู้จักกันหมด แต่พอพี่มาอยู่ที่กรุงเทพฯ เชื่อมั๋ยในหมู่บ้านที่พี่อยู่บ้านที่มีกำแพงติดกันกับพี่ เรายังไม่เคยคุยกันไม่รู้จักกันเลย เพราะเช้าต่างคนต่้างก็ออกไปทำงาน
แม่กับพ่อของพี่ฝากความระลึกถึงคนเก่าคนแ่ก่ที่ลำไพลที่เคยรู้จักกันด้วยนะคะ
อ่านแล้วน้ำตาเกือบไหล เหมือนนั่งอยู่ในบรรยากาศตอนนั้นเลย ปีที่แล้วช่วงงานศพพ่ออาจารย์ กาลอยู่แถว ๆ โคกกอ ไปนอนบ้านลุงพอตกเย็นเค้าก็ไปงานศพกัน แต่ก็ไม่ทราบว่างานศพใคร เค้าบอกชื่อแต่ไม่รู้จัก พอบอกนามสกุลก็คุ่น ๆ แต่ก็ไม่ได้ไปงานเพราะไม่รู้ว่าเป็นพ่อของอาจารย์ กาลก็คิดไปเองว่าแค่คนที่มีนามสกุลเหมือน แล้วก็ไม่ได้ถามลุง มาถามอีกทีก็ตอนที่เค้ากลับมาบ้านกันหมดแล้ว กาลเลยถามลุงว่า
- ลุงไปงานศพใครอะ? นามสกุลเหมือนอาจารย์ที่สอนน้องกาลที่จะนะเลย แกก็ยิ้มแล้วบอกว่า เด็กจะนะไม่รู้จักคนแถวนี้หรอกบอกไปก็ไม่รู้จัก แล้วลุงก็เดินจากไป
- น้องกาลเลยถามพี่อัญลูสาวของลุงต่อว่างานศพใครอะ? อยากรู้จริง ๆ นามสกุลเหมือนอาจารย์ที่สอนน้องกาลเลย เค้าชื่อครูเกศแล้วน้องกาลก็บอกรูปร่างหน้าตาของอาจารย์ให้พี่อัญฟัง แก่บอกว่าเจอน่ะแต่เค้าชื่อครูแอน ไม่ใช่ชื่อครูเกศ เห็นรับแขกอยู่ในงาน
ตกใจแล้วก็รู้สึกผิดว่าทำไมเราไม่ไปกะเค้าด้วยเนี่ย แต่มานึกดูอีกทีถ้าน้องกาลไปงานวันนั้นก็คงจะเห็นภาพอาจารย์ร้องไห้ตาปวมเพราะความเศร้า ซึ่งเป็นอารัยที่ขัดกับภาพเดิม ๆ ในสมอง อาจารย์เป็นคนแข้มแข็ง ร่าเริง สนุกสนานกับเด็ก ออกแนวแก่น ๆ ฮา ๆ แต่ยังงัยก็ขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะค่ะ
มหัศจรรย์แห่ง GotoKnow อีกแล้วนะคะ น้องครูแอน ดีใจที่ลูกศิษย์ได้กลับมาพบคุณครูที่ประทับใจอีกครั้ง คงจะเป็นพลังยิ่งใหญ่ให้คนเป็นครู ทุ่มเทให้กับการสั่งสอนเด็กๆต่อไป การสร้างคนแบบนี้ยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดจริงๆค่ะ ครูที่ทำให้กตัญญูเกิดนั้นน่าภูมิใจอย่างยิ่งจริงๆค่ะ ถ้าคุณพ่อรับรู้ได้ท่านคงกำลังนั่งยิ้มอยู่บนสวรรค์แน่ๆเลยค่ะ
- ขอบใจมาชะอุ่มเอ๊ย
- ขอบใจอีกทีที่ยังจำกันได้
- ดีใจๆๆๆ
- ที่เห็นแกไปได้สวย ได้ดี เหมือนที่อยากให้เป็น
- ขอบใจจริงๆ
สวัสดีค่ะพี่โอ๋ อโณ
- ขอบคุณค่ะพี่โอ๋ ที่ยังไม่ลืมกัน
- และก็คงต้องขอบคุณ " มหัศจรรย์แห่ง GotoKnow " มากๆ ด้วยเช่นกันค่ะพี่โอ๋
- ก่อนนห้านี้ก็ได้เจอ" มหัศจรรย์แห่ง GotoKnow " มาบ้างแล้ว
- มาคราวนี้อีกรายค่ะ ครู-ศิษย์ได้พูดคุย สื่อสารถึงกันได้อีกครา
- ขอบคุณ " มหัศจรรย์แห่ง GotoKnow " มากมายจากใจค่ะ
- ขอบคุณพี่โอ๋ค่ะ ที่เป็นกำลังใจให้น้องเสมอมา...ขอบคุณจริงๆ