อยู่ดีๆ...มาแกล้งน้องให้ร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง
หาคนปลอบรอบกายไม่มีทาง ให้อ้างวางหวั่นไหวใจอยู่คนเดียว
อยู่ดีๆ...ยินเสียงเพลงพี่มีมาให้ กำลังใจปลอบขวัญได้ไม่โดดเดี่ยว
เหมือนทุ่งทองก่อนโน้นเฝ้าคอยเคียว ประเดี๋ยวเดียวพี่มาปลอบหายตกใจ
เสียงเพลงพี่เหมือนดั่งมือเช็ดสองแก้ม น้องจึงแย้มเสียงสรวลหัวเราะได้
รอยน้ำตาเกลื่อนแก้มลบเลือนไป หยุดร้องไห้กลับยิ้มได้ทั้งน้ำตา
สวัสดีค่ะ
เป็นบทกลอนที่บอกความรู้สึกได้ชัดเจนมากๆเลยนะคะ
ยินเสียงเพลง ปลอบขวัญ ยามหวั่นไหว
เมื่อเหงาใจ หม่นหมอง จนร้องไห้
มีเสียงเพลง แว่วมา ครั้งคราใด
ก็สุขใจ ยิ้มได้ ทั้งน้ำตา
อันนี้ ขอร่วมแจมด้วยค่ะ