เริ่มต้นชีวิตทำงาน

การสืบทอดอาชีพของบรรพบุรุษที่ปฏิบัติกันมาตลอดระยะเวลาที่ยาวนานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เปรียบเหมือนต้องเข้าเรียนต่อในวิชาชีพบรรพบุรุษภาคบังคับเหมือนกัน

                 

                 อาชีพอะไรก็ตามที่เป็นอาชีพสุจริต สามารถช่วยให้ครอบครัวของเรามีกินมีใช้ ไม่เป็นหนี้เป็นสินใคร..สามารถเก็บออมไว้ใช้จ่ายยามจำเป็น..ก็เพียงพอแล้วสำหรับการดำรงอยู่ของชีวิตอย่างเรา ๆ.. ผู้เป็นพ่อแม่ในสมัยก่อน..น้อยรายนักที่จะส่งเสริมให้ลูกได้เรียนหนังสือสูง ๆ เพราะเค้าเห็นว่าอาชีพของตนไม่จำเป็นต้องมีความรู้ใช้ในการทำงานก็ได้.. ดังครอบครัวของผู้เขียนเอง   ก็เช่นกัน ซึ่งมีอาชีพเกษตรกรรม ทำนา ทำไร่ เลี้ยงสัตว์

              และต้องยอมรับว่าเด็กที่อาศัยอยู่ตามชนบทในสมัยก่อนจะสามารถช่วยเหลือผู้ปกครองในการช่วยแบ่งเบาภาระงานบ้านได้เป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นไม่แปลกเลยเมื่อลูก ๆ เรียนจบการศึกษาภาคบังคับในสมัยก่อน พ่อแม่จะเตรียมซื้อเสื้อผ้าสำหรับใช้ในการทำงานออกท้องนาท้องไร่ เพื่อสืบทอดอาชีพของบรรพบุรุษที่ปฏิบัติกันมาตลอดระยะเวลาที่ยาวนานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เปรียบเหมือนเป็นการเข้าเรียนต่อในสาขาวิชาชีพของบรรพบุรุษภาคบังคับเหมือนกัน... 

         เมื่อผลการเรียนในภาคเรียนสุดท้ายในระดับชั้นประถมศึกษาออกแล้ว(จบแล้ว)...ก็คงจะต้องออกจากโรงเรียน และผู้เขียนเองก็เคยคิดว่าคงไม่ได้เรียนต่อแน่แล้ว และเป็นความจริงที่ยอมรับว่ามันเป็นหน้าที่ต่อไปของเรา บรรดาลูก ๆ เหมือนต้องรับรู้กันโดยปริยายว่า ต้องยึดอาชีพทำนาทำไร่แล้วล่ะ...(บันทึกนำ)...

และผ้าขาวม้าก็เป็นอีกอย่างหนึ่งค่ะ..ที่ต้องเตรียมไว้ใช้ตอนลงนา..เข้าไร่..