มิตรภาพระหว่างชีวิตภาค 2 (ตอนที่ 1)
วันนี้เข้าไปเยี่ยมคนไข้หนึ่งราย เธอเป็นผู้หญิงตัวดำ ร่างกายผอมเหลือแต่กระดูก เธอนอนอยู่ข้างห้อง ในห้องแยกผู้ป่วย ซึ่งนอนแนบกับพื้น รอบๆที่นอนเต็มไปด้วยผลไม้ ข้าวต้ม ข้าวสวย นม และน้ำส้ม ...สภาพเธอนอนมือเกยหน้าผาก อ้าปากหว๋อ เธอดูซูบผอมผิดปกติ เมื่อวานเธอบอกเวียนศีรษะกินไม่ได้ เพลีย ลุกนั่งไม่ได้ ... ภาพนี้ไม่ค่อยได้เจอนักในปัจจุบัน เพราะเอดส์ขั้นสุดท้ายเราไม่เจอมาหลายปีตั้งแต่เริ่มยาต้านไวรัส...
ในอดีต เธอขอร้องว่า ฉันยังแข็งแรง ทำงานได้เหมือนคนทั่วไป ในใจฉันก็ยังคิดอยู่ว่า ฉันเป็นเอดส์ ยังไงก็ตาย แต่ฉันจะไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆหรอก อย่าบอกผลเลือดฉันกับใครนะหมอ ถ้าบอกฉันจะไม่มาหาหมอเลย ...ด้วยความที่เธอเป็นคนไม่ค่อยพูด สู้ชีวิต รักลูกมาก เธอปิดบังทุกคนแม้กระทั่งแม่ของเธอ...
และวันนี้เธอล้มอย่างรวดเร็ว เนื่องจากปัจจัยหลายอย่าง สิ่งที่เคยบอกและสัญญากับเรา มาวันนี้เปลี่ยนไป เปลี่ยนเร็วเกินไป...เธอบอกกับฉันว่า หมอพรุ่งนี้ฉันจะเป็นอย่างไร ฉันจะอยู่ได้อีกนานมั๊ย กินยาต้านไวรัสได้ยัง ฉันขอกินยาต้านได้ไหม ฉันยังไม่อยากเป็นอะไร สงสารแม่ที่แกต้องทำงานหนักมากขึ้นหลายร้อยเท่า สงสารลูกที่ยังเล็ก
เมื่อไหร่ที่ฉันหายฉันจะลุกขึ้นมาช่วยแม่ทำงานหาเงิน แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหว ฉันเหนื่อย เพลีย เวียนหัว ไม่มีแรง จำอะไรไม่ค่อยได้ หมอหนูไม่อยากกลับบ้านขออยู่โรงพยาบาลก่อนนะเพราะกลับไป แม่ก็ไม่ได้ทำงานต้องมาคอยดูแลฉัน กลับไปต้องดูแลลูกฉันก็ไม่ได้พัก กลับไปเพื่อนบ้านก็จะรังเกียจ กลับไปรู้สึกเป็นภาระยังไงบอกไม่ถูก..บอกหมอใหญ่ด้วยนะหมอนะ...สายตาของเธอทั้งอ้อนวอนและขอร้อง เสียงที่เธอพูดคุยอยู่ในลำคอ และความรู้สึกตัดพ้อและน้อยใจ...
สภาพของเธอตอนนี้ ที่ๆเธอนอน เหมือนใครบางคนที่เธอพึ่งจากไป ทำให้พี่เลี้ยงนึกถึงภาพวันนั้น ไม่ใช่แต่พี่เลี้ยง แกนนำที่เข้ามาเยี่ยมพื่อนและดูแลเพื่อน ยังมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน เธอกำลังสู้กับมรสุมชีวิตที่ยิ่งใหญ่ เธอเป็นทุกข์ทั้งใจและกาย เราทำอะไรได้มากกว่าการดูแล ให้กำลังใจ และอยู่เป็นเพื่อน เธอจะผ่านมรสุมชีวิตนี้ได้อย่างไร และอะไรเป็นแรงผลักให้เธอสู้ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ความเห็น (1)
ช่วยพาเธอให้ไปสู่สิ่งที่เธอคาดหวัง แม้เพียงน้อยนิด เป็นบุญค่ะ