ครูผู้เสียสละ
บันทึกการเดินทาง ตอนที่ 2 ครูผู้เสียสละ
นับว่าเป็นสิ่งที่ดียิ่งนักที่ฉันได้มีโอกาสเดินทางไปสอนภาษาอังกฤษให้กับเด็กๆ ที่อยู่ห่างไกลความเจริญ ถึงแม้ว่าจะมีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาบริจาคแต่นับว่ายังน้อยและไกลมากทีเดียว ทำให้ฉันเห็นว่าต่างกับสภาพสังคมเมืองที่ฉันเป็นอยู่จริงๆ เพราะถูกพัฒนาไปอย่างรวดเร็วจนความเป็นคนถูกลดน้อยลงไปทุกที ฉันคิดในใจ ณ ชุมชนแห่งนี้น่าจะเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับชีวิตว่าเราน่าจะทำประโยชน์อะไรได้บ้างให้กับอนาคตของชาติบ้านเมืองต่อไป
ครูที่มาบรรจุอยู่ที่นี่นั้น นับว่าเป็นผู้เสียสละอย่างแท้จริง เสียสละความสะดวกสบาย ความเป็นอยู่ที่ต้องเดินทางไกลกว่าจะได้กลับบ้าน บางคนมาจากนครราชสีมา ร้อยเอ็ด และบางคนก็อยู่ในจังหวัดเชียงใหม่ แต่มันไกลกันมากทีเดียวเหมือนอยู่คนละประเทศเลยก็ว่าได้ เพราะพวกเขาไม่คิดที่จะย้ายกลับบ้านเมื่อฉันถามว่า "ทำไมไม่ขอย้ายกลับ" คำตอบ คือ เขาอยากอยู่ต่อเพื่อพัฒนาเด็กๆ ทำให้ฉันนึกถึงเวลาทำงานของฉันที่ต้องสอนทั้งที่ทำงาน และยังรับสอนพิเศษ ถึงแม้จะบอกว่ารักการสอนมีความสุขกับวิชาชีพที่ฉันทำจากใจจริงที่ฉันฝันนักหนาว่าอยากเป็นครูกับเทียบไม่ได้เลยเพราะครูที่นี่ไม่มีค่าตอบแทน หรือการสอนพิเศษนอกเวลาเหมือนฉัน รู้สึกแย่แต่ฉันก็คิดว่าเมื่อเราได้ค่าตอบแทนแต่แน่นอนว่าฉันจะมอบความรู้และทุ่มเทให้กับเด็กๆอย่างเต็มที่ ถึงแม้ใครจะบอกว่ายังไงก็หารายได้พิเศษอย่างดี แต่นั่นคือชีวิตที่ใช้ในสังคมเมือง สำหรับฉันแล้วการได้ทำตามอุดมการณ์ถือว่าภาคภูมิใจที่สุดถึงแม้ฉันไม่ได้ไปอยู่ที่นั่นตลอดก็ตามแต่ทุกที่ที่ฉันมีโอกาสฉันพร้อมที่จะอาสา และพร้อมที่จะทำในสิ่งที่ตนรัก เพราะฉันเลือกแล้วอาชีพครูและฉันจะเป็นแบบอย่างที่ดี ฉันจะสร้างคนให้เป็นคนดี มีคุณภาพให้ได้ และแล้ววันนี้ฉันก็ต้องพักเอาแรงหลังจากออกเดินเยี่ยมบ้านเด็กในหมู่บ้าน สิ่งที่ได้กลับมาคือ ภาพรอยยิ้มของเด็กๆที่ฉันรู้สึกได้ว่าพวกเขาดีใจที่ได้พบฉัน และไม่น้อยไปกว่าการที่เขาคิดว่าฉันไม่ได้มาเที่ยว แต่เขาอยากให้ฉันอยู่กับพวกเขาต่างหาก ครูที่นี่เข้ากับฉันได้ดีทั้งที่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาและไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เพียงแต่รู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันจะเดินทางไปสอนที่นั่นแค่ไม่กี่วันแต่พวกเขาก็ยินดี และชื่นชมในความตั้งใจของฉัน ถึงแม้ฉันจะเหนื่อยกับกิจกรรมที่ทำในแต่ละวันแต่ฉันจะกลับมาตัดกระดาษเพื่อจัดป้ายนิเทศให้ห้องเรียนของเด็กๆสวยงามไม่แพ้กัน เพราะฉันตั้งใจแล้วและต้องทำให้ได้..
ความสะดวกสบายมันเป็นเพียงแค่สิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อให้ทัดเทียมกัน แต่ความสุขคืออยู่ภายในจิตใจของเราต่างหาก เชื่อมั้ยว่าฉันมีทั้งรถยนต์ มอเตอร์ไซด์ แต่ฉันยังรู้สึกว่าเป็นอาจารย์ธรรมดาๆ ขึ้นรถเมล์ไปทำงานเหมือนเดิม เป็นเพราะฉันถุกปลูกฝังมาให้ใช้ชีวิตอย่างติดดินมากกว่า สบายก็ได้ ลำบากก็ไม่เป็นไร ถ้าเรารู้จักพอเพียง อยู่ตามอัตภาพได้นั่นแหล่ะดี ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ไม่มองคนที่สูงกว่ามากนัก หรือด้อยกว่า แต่มองว่านี่คือชีวิตของเรา ที่ฉันเขียนแบบนี้เพราะฉันนึกถึงครูบางคนที่กำลังทำอะไรกันอยู๋ แข่งขันทำผลงานวิชาการเพื่อให้ได้ตำแหน่งและค่าตอบแทนแต่อยากให้สะท้อนดูครูที่อยู่บนเขาบนดอยแทบไม่มีความสำคัญสำหรับเขาเลย ครูที่ต้องขับรถหรูๆ ไปทำงานแต่ครูที่นี่เดินข้ามเขาข้ามดอย จริงอยู่ว่าฉันรู้สึกเข้าถึงปรัชญาของชีวิต แต่ฉันต้องทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ ฉันจะสร้างจิตวิญญาณให้เด็กๆที่มาเรียนครูจบไปเป็นครูที่ดีเสียสละให้ได้ดีกว่าฉันให้ได้..
ความเห็น (3)
นับถือคุณครูมากค่ะ ที่เสียสละไปอยู่ในที่ห่างไกลความเจริญ
ละทิ้งความสบาย เพื่ออยากให้เด็กได้ความรู้
ขอให้คุณครูประสบความสำเร็จในการสร้างจิตวิญญาณความเป็นครูผู้เสียสละ
ให้แก่เด็กๆที่มาเรียนครูนะค่ะ จะได้มีคนสานต่อเจตนารมณ์ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ แล้วจะนำเรื่องราวดีๆ มาเล่าสู่กันฟังนะคะ
การเสีนสละของครูนับว่าเป็นการเสียสละอย่างแท้จริง โดยที่ทิ้งความสะบายไว้เบื้องหลังการเสียสละสอนเด็กหนึ่งคนเท่ากับว่าเด็กอีกหลายๆคนจะได้รับโอกาสในการดำเนินชีวิตและได้กำหนดชีวิตของตัวเอง