บันทึกถึง สามหนุ่ม มุมสอง

จดหมายถึง สามหนุ่ม มุมสอง

สวัสดี ครับสามหนุ่ม มุมสอง

วันนี้เป็น อีกวันที่เราจะไม่ได้นอนบ้านเดียวกันอีกครั้ง ในรอบหลายครั้งของเดือนนี้ แล้วนะครับ แต่โชคดีลูกว่ามั๊ย เพราะว่าเดือนนี้แสนสั้นในรอบปี แค่ 28 วันเองนะลูก

ม๊ะรู้สึกว่า ในรอบเดือนสองเดือนมานี้ชีวิตม๊ะค่อนข้างวุ่นวายนะลูก มันมีหลายเรื่องราวให้ จัดการ แต่จัดการไม่ได้ ซะที ลูกก็รู้ว่า เรื่องการจัดการอะไรในชีวิตให้ลงตัว อย่างเป็นระบบนั้น ม๊ะขาดทักษะเรื่องนี้ มากจริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ที่ม๊ะสามารถทำได้ จนมาถึงทุกวันนี้ ก็เพราะคนรอบข้างนั่นแหละ รวมถึงสามหนุ่มน้อยของม๊ะด้วยค่ะ

ป๊ะของลูกบอกว่าม๊ะน่ะ ฉลาด แต่ไม่ฉลาดในเรื่องเลือกอาชีพเลยใครหลายคนได้ฟังบอกว่าถ้าเป็นเขาคงโกรธตายนะ แต่ สำหรับม๊ะไม่... เพราะเรารู้กันดี ว่า มันไม่ได้ หมายความอย่างนั้นจริงๆ มันมีนัยสำคัญมากกว่านั้นค่ะ เป็นเพราะ 2-3 วันมานี้ ม๊ะจะลากป๊ะให้ตื่นมาตอนตีสี่ครึ่ง เพื่อขับรถมาทำงานด้วยกัน ตกเย็นต้องรอม๊ะเลิกงาน อย่างเร็ว 5 โมงเย็น แล้วกลับบ้านพร้อมกัน ถึงบ้านบางวันเกือบ 3 ทุ่มลูกไม่ต้องตกใจค่ะ เพราะเรา2 คน มัวแต่เถลไถลไปเรื่อย แวะ กินข้างทางบ้าง ซื้อของฝากลูกบ้าง แต่เราไม่ได้ ทำแบบนี้บ่อยลูกก็รู้ เพราะว่า ป๊ะไม่เล่นกับม๊ะ บอกว่าเหนื่อยไม่ไหว แต่ก็น่าเห็นใจนะ งานป๊ะไม่ต้องไปเช้าตรู่ก็ทัน แถมยังมีเวลาอยู่กับลูกตอนเช้า ซึ่งลูกชอบที่ให้ป๊ะทำแบบนี้

อย่างเมื่อวาน เราสองคนต่างคนต่างไป ตอนกลับบ้านเราไม่ได้ นัดหมาย กันมาก่อนป๊ะซื้อขนมมาฝากลูก สามคนคนละกล่อง ส่วนม๊ะก็ซื้อมา ลูกดีใจกันใหญ่ ป๊ะมาถึงก่อนลูกกินขนมเหลือในกล่องคนละชิ้น แล้วมาบอกว่า ลูกเก็บไว้ให้ม๊ะ ลูกรู้มั๊ยว่า มันทำให้ ม๊ะหายเหนื่อยไปเลยค่ะ ม๊ะแอบเห็นรอยยิ้มของป๊ะด้วยล่ะ (จริงๆนะ)

หลากคำพูด หลายการกระทำ ที่ลูก และป๊ะแสดงกับม๊ะ แค่นั้นมันก็เพียงพอที่จะทำให้ ม๊ะยอมทนกับการเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางได้ ทุกวัน ๆๆๆค่ะ….

ลูกรู้มั๊ยว่า ตอนนี้ ครอบครัวเรากำลังลำบากนะ เราต้องผจญกับเรื่องที่เป็นภัยเงียบ อันเนื่องมาจากพฤติกรรมการกิน ที่ไม่เหมาะสมของเราค่ะ นั่นคือโรคอ้วน นั่นเอง ซึ่งตอนนี้ คนที่ลำบากที่สุด เห็นจะเป็นน้องคนกลางของเรา คือ น้องบีน้อยของม๊ะ คุณหมอให้ใช้เครื่องที่ช่วยหายใจ เพิ่มออกซิเจนให้ตอนกลางคืนขณะหลับ เวลาหยุดหายใจ ซึ่งป้าน้อย ที่ห้องsleep lab ให้เรามาลองใช้แล้วค่อยซื้อมาใช้ เมื่อน้องบีปรับเข้ากับเครื่องนี้ได้ ......

2 คืนแล้วนะ ที่ น้องบี อ้วนๆๆๆๆ ของม๊ะ ต้องนอนใส่เครื่องที่ช่วยหายใจที่บ้าน ในตอนกลางคืน จากอาการหยุดหายใจในตอนกลางคืน ที่คุณหมอวินิจฉัยแล้ว จากโรคที่ม๊ะทำให้ลูกเป็น

ลูกรู้มั๊ยว่า ตลอด 2 คืนที่ผ่านมา ม๊ะได้ พักผ่อนน้อยมากๆ เพราะ จะคอยกังวลว่าลูกจะเป็นอย่างไร หายใจออกมั๊ย สายเครื่องจะหลุดตอนไหน เพราะ น้องเรานอนดิ้นมาก ลูกก็รู้

เป็นอันว่า น้องบีผ่าน สามารถใส่เครื่องได้ เกือบทั้งคืน ได้เกือบอาทิตย์ ทำให้ม๊ะต้องทำเรื่องเบิกซื้อ แต่เนื่องจากซื้อเป็นผู้ป่วยนอก และราคาสูง 75,000 บาท เรื่องเลยต้องขออนุมัติ ผอ.รพ วันนั้นม๊ะรออยู่ทั้งวัน สรุปว่าไม่อนุมัติหลักการในผู้ป่วยนอก ป้าน้อยบอกว่า ไม่เป็นไร ยังไงคุณหมอก็ให้ น้องบี นอนรพ อีกครั้งเพื่อใส่เครื่องนี้เราค่อยทำเรื่องขอซื้อ อีกครั้งในตอนนั้น ป้าน้อยให้ยืมเครื่องที่sleep lab มาใช้ก่อน จนกว่าจะมีผู้ป่วยอื่นต้องใช้เครื่องนี้

วันนี้แล้วที่ม๊ะต้องเอาเครื่องนี้ไปคืนเขา เมื่อคืนนี้ม๊ะบอกน้องบีว่า พรุ่งนี้เราต้องคืนเครื่องนี้เขา น้องบีพูดทำให้ม๊ะรู้สึก ยังไงบอกไม่ถูก น้องบีบอกม๊ะว่า.. “ คืนนี้ น้องบีจะใส่เครื่องนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วหรือม๊ะ ..” ม๊ะบอกว่า “จนกว่าเราจะได้ เครื่องใหม่มานะลูก..”

เห็นภาพลูกนอนใส่เครื่องนี้แล้ว น่าเอ็นดูนะ นอนหลับปุ๋ย เหมือนอุลตร้าแมน หรือตัวประหลาดในหนังเลย หน้ากากครอบจมูกเล็กๆ อันนั้น และมีสายยางคาดที่แก้มน้อยๆ ของลูก พาดไปที่หัวกลมๆ ของลูก ยิ่งตอนนี้ ป๊ะพาลูกไปตัดผมทรงหัวเกรียน ม๊ะนอนกลางคืนลูบหัวกลมของน้องแล้ว สงสารจัง หลับปุ๋ยไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ว่า มีคอยนอนจ้องอยู่ แก้มที่ม๊ะเคยหอมก่อนไปทำงานทุกเช้า เหลือที่ว่าง นิดเดียวให้พอหอมได้ หลับฝันดีนะหัวกลมๆของม๊ะ

ม๊ะยังจำได้ คืนที่เราสองคนแม่ลูกนอนในห้อง sleep lab ได้นะ 3 ครั้งผ่านมา ครั้งแรกน้องบี 2 ขวบกว่าได้นะ ก่อนผ่าตัดต่อมทอลซิล และอดีนอยด์ ครั้งที่2 เมื่อปลายปีที่แล้ว หลังจากเรา ไปเข้ารับการตรวจอย่างจริงจังอีกครั้ง ล่าสุด

เมื่อต้นปีนี้เอง เพื่อใส่เครื่องซึ่งคืนนั้น ลูกไม่ยอม เราได้แค่ผลsleep lab แต่ไม่ได้ลองเครื่อง ครั้งต่อไป มี.ค นะลูก

ความทรงจำที่นั่น ม๊ะอยากให้ ลูกเก็บสิ่งที่ดีดีไว้นะ จำวันที่เรา 5 คนพ่อแม่ลูกไปนั่งรอหน้าห้อง ตรวจตอน2ทุ่มได้นะกว่าเจ้าหน้าที่มา และได้ เข้าไปทำ 4 ทุ่ม พี่ที่อยู่เวรวันนั้น น่ารัก ลูกว่ามั๊ย ถามน้องบีตลอด ที่ติดสายต่างๆ บนหัวลูก

เจ๊บมั๊ยคะได้หรือเปล่า ง่วงหรือยัง …

คืนนั้นป๊ะ กับบังเอ น้องภูก็กลับห้อง ปล่อยเราสองแม่ลูกนอนด้วยกันในห้องนั้น..จน

ถึงเช้า ...

คืนนั้น เราสองคนได้ผ่านอะไรบ้าง น้องบีจำได้มั๊ย น้องบีปลุกม๊ะ ตีหนึ่ง บอกว่าปวดฉี่ ม๊ะออกไปดูพี่เจ้าหน้าที่ไปอยู่อีกห้อง อย่างเกรงใจไม่กล้าตาม เลยให้ น้องบีค่อยๆลุกมายืนฉี่ ลงในขวดน้ำดื่ม ที่ม๊ะ พกติดไว้ในกระเป๋าม๊ะ โดยม๊ะยกเครื่อง... ที่วางอยู่บนเตียงนอน ขึ้นมาเพื่อไม่ให้ สายตึง... หลังเสร็จกิจ เราสองคนแม่ลูก ก็หลับปุ๋ย ลูกนอนบนเตียง ม๊ะ นอนที่พื้นหน้าเตียง เลยไม่รู้ว่า เสียงกรนใครจะดังกว่ากัน.....เอาไว้สักวัน ม๊ะจะลองไปตรวจดูนะลูก

มีความทรงจำ มากมายผ่านเข้ามา ในชีวิตเรา

ขอให้ลูกเลือกจำในมุมที่ทำให้ ลูกมีความสุขนะคะ

แม้ความทรงจำนั้นจะทำให้ เราเจ็บปวด....แต่

ทุกเรื่องราว ยังมีแง่มุม ที่สวยงามของมัน....ไม่ใช่หรือ

จาก... คนที่ลูกบอกก่อนนอนทุกคืนว่ารักเท่าฝ้าเพดาน... ที่สักวันจะทำให้ลูกบอกใหม่ว่า..

รักม๊ะเท่าจักรวาลเหมือนป๊ะให้ได้

ม๊ะของลูก

24/2/53 10.47 น

เขียนใน GotoKnow โดย subah
ใน บันทึกถึงลูกชาย

คำสำคัญ (Tags): #จดหมายถึงความสุข#นอนกรน โรคอ้วน#บันทึกถึงสามหนุ่ม มุมสอง

หมายเลขบันทึก: 342508เขียนเมื่อ 7 มีนาคม 2010 09:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:32 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

บุษรา

เขียนเมื่อ 25 พฤษภาคม 2010 10:46 น. ()

สวัสดีค่ะ
แวะมาทักทาย และมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ

เนปาลี

เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2010 12:40 น. ()

ธุ คุณรุ่งฤดีค่ะ..

ก่อนอื่นขอขอบพระคุณที่แวะไปทักทายกันในบันทึกนะคะ ^^

ว่าแต่ตอนนี้น้องบีเป็นอย่างไรบ้างคะ??? ต้อมอ่านบันทึกนี้ก็รู้สึกเป็นห่วงน้องบีจัง และเป็นห่วงตัวเองที่กำลังมีร่างกายที่ค่อนข้างจะบึกบึนเกินปกติ ไม่นึกว่า "โรคอ้วน" จะเป็นภัยเงียบที่น่ากลัวขนาดนี้ ถ้าคราวนี้ต้อมผอมได้อีกครั้งจะ(พยายามให้)..ไม่มีพฤติกรรมการกินเหมือนที่ผ่านมาในสามปีนี้แน่นอน T_T อืม..แค่คิดก็ยากแล้วแฮะ

ขอบคุณบันทึกน่ารักนี้ที่ทำให้ได้สัมผัสถึงความรักของแม่..ตลอดจนสายใยของครอบครัวค่ะ ขอบคุณจริงๆ ^^

subah

เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2010 15:00 น. ()

สวัสดี คุณ บุษรานะคะ

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมทักทายกัน

มีความสุขในทุกๆ วันค่ะ

subah

เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2010 15:07 น. ()

สวัสดี คุณต้อมค่ะ

ยินดีมากที่คุณต้อมแวะมาเยี่ยม บันทึกน้องบี

ตอนนี้ น้องบีพยายามอย่างเต็มที่ในการลดน้ำหนัก แต่ยังทำได้ไม่ดีเพราะว่า แพ้ใจตัวเองทุกที แต่ยังดีกว่าไม่พยายามจริงมั๊ยค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณต้อมนะคะ เพราะถ้าถึงขนาดเป็นโรคอ้วน อย่างน้องบีแล้วมันน่ากลัวจริงๆ

ขอบคุณอีกครั้งที่มาอ่านบันทึกของเรา ดูแลสุขภาพค่ะ

ครูใจดี

เขียนเมื่อ 8 มิถุนายน 2010 09:57 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณ subah

ดีใจมากๆ ที่ได้เจอกันอีก เหมือนเพลงนี้.....

อ่านด้วยความซาบซ้งและตื้นตันใจ.... และเป็นห่วงน้องบี

อะไรก็ตามที่เป็นอุปสรรค ขวากหนาม เชื่อเถอะนะคะ ว่า "พรุ่งนี้มันจะดีขึ้น"

คำๆ นี้ ครูใจดี ใช้เพื่อปลุกปลอบตัวเองมาโดยตลอด 20 กว่าปีที่ผ่านมา

แม้สิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมันจะเจ็บปวดสักเพียงใด แต่ทุกอย่างย่อมมีมุมที่งดงามแทรกอยู่เสมอนะคะ

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

ครูใจดี

เขียนเมื่อ 9 มิถุนายน 2010 23:15 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณ subah

"ชีวิตของเรายังคงอยู่ ต้องกระทำแต่ความดีต่อไป

รักตัวเอง และเผื่อแผ่ความรักไปยังผู้อื่นและสันติสุขก็จะเกิดขึ้น..."

มีเรื่องอยากจะถามสวัสดีค่ะ คุณsubahค่ะ มันค้างคาใจมานาน มั่กมาก.....

คุณsubahพอจะทราบมั้ยคะว่า "ทำไมน้ำตกถึงสวย?...."

อยากรู้จัง!... ช่วยหาคำตอบให้ทีนะคะ

ขอบคุณขอบค่ะ....

subah

เขียนเมื่อ 10 มิถุนายน 2010 20:15 น. ()

สวัสดี ค่ะ ครูใจดี

ก่อนอื่นต้องขอโทษที่ ไม่ได้แวะมาขอบคุณ ครูใจดี ที่มาให้กำลังใจ

แม้เราไม่เคยเจอหน้ากัน แต่รู้สึกได้ถึงมิตรภาพนะคะ เราชอบ หรือคิดหลายอย่างใกล้เคียงกัน อย่างน้อยเราชอบฟังเพลงแนวเดียวกัน

ยอมรับว่าที่ผ่านมาหลายเดือนนี้ มีเรื่องให้เครียด และคิดมาก หลายเรื่อง ทำให้รู้สึกว่าตัวเอง อ่อนแอไปมาก ที่เคยคิดให้กำลังใจตัวเอง กลับต้องการกำลังใจจากคนอื่น หรือว่ามันเป็นธรรมดาของคนเราก็ไม่รู้นะ

ขอบคุณอีกครั้ง ต่อไปเราต้อง ทำให้ดีที่สุด ในบริบทที่เราเป็น ไม่คาดหวัง ไม่ไขว่คว้าอะไรที่เกินตัว เกินใจจะไปถึง แต่เราจะไม่ท้อถอย เราต้องอดทน เราต้องอยู่ให้ได้ เพื่อคนที่รักเรา และคนที่เรารักค่ะ ครูใจดี

ถามว่า เหนื่อยไหม ... ตอบว่าเหนื่อย

ถามว่าท้อไหม ...ตอบว่าไม่ท้อ ...ตราบที่มีเสียงที่แสดงถึงความดีใจ ที่รู้ว่า มะม๊ะกลับมาแล้ว และเข้ามากอด และให้ เราหอมแก้ม ... อยู่อย่างนี้ตลอดไป

ครูใจดีถามว่า ทำไมน้ำตกจึงสวย

ถ้าจะตอบแบบไม่รู้ที่มา ที่ไป คงจะตอบว่า ที่สวย เพราะมันไหลลงมาเป็นชั้นๆ มีหลายชั้น ต่างไหลลงมาเป็นทาง เป็นระดับ ๆ ถ้ามันลงมารวมกันทีเดียว เป็นแนวระนาบมันคงไม่สวย นะคะ

แต่ถ้าอ่าน เจอที่ ในweb

รู้ไหม...ทำไมน้ำตกถึงสวย...

      พ่อ : รู้มั้ยลูก...ทำไมน้ำตกถึงสวย...
      ลูก : ก็เพราะมันเป็นน้ำตกไงคะพ่อ...
      พ่อ : ไม่ใช่หรอกลูก...
               …ที่น้ำตกสวยน่ะ...
                …เพราะน้ำตกไม่ยอมเก็บน้ำไว้ในชั้นของตัวเองต่างหาก...
      ลูก : หมายความว่าไงคะพ่อ...
      พ่อ : ลูกสังเกตไหมล่ะว่า...
      …เวลาน้ำตกตกลงมาจากชั้นหนึ่งแล้ว...
      …น้ำนั้นก็จะถูกส่งต่อลงไปอีกชั้นหนึ่งทันที..
      …เพราะวิธีนี้ที่น้ำตก...ไม่เห็นแก่ตัว...
      …แต่ยอมส่งน้ำที่ตกมาจากชั้นอื่นแล้วส่งต่อกันไปเรื่อย ๆ อย่างนี้...
      …น้ำตก..ถึงสวย...
      …และน้ำตก..จึงยังคงเป็นน้ำตก. ..ที่มีเสน่ห์..ไงละ

      ข้อคิดจากเรื่องนี้...
      อย่าลืมน่ะลูก...
      ถ้าลูกอยากให้ตัวเองเป็นคนที่น่ารัก...
      ลูกควรจะเป็นอย่างน้ำตก.. หากมีสิ่งดี ๆ ตกมาถึงตัวลูก...
      อย่าเก็บสิ่งดี ๆ นั้นไว้..คนเดียว..
      ลูกต้องเรียนรู้ที่จะ...แบ่งปัน...ออกไปให้มากที่สุด
      มีก็แต่คนที่ 'ให้' ออกไปเท่านั้นแหละ...ลูก..
      จึงจะเป็นคนที่ 'ได้รับ' อย่างแท้จริง...

      ที่มา : ธรรมะคลายใจ...ท่าน ว. วชิรเมธี

ขอบคุณที่มานะคะ

http://share.psu.ac.th/blog/pan4/10876

หวังว่า จะได้รับกำลังใจ และได้ รับรู้เรื่องราวดีๆ จากครูใจดี อีกนะคะ

ฝากความระลึกถึงทุกคนในครอบครัว ที่น่ารัก ของครูใจดีด้วยค่ะ

มีความสุขทุกๆวันค่ะ

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 10 มิถุนายน 2010 20:31 น. ()

สวัสดีค่ะ

ป้าครูคิมมาให้กำลังใจน้องบี กำลังใจม๊ะของน้องบีด้วยนะคะ ทุกอย่างมีมุมมองที่ดีอยู่ในตัวเองเสมอค่ะ สู้ ๆ ๆ ๆ นะคะ

subah

เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2010 20:06 น. ()

สวัสดี ค่ะ พี่ครูคิม

ขอบคุณค่ะ ที่แวะมา น้องบีน้อย ของป้าครูคิม ตอนนี้ พยายามจะ ลดน้ำหนัก แต่บางครั้งในความเป็นเด็ก ก็ต้องมีบ้างที่ลืมตัว กินเยอะไปหน่อย เราคนเป็นแม่ ต้องใจแข็ง แต่บางครั้งยอมรับว่าใจอ่อนไปกับลูก ปัญหามันจึงคงวนเวียนอยู่

ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกันนะคะพี่ครูคิม

ระลึกถึงเสมอค่ะ

ขอบคุณนะคะ มีความสุขกาย สุขใจ ดูแลสุขภาพค่ะ พี่ครูคิม