บรูไน (ตอนที่ 2)

่14-15 กุมภาพันธ์ ที่บรูไน

มาถึงสนามบิน บรูไน ประมาณ บ่าย 3 น้องป๊ะ รุ่นน้องจบพยาบาล มอ.ไปเปิดร้านอาหารอยู่ที่นั่น กับสามีเขาคะ...มารับ

บรูไน เป็นประเทศเล็กๆ ประชากรไม่กี่แสนคนเท่านั้นเอง แต่เนื้อที่เขามาก เมื่อเทียบกับประชากรคะ ในเมืองก็ไม่ใหญ่มาก ขับรถแป๊ปเดียวก็รอบเมืองแล้วคะ ที่แรกที่น้องป๊ะพาไป คือไปละหมาดที่มัสยิดโดมทองเลยคะ พอไปถึง เป็นอะไรที่หรูหราคะ..ลองดูเองนะคะ

ด้านข้างมัสยิดคะ

ด้านหน้ามัสยิดคะ

อีกด้านหนึ่งคะ...

โดมทำจากทองคำแท้คะ...สำหรับด้านใน ทำจากหินอ่อนจากอิตาลี สวยงามมากคะ..ด้านในเขาห้ามถ่ายรูปคะ...

จากนั้่นกลับโรงแรมคะ..

ตอนค่ำ มีเพื่อนอาจารย์ รอซัค ท่านเชคมังโสด มารับไปกินข้าวคะ ข้า่วมื้อแรกที่บรูไน อร่อยมากเลยคะ ถ้าถามอร่อยกว่าข้าวที่มาเลย์คะ...ข้าวค่อนข้างจะแพงคะ ข้าวมันไก่ ตกจานละ 3-4 เหรียญ (1 เหรียญ ก็ประมาณ 25 บาทคะ) ธรรมดานะคะเมืองเศรษฐี กินข้าวที่ริมน้ำ ดูวิถีชีวิตของชาวบรูไนดั้งเดิม ซึ่งเขาจะอาศัยอยู่ในน้ำคะ คล้ายๆ ชุมชนเกาะปันหยีบ้านเราคะ ดังนั้นร้านค้า ในเมืองส่วนใหญ่ก็เป็นคนจีนคะ...ท่านเชค เขาเป็นอาจารย์ที่เปิดสอนโรงเรียนสำหรับให้เรียนเพื่อขอสัญชาติบรูไนคะ เพราะบรูไน เขาดูแลคนสัญชาติเขาอย่างดีเลยคะ ...ดังนั้นการขอสัญชาติต้องผ่านโรงเรียนนี้คะ

หลังจากนั้นซิคะ เขาใจดีมากคะ บอกเราว่าจะพาเที่ยวให้ทั่วบรูไน เราก็เข้าใจว่าเที่ยวในเมืองคะ ก็ตกลงพอขึ้นรถนะคะ ที่ไหนได้พาเราเที่ยวรอบประเทศบรูไนเลยคะ...เขาบอกว่าใช้เวลาไปประมาณไม่เกิน 3 ชม. อ๋อลืมบอกคะ ที่นั่นเขาไม่มีรถถูกๆ ใช้คะ..คืนนั้นเรานั่งรถสปอร์ตด้วยความเร็ว 160-170 กม/ชม.คะ...บรูไน มี 4 จังหวัดคะ...ไม่กว้างมาก แต่ที่ประทับใจคือ ที่ผลิตน้ัำมัน โรงแยกแก๊ซ แต่ละที่ ใหญ่โต มากๆๆ ยักใหญ่ ก็ไม่พ้น เซล คะ ..ที่นั่นน้ำมันลิตรละ 0.5 เหรียญ ก็ตกประมาณ 12 บาท

ท่านเชค คนใส่เสื้อกั๊กสี่น้ำตาล เสื้อในสีแดงคะ..ระหว่างทาง แวะทานน้ำชาคะ ซึ่งมีน้อยมาก...ไม่เหมือนบ้านเรา

ตอนกลับ อ๋อ...จะไม่กลับทางเดิมนะคะ เขาจะวนคะ กลับคนละทาง จะได้รอบประเทศคะ ปรากฏว่า...ยังเหลืออีกประมาณ 70 กม. ยางรถตรงที่ดิฉันนั่ง คือล้อหลังซ้ายคะ..เกิดแตก...มันเกิดเสียงดัง เพราะยางมันขาดออกมาเป็นเส้นคะ ที่ขอบล้อ แล้วก็จะตีกับขอบล้อรถ ...ท่านเชคบอกว่ายางรถเขาไม่แตกคะ...ไม่เป็นไร...เป็นยางวง 17 คะ...ที่เป็นยางรถสปอร์ตคะ...ขับไปต่อจนกระทั่งยางแบนคะ...เลยเปลี่ยนยางสแปร์ ตอนเที่ยงคืน ที่บรูไนไม่เหมือนบ้านเรานะคะ กลางคืน ไม่มีคนทำมาหากินคะ...ไม่มีร้านยาง ไม่มีเซเว่น ไม่มีอะไรเลย (บ้านเราดีกว่าเยอะคะ พิสูจน์แล้ว) ที่นี้ท่าน ดร.ชัยรัตน์ ท่านอาจารย์ฮุซเซ๋็น อาจารย์รอซัค ก็ต้องช่วยกันเปลี่ยนยางคะ...ดีที่แต่ละคนเป็นวิศวกร.. เอ๋...จะช่วยได้ไหมเนี่ย (ดิฉันคิดนะคะ..) ตอนนั้นยังเหลืออีก ประมาณ 50 กม. จะถึงเมือง เสรี-เบกาวัน ซึ่งเป็นเมืองหลวง ที่เราอยู่นะคะ ยางสแปร์ของท่านเชค ขนาดวงเล็กกว่าคะ ...(น่าจะเป็น 16) ทีนี้ก็ต้องขับอย่างช้าๆ คะ..กว่าจะถึง ก็ตีสองพอดีคะ...ยังไม่พอคะ ยังพาเราวนไปซื้อขนมฝากภรรยาท่านเช็คฯ อีก 1 ชม. คะ โอ๊ย !! อะไรจะขนาดนี้เนี่ย...ทั้งหมดเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมที่บรูไนเลยคะ.....

ที่สำคัญ พิเศษสุดสำหรับท่านเชคฯ รับรองพวกเราไม่ลืมเด็ดขาด... ขอบคุณมากๆๆๆ ท่านดีเกินคาด....คะ...คงอยากให้เราประทับใจ .....แต่ประทับใจจริงๆ เลยคะ..ท่านเชคฯ........