ระบำ...ใบไม้

กับเกลื่อนกลาดใบบางหล่นกลางพื้น
ราวกลบกลืนปฐพีด้วยสีสัน
หากเพียงลมโบกเบาใต้เงาวัน
กลับพลิกผันขอบด้านปลิวผ่านตา

กับหล่นใบไม้สุมห่อหุ้มพื้น
ราวแตะตื่นสำนึกให้ศึกษา
ด้วยใบบางกลางแดดที่แผดมา
เคยแผ่เย็นล้ำค่ากลางป่าไพร

เพื่อสรรพวเนจรได้ผ่อนร่าง
อบสรรพางค์ลบเข็ญด้วยเย็นใกล้
แม้เส้นทางร้อนผ่าวอีกยาวไกล
พร้อมรอให้ใฝ่ถึงตะบึงบิน

เกาะร่มไม้คาคบไว้หลบร้อน
เพียงตะวันแสงอ่อนก็จรสิ้น
เมื่อใบบนหล่นคละธรณิน
จะถวิลก็แต่ร่มไว้ห่มเย็น

ประกายทอดพลอดลมที่พรมผ่าน
คือตระการอัมพรเริ่มผ่อนเข็ญ
ผู้เกาะคอนหลุดกล้ำจากลำเค็ญ
ว่อนฟ้าเห็นครึกครื้นให้ตื่นตา

ระหว่างใบหล่นล่างจนร้างกิ่ง
ถึงแดดทิ้งแรงทอดลงพลอดหา
จะรู้ไหมร้อนกล้ำไม่อำลา
เงาล้ำค่ากลับมาล่มร่วงห่มพื้น

ไม้ย่อมเปลี่ยวกิ่งก้านไม่นานนัก
เพียงฝนหักร้อนถั่งเข้าหลั่งชื่น
จะแตกเรียวเขียวระบัดยอดหยัดยืน
เป็นร่มรื่นผืนใหม่แผ่ให้เงา

เก่าใบบางวางเกลื่อนกลางเถื่อนร้าง
ตากตะวันร้อนพร่างรอย่างเผา
เก่าจนกร่อนรูปร่างอันบางเบา
รอแต่สูญสลายเปล่าให้เขาเลือน

กิ่งไผ่...ใบหลิว

เขียนใน GotoKnow โดย กิ่งไผ่
ใน บทกวี......ลีลาแห่งอักษร

คำสำคัญ (Tags): #คำประพันธ์

หมายเลขบันทึก: 339509เขียนเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2010 22:13 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน