มอบหมายงาน

ภูมิใจที่มีคนสืบต่อ

ปี 2552 ที่เพิ่งผ่านไป เป็นปีที่แม่ใหญ่เริ่มรู้ตัวว่าทำงานไม่ได้ประสิทธิภาพเท่าเดิม ได้หน้าลืมหลัง จะพูดคำหนึ่ง ก็ไปใช้อีกคำหนึ่ง ซึ่งคนรอบข้างก็น่ารัก พยายามเข้าใจและแปลความเอาเองจากบริบท แต่เมื่อเรารู้ตัว เราก็ไม่อยากให้คนอื่นเขาเบื่อ แต่เกรงใจไม่กล้าพูด ดังนั้นตั้งแต่ต้นปี 2552 แม่ใหญ่ก็ลดบทบาทตัวเองลงมาเรื่อยๆ ที่โรงเรียนใหญ่ (ภาคภาษาอังกฤษ) ได้มอบให้ลูกสาวคนโตดูแลมาหลายปีแล้ว และ ไม่น่าห่วงอีกต่อไป ปีนี้เขาได้รับรางวัลเกียรติยศเป็นผู้บริหารดีเด่น มีผลงานเป็นที่ประจักษ์ ส่วนโรงเรียนเล็ก (ภาคภาษาไทย) ได้ลูกชายคนรองมาเป็นผู้อำนวยการ แม้กำลังเรียนปริญญาโท ทางบริหารการศึกษาอยู่ แต่จากการทำงานแบบเข้าใจและเข้าถึง ลูกน้อง ก็ดูไม่น่าเป็นห่วงเช่นกัน

มอบงานต่างๆให้ลูกหมดแล้ว ตัวเองก็รู้สึกเบา สบาย ไม่ยึดติดกับอะไรต่อไปอีก หางานอดิเรกทำพอให้เพลินๆ และทำตัวให้เป็นประโยชน์แก่สังคมบ้างตามอัตภาพ แล้วแต่โอกาสจะอำนวย

ขอบใจชีวิตที่ผ่านมา ที่ไม่ว่าสุข หรือทุกข์ ล้วนให้บทเรียนที่มีคุณค่า ไม่ว่าจะกลับไปนึกถึงครั้งใด ก็นึกถึงได้ด้วยใจเป็นสุขเสมอ

เขียนใน GotoKnow โดย แม่ใหญ่
ใน วางมือและวางใจ

คำสำคัญ (Tags): #ใจเป็นสุข

หมายเลขบันทึก: 339157เขียนเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ 2010 18:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 12:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน