ปกติเมื่อมาปรากฏตัวหน้าห้องเรียน เมื่อทักทายกันแล้ว
ผมจะขออนุญาตผู้เรียนว่า ผมขอปิดโทรศัพท์มือถือก่อน
แล้วผมก็ปิดจริงๆ
จากนั้นผมจะขอให้ผู้เรียนทุกคนปิดด้วย
หรือหากจำเป็นจริงๆ มีเรื่องสำคัญเร่งด่วน เรื่องคอขาดบาดตายรออยู่
ก็ขอให้ตั้งเป็นระบบสั่นไว้ และเมื่อเวลารับขอให้เดินไปคุยนอกห้อง
โดยไม่ต้องขออนุญาตผมด้วย
หากรู้สึกว่าคุยหน้าห้องแล้วเสียงดังเข้ามารบกวนในห้อง
ก็เดินให้ไกลออกไปหน่อย
แต่ก็พบอยู่เนืองๆ ว่ามีคนพูดโทรศัพท์มือถือในห้องเรียน
หากการพูดโทรศัพท์ของเขารบกวนสมาธิผมและหรือคนอื่น
ผมจะหยุดสอนและรอให้เขาพูดให้จบก่อนเสมอ
ผมไม่ต้องการส่งเสียง “แข่ง” กับเขา
การหยุดของผมมักทำให้เขาหยุดพูดโทรศัพท์ในเวลาอันรวดเร็ว
เพราะสิ่งที่เขาพูดนั้น เมื่อทุกคนให้ห้องเงียบก็จะมีแต่เสียงพูดของเขา
แต่หากเขายังไม่หยุดก็จะขอความกรุณาเขาให้ไปพูดนอกห้อง
จะได้ไม่รบกวนคนอื่น
สุรเชษฐ เวชชพิทักษ์
28 มกราคม 2553
เรียน อ.สุรเชษฐ เวชชพิทักษ์
ปัจจุบันนี้ ก็รับกันกร่อละครับ
ผมคิดว่า มารยาททางสังคมของคนที่ได้รับการปลูกฝัง อ่อนด้อยลงไปทุกขณะ
ที่สำคัญ สิ่งที่เรียกว่า "ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี" ตามบทบัญญัติความเป็นผู้ดี นั้น
เหือดหายไป
ด้วยความเคารพครับ
คำว่า "ผู้ดี" มักชวนให้คนคิดถึง "ชนชั้นสูง"
ผมว่ามาถึงวันนี้แล้วถ้าเปลี่ยนมาเรียกเสียใหม่ว่า
"ผู้ที่มีความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ขึ้น" อาจเหมาะกว่า
ผมจงใจใส่คำว่า "ขึัน" ต่อท้ายด้วย เพราะคิดว่า
ขณะที่ยังเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ไม่ได้ (พระอริยเจ้า)
เป็นมนุษย์ที่ "สมบูรณ์ขึ้น" ก็ยังดี