ความรักในโลกออนไลน์

ความรักในโลกออนไลน์

ผมก้าวมาในโรงพยาบาลอีกครั้งตอนบ่ายวันจันทร์ 4ปีแล้วสินะที่ผมมาที่นี่ทุกอาทิตย์ จะว่าไปผมผูกพันกับโรงพยาบาลมากเลยละ เมื่อ4ปีที่แล้วผมอาเจียนเป็นเลือดที่โรงเรียน หมอบอกว่าผมเป็นไตวายเฉยบพลัน และกำลังจะกลายเป็นไตวายเรื้อรังระยะสุดท้าย น่าแปลกนะที่ผมไม่ตาย

นับแต่นั้นผมต้องมาฟอกเลือดที่นี่อาทิตย์ละ2ครั้ง ถ่ายเลือดออกจากตัวทางสายยางผ่านเครื่องกรองแล้วปล่อยมันกลับเข้ามาในตัวผมอีกที ทุกวันจันทร์และพฤหัส วันละ4ชั่วโมง คุณคงคิดว่ามันทรมาน แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วล่ะ ผมอาจจะทรมานจนชินชาไปแล้วก็เป็นได้

ตลอดเวลาที่ผมมาถ่ายเลือด แม่กับพ่อต้องทำงานหนักขึ้น เพื่อหาเงินมาจ่ายค่ายาอาทิตย์ละ30000 ตอนแรกผมดีใจนะ พ่อมาหาผมบ่อยมากช่วงที่ผมป่วยแรกๆ เพราะตามปกติผมจะได้เจอพ่อแค่วันอาทิตย์เท่านั้นเอง

ผมเคยคิดว่าอาการของผมจะทำให้แม่กับพ่อได้มาอยู่รวมกันอีกครั้ง หลังจากที่ท่านแยกกันอยู่มาตั้งแต่ผมอยู่ประถม น่าเสียดายที่หลังๆพ่อแทบไม่ได้มาหาผมเลย 2-3 เดือนจะมาสักครั้ง อาจเป็นเพราะท่านต้องทำงานหาเงินมาจ่ายค่ายาผมละมั้ง

ผมมาฟอกเลือดครั้งสุดท้ายเมื่อประมาน 2 ปีก่อน หลังจากนั้นผมก็ได้ไตจากผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเป็นหนี้บุญคุณเธออย่างสูง ทุกวันนี้ผมอยู่ด้วยไตของเธอข้างหนึ่ง ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงไม่ได้มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว ผมจะได้ทิ้งวิถีชีวิตเดิมที่ทำมาตลอด2ปีเสียที 9โมงตรง ต้องกินยา นอนนิ่งๆตลอด4ชั่วโมง อาทิตย์ละ 2 วัน มันน่าเบื่อสิ้นดี แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาที่นี่อยู่ดี เพราะเจนยังอยู่ที่นี่

ผมเจอเจนครั้งแรกในเกมส์ออนไลน์ เราอยู่กิลด์เดียวกัน และเล่นธาตุเดียวกัน เลยได้เจอกันบ่อยเวลาเก็บเลเวล มันพัฒนาเป็นความสนิทสนมทั้งที่เราไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย เราแบ่งของกันใช้ ช่วยเหลือกันตลอด จนใครๆในกิลด์พากันแซวว่าเราเป็นแฟนกัน จริงแล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง ใครจะไปคิดอะไรกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าละครับ ผมเชื่อเสมอว่า ความรักในโลกออนไลน์น่ะมันไม่จริงหรอก

จนวันหนึ่ง ผมบอกลาทุกคนในกิลด์ว่าจะไปผ่าตัด คงไม่ได้เข้ามาเล่นนานสักหน่อย ทุกคนก็ให้กำลังใจเป็นอย่างดี แต่มีเพียงเจนที่ถามผมว่าผ่าตัดที่ไหน จะผ่าเมื่อไหร่ เธอบอกว่าจะมาเยี่ยม

ผมเข้ามานอนโรงพยาบาลก่อนวันผ่าตัดประมาณ1อาทิตย์ ขณะกำลังเหงาๆเบื่อๆกับการที่ต้องนอนอยู่คนเดียวในห้อง ก็มีเสียงเคาะประตู ตอนแรกผมนึกว่าเป็นแม่หรือพ่อเสียอีกเลยร้องบอกออกไปว่าเข้ามาได้เลย ประตูเปิดออก พร้อมกับร่างสาวน้อยในชุดนักเรียนสีขาวที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับก้าวเข้ามาอยู่ในใจผมไปพร้อมๆกัน

ผมมองเธอนิ่ง ความรู้สึกลึกๆมันบอกว่าเธอเป็นใคร แต่ก็ไม่กล้าจะทักออกไปจนเธอถามว่า

“ตรินใช่ไหมคะ?”
“ครับ เจนเหรอ?”ผมถามกลับ เธอพยักหน้ารับ

เราคุยกันไม่นานนักเพราะเธอต้องรีบกลับบ้าน แต่เราก็แลกเบอร์โทรศัพท์กันเอาไว้ นับแต่นั้นเราก็โทร.คุยกันทุกวัน เราเริ่มเรียนรู้กันในชีวิตจริงทางโทรศัพท์ เธอเด็กกว่าผม1ปี แต่เพราะเรียนเร็วเลยอยู่ชั้นเดียวกัน จริงแล้วเจนต่างกับผมลิบลับเลยทีเดียว

เธออยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่ ที่มีรายได้ดี ชีวิตเธออบอุ่นมากทีเดียว แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าใจคนที่ครอบครัวไม่เคยอยู่กันพร้อมหน้าอย่างผมได้ ครั้งหนึ่งเจนเคยบอกผมว่าผมโชคดีที่ได้มีโอกาสผ่าตัด ได้ใช้ชีวิตต่อไปอย่างคนปกติ ผมสงสัยว่าทำไมเธอพูดอะไรแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอ

ผมมารู้ความจริงเอาวันที่ไปตรวจหลังการผ่าตัดนัดสุดท้าย ขณะที่ผมนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ ผมเจอเธอกับพ่อแม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ดูเธอหน้าซีดๆแต่ยังร่าเริงอยู่ เธอแนะนำผมให้พ่อกับแม่เธอรู้จัก ผมแปลกใจที่ท่านทั้งสองดูจะรู้จักผมดีทีเดียว มารู้เอาทีหลังว่าเจนเล่าเรื่องผมให้ท่านฟังบ่อยมาก

ตอนที่เจนเข้าไปตรวจ ผมได้คุยกับพ่อของเธอ ถึงได้รู้ว่าหัวใจเจนไม่ดี มันมีแรงส่งน้อยกว่าปกติ ทำให้เลือดเคลื่อนตัวได้น้อย ซ้ำร้ายเส้นเลือดที่ส่งขึ้นไปสมองเธอยังค่อยๆตีบลงเนื่องจากเลือดไหลไม่เต็มหลอด ผมอึ้งไปนาน ไม่คิดว่าเจนจะโชคร้ายขนาดนี้ พ่อของเธอฝากให้ผมดูแลเธอด้วย เพราะดูเจนจะให้ความสำคัญกับผมมาก ท่านบอกว่า

“พ่อก็ไม่รู้ว่าเจนเขาจะเป็นอย่างทุกวันนี้ได้นานอีกเท่าไหร่ ยังไงก็ฝากตรินช่วยดูเจนด้วยนะลูก”

นับจากวันนั้น ผมก็กลายเป็นเหมือนสมาชิกใหม่ของครอบครัวเจน ครอบครัวเธอจะไปดูหนังกันทุกวันศุกร์ แล้วเธอก็จะชวนผมไปด้วยเสมอ มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยจริงๆ

อาการของเจนไม่ดีขึ้นเลย หมอบอกว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา พ่อแม่เธอจึงตัดสินใจให้เธอผ่าตัด ช่วงนั้นผมไปเยี่ยมเธอทุกวัน เธอบังคับให้ผมเล่าเรื่องในเกมส์ให้ฟัง เธออยากรู้ว่าเพื่อนๆข้างในเป็นอย่างไรกันบ้าง เธอบอกผมว่า

“เจนเล่นเกมส์ผ่านตรินไง”

ก่อนเธอจะเข้าห้องผ่าตัด เธอให้ผมสัญญา ว่าพอเธอออกมา ผมตจ้องมาเล่าให้เธอฟัง ว่าทุกคนในกิลด์เป็นอย่างไรกันบ้าง ผมรับปากเธอ

ลิฟท์เคลื่อนขึ้นมาถึงชั้น 7 ผมเดินตรงไปที่ห้องพักของเจน เคาะประตู2ครั้ง ชั่วครู่พ่อของเธอก็เปิดประตูออก ผมทำความเคารพท่าน

“อ้าว ตริน เข้ามาสิลูก จะอยู่นานไหม?”
“ผมว่างตลอดละครับ”ผมตอบไป
“งั้นพ่อฝากดูเจนสักพักนะ ต้องไปธุระเสียหน่อย”
“ครับ ได้ครับ”

พ่อของเธอ ออกจากห้องไป ผมเดินไปที่เตียง เจนยังคงหลับอยู่ที่นั่นเหมือนเมื่อ 6 เดือนก่อน ที่เธอออกจากห้องผ่าตัดมา ผมทรุดลงนั่งข้างเตียง จับมือเธอเอาไว้แล้วก็ทำสิ่งที่ผมทำมาตลอด 6 เดือน

“เจน ตรินมาเยี่ยมเจนนะ มีเรื่องมาเล่าให้เจนฟังอีกแล้วล่ะ เมื่อวันเสาร์น่ะ มีกิลด์วอร์ พวกกิลด์สปิริตมาตีบ้านเราด้วยละ มากันเพียบเลย ตรินฆ่าไอ้ Dragoon ที่มันเคยแอบ pk เจนให้เจนด้วยนะ ตั้ง3รอบแนะ พวกอ๊อฟคิดถึงเจนมากเลย ไม่มีเจนคอยฮีลแล้วตายง๊าย ง่าย แล้วตอนนี้ตรินเลเวล102แล้วนะ ถ้าเจนเข้าไปเล่นได้ ตรินจะพาเจนไปเที่ยวให้ทั่วเลย ดีไหม ตรินไปหาที่เที่ยวมาเยอะแล้ว รอเจนอยู่คนเดียวเลย เจนต้องรีบกลับมานะ.....

ใครว่า ควมรักในโลกออนไลน์ไม่มีจริง