หน้าแรก

 

    ว่ากันว่า ชีวิตคือการเดินทาง ทุกคนต่างก็มีเส้นทางของตัวเอง เพราะโลกใบนี้กว้างใหญ่ ทุกคนจึงสามารถทำทางเดินของตัวเองได้ไม่จำกัด เส้นทางเดินของคนเราจึงไม่เหมือนกัน เราออกเดินที่จุดเริ่มต้นเดียวกันนั่นคือการเกิด และมีปลายทางเดียวกันนั่นคือความตาย

    มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างทางนี้มากมาย ความทรงจำเปรียบเหมือนสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ที่คอยบันทึกเรื่องราวระหว่างทางที่พบเจอ ทั้งสวยงาม โศกเศร้า ทุกข์ สุข สมุดบันทึกเล่มนี้บันทึกหลายๆสิ่ง หลายๆอย่าง ทั้งน่าจดจำและไม่น่าจดจำ สมุดบันทึกเล่มนี้เดินทางไปกับตัวเราตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะเดินทางไปที่ไหนมันก็จะไปด้วย สมุดบันทึกเล่มนี้จะไม่เรียกมันว่า สมุดเดินทาง แต่จะเรียกว่า หนังสือเดินทาง มันคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ในเมื่อห้องหนังสือยังเรียกว่าห้องสมุดได้เลย

    หนังสือเดินทางเล่มนี้ ตั้งใจว่าจะบันทึกเก็บเรื่องราวและความทรงจำเกี่ยวกับ "ค่าย" อาสาพัฒนาฯ ไว้ให้ตัวเองได้ละลึกความหลัง และอาจเป็นเหมือนการเล่าประสบการณ์่น้องๆ ฟัง เพราะในชีวิตการเป็นนิสิตในรั้วมหาลัยสี่ปี ชีวิตส่วนใหญ่ของผมอยู่กับชมรม "อาสา" และค่าย "อาสา" ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีดีอะไร หรือมันไม่ดีอย่างไร รู้แต่ว่าอยากไปค่าย อยากทำค่าย พอเห็นรอยยิ้มของเด็กๆและชาวบ้านมันสุขใจ อยากออกไปเที่ยวไกลๆ อยากทำโน่นอยากทำนี่ เผลอแป๊บเดียวสี่ปีจบแล้ว รวดเร็วมาก

            ชีวิตในรั้วมหาลัยแสนสั้นนัก ช่วงแรกรู้สึกว่ามันนาน แต่มันรวดเร็วอย่างน่าใจหาย ชีวิตในรั้วมหาลัยแสนที่จะอิสระ เราอยากจะโบยบินไปไหนก็ไปได้ ไกลพ่อไกลแม่ ไม่มีใครมาว่ามาบ่น เริ่มเรียนรู้ชีวิต เรียนรู้โลกกว้างที่กว้างกว่าในบ้านและโรงเรียน เรียนรู้บางอย่างที่อยู่นอกเหนือตำราเรียน เรียนรู้บางอย่างที่ครูอาจารย์ไม่เคยสอน

    รูปด้านบนคือห้องชมรม "อาสาฯ" มีเรื่องราวเกิดขึ้นที่นี่มากมาย ตอนนี้ห้องชมรมนี้และอาคารเกือกม้าต่างก็เป็นแค่ความทรงจำ เพราะมันโดนทุบไปเรียบร้อยแล้ว และเขาจะสร้างอาคารใหม่ให้ เราจะได้ห้องชมรมใหม่เร็วๆนี้ แต่ก็อดเสียดายห้องชมรมเก่าไม่ได้ เพราะตั้งแต่กระผมได้เข้าชมรมนี้มา อะไรๆมากมายเกิดขึ้นที่นี่ พอกระผมจบปั๊บก็ทุบปุ๊บเลยนะ ขี่รถผ่านมาเห็นเขากำลังทุบแล้วน้ำตามันตกใน ก็คนมันผูกพันธ์มิใช่น้อยนี่น่ะ

    ส่วนด้านล่างนี้คือโฉมหน้าส่วนหนึ่งของเพื่อน พ้อง น้อง พี่ ในชมรมอาสานี้ ใครไม่มีรูปกับเขาก็ไม่ต้องน้อยอกน้อยใจร้องไห้ขี้มูกโป่ง เป็นไปไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเดียวแล้วให้ครบทุกคน ภาพนี้ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าถ่ายที่หาดบางแสน ตอนอยู่ปี 4 ซึ่งทุกคนในรูปนั้นว่างจัด ไม่มีอะไรทำ จึงได้มาถ่ายรูปเล่นกัน(มั้ง)

    เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวของเรื่องราวทั้งหมด ซึ่งเอามาจากเรื่องจริงล้วนๆ บวกด้วยความคิดเห็นของกระผมฝ่ายเดียว ไม่มีใครมาเกี่ยวด้วย จึงค่อนข้างเข้าข้างตัวเองเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน เด็กต่ำกว่า 18 ควรปรึกษาผู้ปกครอง แต่จะมัวมาปรึกษาทำไม เสียเวลา อ่านเลยละกัน..