กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้

กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้

เมื่อมหาวิทยาลัยเพิ่งเปิดเทอม ปี1
ชายหนุ่มผู้อ่อนต่อโลกก้าวเข้ามาใช้ชีวิตที่มหาวิทยาลัยอย่างโดดเดี่ยว
เขาสอบติดคณะนี้มาได้อย่างบังเอิญ เพราะคณะนี้คะแนนจัดว่าอยู่ในระดับเกือบๆสูงสุดของประเทศก็ว่าได้ ใครๆต่างก็มุ่งหวังมาสอบเข้าที่นี่ ชายหนุ่มพยายามจนสอบติดมาได้ แต่สิ่งที่สูญเสียไปคือเพื่อนใน ม.ปลาย ต่างคนก็แยกย้ายไปเข้าคณะอื่น มหาวิทยาลัยอื่นกันหมด...

เขาเข้ามาเรียนที่นี่ เริ่มหาเพื่อนกลุ่มใหม่เรื่อยๆ
ใช้ชีวิตวัยรุ่นธรรมดาอย่างสนุกสนาน
โดยไม่ได้คิดถึงเรื่องคำว่า "ความรัก" แม้แต่น้อย

ต่อมาชายหนุ่มได้รู้จักเพื่อนหญิงคนหนึ่งจากความบังเอิญ
แรกๆเขาก็ไม่ค่อยถูกชะตากับเธอนัก
เห็นเพียงว่าเธอนิสัยไม่ตรงกับที่เขาชอบ
หญิงสาวดูเป็นคนแก่นแก้ว เจ้าอารมณ์เหลือเกิน

หลังจากนั้นชายหนุ่มได้มีโอกาสอยู่ใกล้เธอหลายต่อหลายครั้ง
ได้พูดคุยกับเธอคราวละนานๆ เริ่มรู้จักกันและกันมากขึ้น
เขาเริ่มเข้าใจในตัวตนของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมองเธอในแง่ดีเพิ่มขึ้น

เขาเข้าใจเธอทีละน้อยๆ
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่เข้าใจ
ทำไมตัวเขาหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอเธอ?

ใช้เวลาไม่นานนักชายหนุ่มก็เข้าใจตัวเอง
นี่เองสิ่งที่เรียกว่าความรัก เขารักเธอนี่เอง
เขาตกหลุมรักในทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตัวเธอโดยไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าหาเธอในฐานะ"เพื่อน"
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดำเนินไป เหมือนกับเพื่อนๆธรรมดา
ไปนั่งเรียนด้วยกัน โทรคุยกันเรื่องทั่วไป
บางครั้งเขาก็แอบหาโอกาสชวนเธอไปเที่ยว แต่ดูฟ้าจะไม่เป็นใจเลย..
หารู้ไม่ว่า ชายหนุ่มแอบเก็บงำความในใจเอาไว้ไม่กล้าบอกเธอ...

เวลาผ่านไป ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้นๆ
จนวันหนึ่งหญิงสาวเอ่ยปากขึ้นมาประโยคหนึ่ง
"อาร์มรู้มั้ย อาร์มเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเราเลยนะ"
ใจหนึ่งชายคนนั้นก็ดีใจ แต่อีกใจก็แอบเจ็บช้ำ
เขาหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งเธอต้องมองเห็นเขามากกว่านั้น

-----------------------------

เวลาผ่านไปนับปี เมื่อทั้งคู่ก้าวขึ้นปี 2
เนื่องด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง
หญิงสาวกับชายหนุ่มไม่ค่อยได้เจอกันมากนัก
เวลาและความเร่งรีบจากชีวิตการเรียน คอยพรากจากเธอไปห่างไกลเรื่อยๆ
แต่ชายหนุ่มก็ไม่ย่อท้อ พยายามหาโอกาสที่มีน้อยนิดพบปะเธอบ้าง
แต่อะไรๆก็ดูเหินห่างไปเรื่อยๆ
ชายหนุ่มได้แต่คิดปลอบใจตัวเอง
" คงไม่มีใครมาจีบเธอหรอกน่า เธอน่าจะรู้ด้วยว่าเราชอบเธอ.."
แต่หารู้ไม่ชายหนุ่มทำความผิดพลาครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต..

แล้ววันหนึ่งชายหนุ่มก็แทบช็อค
เมื่อเขาค้นพบความจริงที่แสนโหดร้าย

มีชายหนุ่มอื่นมาหลงรักหญิงสาวเหมือนกัน
แม้เขาจะมาทีหลัง
แต่ตอนนี้เธอกับเขาเป็นแฟนกันไปแล้ว....

โลกทุกอย่างราวกับพังทลาย
ทุกสิ่งทุกอย่างมืดมัวไปหมด
หญิงสาวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำร้ายจิตใจผู้ชายคนหนึ่ง
เพราะเธอเห็นเขาเป็นเพียงแค่..."เพื่อนสนิท"

ชายหนุ่มหมดกำลังใจ หมดสิ้นทุกอย่าง
ความพยายามตลอด 1 ปี สูญสิ้นไปหมด
ผลลัพธ์ที่ได้กลับมาก็มีเพียง "ความเจ็บปวด"
ชายหนุ่มไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว...

เขาไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว อย่างน้อยขอให้เขาระบายทุกสิ่งทุกอย่างเธอรับรู้บ้างก็ยังดี
เขาหยิบเอาสมุดมา 1 เล่ม และเริ่มเขียน diary ถึงเรื่องราวระหว่างเขาและเธอ
เขาทั้งเขียน วาดรูป นำเอาสิ่งของ และอะไรหลายๆอย่างใส่มันลงไปในนั้นด้วย
ระหว่างที่เขียนเขาก็ต้องรำลึกความหลังทุกอย่าง ตั้งแต่วันที่เขาเจอเธอ
จนกระทั่งวันนี้ วันที่เขาไม่มีเธอ ... เขาเขียนไปแทบจะร้องไห้ไปด้วย

diary เล่มนั้นเสร็จภายใน 1 อาทิตย์และถูกส่งไปให้หญิงสาว...
วันต่อมาขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินไปเรียนตามปกติ
เขาก็เดินสวนกับหญิงสาวกลางทาง... ผลลัพธ์ช่างเป็นอะไรที่โหดร้าย...

หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากชายหนุ่ม เธอก้มหน้าหลีกทางให้เขา
ชายหนุ่มเดินสวนไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากเธอ
แต่จากสายตาของเธอ เขาก็แทบจะเรียบเรียงเป็นคำพูดได้แล้ว..
" เธอมาทำอะไรเอาตอนนี้... "
ชายหนุ่มเดินสวนจากเธอไป น้ำตาเริ่มเอ่อท้นดวงตา
แต่เขาก็ฝืนมันไว้ได้ ไม่ให้มันไหลออกมาอีก

มันช่างเหมือนภาพยนตร์รักบางเรื่องเสียจริง
ที่ชายหนุ่มถูกเพื่อนสนิทหักอก
แต่ชีวิตต่างจากในภาพยนตร์
ในภาพยนตร์ตัวเอกได้พบรักใหม่กับหญิงสาวคนใหม่ที่ไปเจอ
แต่กับผม สิ่งที่รออยู่มีเพียงความว่างเปล่า และโลกสีหม่น ที่ไม่มีใครเข้าใจ...

--------------------------------------

เวลาดำเนินผ่านไปเกือบปี
ชายหนุ่มเคว้งอยู่สักพัก และแล้วก็เริ่มทำใจได้
เขายังมีเพื่อนอยู่กับเขา
มีกิจกรรมอะไรให้ทำเพื่อลบเลือนรอยแผล
ชีวิตวัยรุ่นที่แสนสนุกกลับมาอีกครั้ง

เขารู้เรื่องของเธอเป็นระยะๆ
เธอกับเขาคนนั้นทะเลาะกันบ่อยมาก
บางครั้งเธอก็เป็นฝ่ายวีนหนุ่มคนนั้น
แต่บางครั้งหนุ่มคนนั้นก็ผละหนีเธอไป ทิ้งให้เธอร้องไห้อยู่คนเดียว

ชายหนุ่มไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธออีก
เขาอยากลบเธอไปจากชีวิต
การทะเลาะกัน ความเศร้าของเธอไม่มีความหมายกับเขาอีกต่อไป
ทั้งๆที่ทุกครั้งที่เธอมีปัญหาทุกข์ใจ เธอก็จะโทรมาร้องไห้กับเขาทุกครั้ง
แต่ตอนนี้เธอกลับต้องร้องไห้คนเดียว...
ด้วยฝีมือของชายคนไหนก็ไม่รู้...

เพื่อนบางคน ยุให้ชายหนุ่มไปแทรกระหว่างพวกเขาทั้งสอง
เขาทำไม่ลง ไม่ใช่ว่าเพราะเขาไม่กล้า
แต่เพราะอะไรนะหรือ เพราะถ้าหากชายหนุ่มทำสำเร็จ
เธออาจจะกลับมาหาเขา แต่ความเสียใจทั้งหมดก็ต้องตกไปผู้ชายอีกคนหนึ่ง
ชายหนุ่มเข้าใจดีว่า การถูกทิ้งมันเจ็บปวดอย่างร้ายกาจเพียงใด
และถึงแม้เธอจะกลับมา ระหว่างทั้งสองมันก็คงไม่เหมือนเดิมอีก
เธอเปลี่ยนแปลงไปมากมายเหลือเกิน ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมอีกต่อไป

ชายหนุ่มขอเป็นคนที่เจ็บคนเดียวพอ
ความเจ็บปวดที่ร้ายกาจแบบนั้น เขาขอรับมันไว้คนเดียวก็แล้วกัน
ไม่อยากให้ใครบนโลก มาเจ็บปวดแบบที่เขาเจออย่างนี้ มากขึ้นอีกสักคนเดียว

ความเจ็บปวดเวลามองเธอเริ่มลดน้อยลง
ความทรงจำต่างๆเริ่มเลือนลางไปเรื่อยๆ
ชายหนุ่มเริ่มตั้งต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง...

-------------------------------------

คืนวันหนึ่งขณะปิดเทอมฤดูร้อนที่แสนน่าเบื่อ
ชายหนุ่มนอนเอกเขนกอยู่บ้าน อย่างสบายใจ
ปิดเทอมที่แสนว่าง การพักผ่อนที่สุขสบาย
ไม่มีอะไรจะสุขสบายไปกว่านี้อีกแล้ว...

ขณะที่เขากำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่เพลินๆ
โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขารีบหยิบมันมาดู
โทรศัพท์โชว์หมายเลข 10 หลักพร้อมส่งเสียงของมันอยู่อย่างนั้น
ชายหนุ่มครุ่นคิดเบอร์ใครกันนะ เขาจำไม่ได้ แต่ก็กดรับโทรศัพท์ไป

"สวัสดีครับ ใครครับ"
"...ฮัลโหลอาร์มใช่ไม๋ ....จำเราได้ไม๋"
เสียงที่คุ้นเคย ชายหนุ่มรู้สึกคุ้นๆ
"ครับอาร์มครับ ใครเหรอครับ?"
"ไม่แปลกหรอก อาร์มคงลบเบอร์เราไปแล้วใช่ไหม... เราไงเราเอง"
ชายหนุ่มจำได้แล้ว เสียงนี้เองที่คุ้นเคย เธอคนนั้นโทรมา...!?

------------------------------------

ทั้งๆที่ลืมได้แล้ว..
ทั้งๆที่ตัดใจได้ลง..
ทั้งๆที่ไม่คิดถึงมันแล้ว..

แล้วทำไม..
เธอโทรมาทำไม..
รู้อยู่ ว่าแค่จะมา "ขอโทษ"
แต่เรื่องบางเรื่อง
ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาก็ได้..

ทั้งที่ลบมันไปจนหมดสิ้น
ทิ้งมันไป ฝังมันไปแล้ว
ไม่เคยหวนนึกถึงมันอีก..
แต่เพราะเธอกลับมา
ทุกสิ่งที่เคยหายไปก็กลับมา..

เสียงร้องไห้ที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่ไม่ได้ยินมานาน
คำพูดคุ้นเคย ที่แทบจะเดาประโยคต่อไปได้..
ความทรงจำบางอย่างก็เริ่มผุดขึ้นมา..
แต่ทำไมล่ะ เธอทำไปเพื่ออะไร..

คำพูดบางอย่างไม่จำเป็นต้องพูดมาก็ได้..
ฉันรู้คำตอบแม้จะไม่ได้ขอร้องให้เธอพูด
จะพูดมาทำไม ให้มันเสียดแทงอีกครั้ง...

----------------------------------

เธอพร่ำพูดไปเรื่อยๆ
"ขอร้องล่ะนะฟังเราหน่อย เธอจะวางหูไปก็ได้ เธอจะไม่พูดด้วยก็ได้ แต่อย่างน้อยขอให้เราพูดให้จบนะ เราจะพูดไปเรื่อยๆ แม้ว่าอาร์มจะไม่ฟังก็ตาม"...
เธอพูดพร้อมน้าเสียงที่แสนสะอื้นพร้อมร้องไห้ได้ทุกเมื่อ

เธอบอกว่าเธอขอโทษ ที่ทำให้ใจดวงน้อยๆของชายคนหนึ่งแตกสลายและเจ็บปวดเพราะเธอ..
เธอขอโทษทุกสิ่งทุกอย่าง...
และประโยคที่ชายหนุ่มรู้คำตอบมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยได้ยินก็หลุดออกมา..
"เราคิดกับอาร์มแค่เพื่อนนะ เราไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้อีก
เราขอโทษที่การกระทำของเราบางอย่าง มันทำให้เธอมีความหวัง..."
เธอพูดไปร้องไห้ไป ทำไมเธอถึงร้องไห้นะไม่เข้าใจ
ใช่แล้ว ประโยคนี้แหล่ะ โดนสุดๆ... แต่ทำไมเธอมาพูดอะไรตอนนี้

บทสนทนาดำเนินไปแค่ราว 5 นาทีการอธิบายของฝ่ายหญิงก็จบลง
มีเพียงเธอที่พูดฝ่ายเดียว เธอร้องไห้ตลอดเวลา
หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงต้องปลอบเธอ จนกว่าเธอจะหยุดร้อง
แต่เมื่อเป็นวันนี้ชายหนุ่ม ได้แต่ฟัง...ได้แต่หวังว่าจิตใจที่มั่นคงจะไม่หวั่นไหว

จบบทสนทนาเขาพูดตอบเพียงคำสั้นๆ "ขอบคุณนะ.." และก็วางสายไป

บางสิ่งสำหรับผู้หญิงมันอาจจะจบไปแล้ว เธออาจจะได้ระบายจนหมด...
แต่กับฝ่ายชายมันไม่ใช่ ราวกับตะกอนก้นแก้วถูกรบกวน
ตะกอนทั้งหมดฟุ้งขึ้นมาใหม่... ความทรงจำต่างๆพรั่งพรูออกมา...
น้ำใสๆเริ่มเอ่อท้นที่ดวงตา
มันทำไมกัน? เพราะอะไรเกิดอะไรขึ้นกับเรา?........
ทำไมชายหนุ่มถึงร้องไห้ เพราะห่วงเธอหรือ

ไม่จริง ไม่มีทาง เราลืมเลือนเธอไปจากชีวิตแล้ว
แต่ทำไม คำพูดเมื่อกี้ของเธอกังวานในหัวตลอด
และที่สำคัญ ทำไม...
ทำไมชายหนุ่มยังอยากได้ยินเสียงเธออีก...

------------------------------------

พอได้แล้ว หยุดเถอะ กลับไปหาเขาคนนั้น
อย่ามาเสียน้ำตาที่ฉันไปมากกว่านี้
ขอเพียงแค่ดูแลเขาให้ดีๆ
อย่าให้เขาคนนั้นเป็นเหมือนฉันคนนี้..
ปล่อยให้ฉันเจ็บช้ำเหมือนเดิมนะดีแล้ว
ดีกว่าปล่อยให้เขาคนนั้นเจ็บช้ำอีกคน
เธอน่ะเจ็บมาพอแล้ว และอย่าให้เขาเจ็บช้ำอีกคนเลย

ต่อให้ชั้นตายอยู่ตรงนี้ ชั้นก็ไม่โทษเธอเลย
เพราะเป็นความผิดของชั้นเอง
ที่หลงรักเธอมากไป ไม่ยอมเผื่อใจไว้รับความเจ็บปวด

ฉันไม่อาจมองเธอได้เหมือนเคยอีกต่อไป
เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก
ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ในความฝันของฉันอีกต่อไป

ปล่อยฉันไว้คนเดียว ยังจะดีกว่าทำอย่างนี้
ฉันไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกครั้ง หรือทำมันขึ้นมาใหม่
ขอร้องอย่ามาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกเลย..

ขอโทษ ที่เธอต้องมาร้องไห้เพราะฉัน
ขอบคุณ ที่เธอยังไม่ลืมฉัน..
ลาก่อน สำหรับทุกสิ่งที่มีให้แก่กันและกัน

please leave me alone ....