เรื่องเล่าของนายบอยตอน5(TheDarkEye)

จ๋า

            จ๋าย้ายร้านมาเปิดที่บางพลัดได้เกือบหกเดือนแล้วครับ คือผมทนเห็นจ๋าต้องทั้งทำผมด้วยอยู่ในห้องแคบๆนั้นไม่ได้ผมปรึกษากับเมย์ คุณผู้อ่านครับ เมย์รับฟังเรื่องของจ๋าด้วยน้าตา และเมื่อผมเล่าจบเมย์ก็โทรศัพท์ไปหาพ่อทันที

            “โอเคค่ะพี่ จ๋าย้ายมาที่ตึกของพ่อได้เลย เมย์จะขับรถไปเอากุญแจที่พ่อให้พี่เดี๋ยวนี้เลย

            “แต่เมย์” ผมท้วงอย่างกังวลว่าจ๋ายอมรึเปล่า ผมท้วงเพราะเกรงใจเมย์

            “พี่ปล่อยให้ผู้หญิงใจเพชรอย่างนั้นอยู่แบบนั้นหรือพี่ พวกเราอยู่อย่างมีความสุขในขณะที่ผู้หญิงอีกคนต้องอุดอู้ ลำพังคนเดียวหรือพี่ นี่เป็นครั้งแรกที่รู้จักกันมาแล้วเมย์ขึ้นเสียงกับผม จ๋ายอมรับความช่วยเหลือของเมย์คงเป็นเพราะจ๋าก็คงไม่ไหวแล้วเมย์พบจ๋าด้วยความอ่อนโยน จนผมต้องรีบป้ายรื้นน้ำตา นับจากวันนั้น ทุกวันนี้น้องสาวทั้งสองของผมเป็นยิ่งกว่าเพื่องของกัน เราเกิดมาบนโลกใบนี้เพื่อรักกัน พึ่งพาช่วยเหลือกันครับคุณผู้อ่าน

            ผมจะเจอกับจ๋าเดือนละครั้ง ทุกครั้งจ๋าก็จะตัดพ้อให้ผมไปหาผมบ่อยๆ จริงๆแล้วผมก็อยากไปบ่อยๆเหมือนกัน แต่ไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนทำให้ผู้ชายที่กำลังสนใจจ๋าอยู่จะถอดหัวใจถอยหนีไป จ๋าดีกับผมเหลือเกิน ร้านของจ๋าตอนนี้มีลูกค้ามากจนต้องจ้างช่างผมและช่างตัดผมเพิ่มอย่างละคน

            “มองใครไว้บ้างหรือยัง” เราไม่พูดกูมึงกันแล้วไม่ทราบว่าทำไม จ๋าไม่พูดอะไรหยิบแก้วเหล้าผสมให้ผม จ๋าซื้อเหล้าแบลคติดร้านไว้ทีละ2ขวด เพื่อผมโดยเฉพาะทั้งที่ความจริงผมดื่มแม่โขง

            “จ๋า” ผมรียกจ๋าด้วยความรู้สึกของหัวใจ

            “ขา” นานเป็นชาติที่จ๋าจะขานรับแบบนี้ซักครั้ง

            “จ๋าครับจ๋ามีวันนี้แล้ว วันที่บอกจากหัวใจเลยว่า ภูมิใจในตัวจ๋าอย่างที่สุดต่อไปนี้จ๋าเปิดใจตัวเอง เปิดโลกให้กับตัวเองนะครับ” จ๋านิ่งไม่พูดอะไร

            “จ๋าจะได้มีความสุข แล้วคนๆนี้ก็จะมีความสุขด้วย”

            “อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขแล้ว ยิ่งถ้ามาหาให้บ่อยกว่านี้จะยิ่งโคตรมีความสุขชิบหายเลย” ผมพลาดแล้ว ผมทำให้จ๋ากำลังจะระเบิดสิ่งที่เธอปกปิด เก็บซ่อนความเจ็บปวด ร้าวรานของเธอออกมา

            “รังเกียจผู้หญิงคนนี้ใช่ไม๊ เพราะรู้ว่ามันเคยผ่านผู้ชายมาขนาดไหนแล้วไช่ไม๊สะอิดสะเอียนซะจนต้องผลักไสให้รีบหาผัวซะใช่ไม๊” จ๋าพูดช้าชัด ไม่ฟูมฟาย แต่นัยน์ตาของจ๋าแห้งแล้งไร้ชีวิตจนผมตกใจ

            “ไมใช่อย่างนั้นครับจ๋า สำหรับผู้ชายคนนี้ จ๋าคือผู้หญิงที่มีค่ามากที่สุด ผู้หญิงที่เขาจะมีเธออยู่ในความทรงจำไปชั่วชีวิต ผู้หญิงที่สวยและกล้าหาญที่สุดของเขา”

            “เรอะ! เดือนนึงจะได้เจอสักครั้งนับวันนับคืนรอ คิดถึงใจจะขาดอยากอยู่ใกล้ๆอยากเห็นหน้า แต่ผู้ชายที่ว่าอยากให้ผู้หญิงที่รู้สึกอย่างนี้กับเขามองดูผู้ชายคนอื่นบ้าง โธ่ ผู้หญิงคนนี้เจอผู้ชายมาเท่าไหร่แล้ว เกินพอแล้ว ผมเข้าใจจ๋ามากๆซะจนรู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดยิ่งกว่าจ๋าเสียอีก

            “พอนะพอแล้ว อย่ามาต้องเจ็บปวดกับชีวิตอีกเลยนะ” มีแรงแห่งการขืนตัวของจ๋าแต่ผมไม่ยอมปล่อยจ๋าออกจากอ้อมกอด จ๋าเริ่มสะอื้นและร้องไห้ ผมคุกเข่าลงแนบหน้ากับหลังจ๋าและร้องไห้พร้อมกับจ๋า มีแต่คนที่เจ็บปวดกับชีวิต แบบมืออาชีพจะรู้ว่าการร้องไห้อย่างเต็มน้ำตาและสุดสะอื้นเมื่อเราเลิกร้องไห้แล้ว จะไม่มีใครรู้เลยว่าเราเพิ่งร้องไห้มาเราอยู่กันตรงนั้นจนนิ่งสนิทดีแล้วผมจึงกลับมานั่งดื่มเหล้าทีเดียวครึ่งแก้ว เมื่อกี้ร่างกายเสียน้ำไปเยอะ

            “จ๋าขอโทษค่ะ จ๋าจะไม่ทำอีกแล้ว จ๋าไม่คิดว่าผู้ชายที่จ๋ารัก สุดชีวิตเค้าจะยกย่อง จ๋าขนาดนี้จ๋าขอบคุณค่ะพี่”

            “ยืนกอดจ๋านานไปหน่อยเหน็บมันกิน เจ็บจนร้องไห้หรอก” จ๋าหัวเราะด้วยความสวยแบบไร้เดียงสาและเสียงแหบๆ แสนสุดเซ็กซี่ของเธอ ผมก็หัวเราะ หัวเราะว่าไอ้คนเรานี้มันร้องไห้จบปุ๊บแล้วหัวเราะต่อได้เลยรึนี่ จากนั้นมาเมื่อผมไปส่งเกดที่รถแล้วผมก็จะมาหาจ๋าที่ร้านอันเป็นความสม่ำเสมอที่เพิ่มขึ้นในชีวิต และจ๋าเป็นคนแรกที่ผมทราบว่าจ๋าเรียกผมว่าพี่ตอนไหน