ซักวันหนึ่ง ถ้าพ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง ของผมตายหมด ผมจะเอาอะไรกิน?? ผมจะอยู่ที่ไหน???

เรื่องราวที่กลั่นกรองจากหัวใจของ "(ลูก)ผู้ชายคนหนึ่ง" ที่ได้รับรางวัลเยาวชนดีเด่น ปี 51 จ.เชียงใหม่ และคนที่เคยถูกเรียกว่า "หัวหน้าแก๊งค์"

วันหนึ่งมีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง วัย 17 ปี เขาเกิดความวิตกกังวลกับชีวิตของเขามาก เขามีความคิดกลัวที่ว่า ถ้าพ่อ แม่ ญาติ ทุกคน ตายหมด เขาจะเอาอะไรกินและจะนอนที่ไหน เพราะ อาหารที่เขากินทุกมื้อได้มาจากพ่อแม่ของเขาทั้งนั้น นอนก็นอนกับพ่อแม่ เงินก็ได้มาจากพ่อแม่ ส่วนตัวเด็กหนุ่มคนนี้เอง เรียนก็ไม่จบ จะหางานทำก็คงจะลำบาก ในทุกๆวันเด็กหนุ่มคนนี้บอกว่าเขาเครียดมากเพราะความกลัวที่จะต้องลำบากในอนาคต เขาเลยคิดว่าจะอยู่เฉยๆไม่ได้ซะแล้ว คิดไปคิดมา เด็กหนุ่มเลยคิดถึงเพื่อนที่มีหอพักอยู่ เด็กหนุ่มเลยคิดได้ว่า ถ้าเราไม่เหลือใคร เราไปอยู่กับเพื่อนก็ได้ ต่อจากนั้นเด็กหนุ่มจึงออกไปอยู่กับเพื่อนที่หอ ซึ่งมีคนอยู่ในหอพักนั้นประมาณ7-8คน แต่ละคนเป็นเด็กที่หนีออกจากบ้านหมดและไม่เรียนหนังสือกันทุกคน คงจะสงสัยกันใช่ไหมล่ะครับ ว่าเด็กกลุ่มนี้เอาเงินมาจากไหนมาเลี้ยงตัวเอง เด็กหนุ่มบอกว่า เด็กกลุ่มนี้ได้เงินมาจากการลักขโมยสิ่งของต่างๆที่จะลักขโมยได้ เช่น กระฉากกระเป๋า ถีบรถคนอื่นแล้วลักทรัพย์ งัดแงะตามห้องต่างๆ ขโมยรถมอเตอร์ไซด์ ขโมยน้ำมันรถ ฟังแล้วรุนแรงมากเลยนะครับแต่นี่คือเรื่องจริงที่เด็กหนุ่มต้องเผชิญ แต่เด็กหนุ่มคนนี้บอกว่า “ ผมกลัวบาปตามทันครับ ผมเลยไม่ออกไปขโมยด้วย แต่ผมเป็นคนวางแผนให้เพื่อนๆ ”(บาปหนักกว่าอีกนะเนี่ย) แล้วเด็กกลุ่มนี้ก็จะได้เงินจากการลักขโมยนี้อยู่กินไปวันๆ แต่ในหอพักของเด็กกลุ่มนี้ยัง มีทั้ง ผู้หญิง ยาเสพติด อาวุธต่างๆ เด็กหนุ่มจึงเริ่มคิดว่า กลัวโดนจับ และ ทางนี้ไม่ใช่ทางรอด จึงตัดสินใจกลับบ้านไปซักพัก แต่ตัวสงสัยมันก็โผล่ขึ้นมาในสมองเด็กหนุ่มคนนี้จนได้ คราวนี้เขาไม่คิดอะไรมาเลย

เด็กหนุ่มคนนี้ ได้เดินออกจากบ้านไปเฉยเลย ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน เงินก็ไม่มีซักบาท ไม่พกอะไรไปด้วย แล้วเขาก็เดินไปเรื่อยๆ

น้ำย่อยเขาเริ่มจะออกมาแล้ว เงินก็ไม่มีซักบาท เขาเลยคิดถึงอดีตว่า อยากกินเมื่อไหร่ได้กินเมื่อนั้น เดินไปในห้องครัวก็มีอะไรให้กินแล้ว ที่ผ่านมาเขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนเก่งในหลายๆเรื่อง แต่วันนั้นทำให้เขาคิดว่าตัวเขาเอง ใช้ไม่ได้เลย เด็กหนุ่มก็สัญญากับตัวเองว่า ถ้าวันนี้หาข้าวกินเองไม่ได้จะไม่เข้าบ้าน สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจเป็น ขอทาน ด้วยเหตุผลที่ว่า “ ผมเป็นคนใจร้อน ไม่ชอบให้ใครมาหยาม ถ้าเป็นขอทานคนคงจะรังเกียจผม ถือโอกาสฝึกตัวเองไปเลยละกัน ผมเป็นคนที่ถ้าไม่ได้สูงสุดก็ขอต่ำสุดเลย การที่จะขึ้นไปอยู่ที่สูง ต้องรู้ก่อนว่าต่ำสุดมันเป็นยังไง ”

เด็กหนุ่มก็เดินขึ้นไปบนสะพาน เจอแก้วน้ำพลาสติกที่คนทิ้งไว้บนสะพาน เขาเลยเอามาตั้งให้คนเอาเงินใส่ “ ผมนั่งหิวเกือบชั่วโมง กว่าจะได้30บาท ” พอได้เงินปุ๊บ เด็กหนุ่มคนนี้รีบวิ่งลงไปหาร้านอาหารบริเวณนั้น เจอร้านขายข้าวถุง เด็กหนุ่มจำได้ขึ้นใจว่าทั้งร้านเหลือ แต่ข้าวเปล่ากับแกงหน่อไม้ เขาจึงซื้อไปกินบนสะพาน แม้จะกินลำบากหน่อยเพราะไม่มีจาน ไม่มีช้อน ไม่มีซ้อม มีแต่อาหารในถุง แต่เด็กหนุ่มกินข้าวไม่ตกซักเม็ด และกินหมดเกลี้ยง เหลือเพียงน้ำแกงเล็กน้อย “ผมกินข้าวพร้อมน้ำตาเพราะข้าวมื้อนั้น เป็นมื้อที่อร่อยที่สุดที่ผมเคยกินมาก่อนเลย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่มันอร่อยที่สุดจริงๆ” แต่เงินที่เหลือเขาจะเก็บไว้ไปให้ขอทานคนอื่นตามตลาดทุกครั้ง ไม่ได้ไปใช้ส่วนตัวอะไร

พออาทิตย์เริ่มตก เด็กหนุ่มคิดว่าจะนอนบนสะพานนั้นเลย แต่ “ผมไม่ได้บอกแม่ว่าจะนอนนอกบ้านครับ แล้วผมก็กลัวผีด้วย ฮ่า ฮ่า” เขากลับบ้านก็ถึงเวลาอาหารเย็นตามปกติ เขากินข้าวกับแม่2คน แต่เขาตำหนิแม่ของเขาว่า ทำอาหารทำไมเยอะแยะเดี๋ยวก็กินไม่หมด สงสารคนที่เขาไม่ได้กิน และ พอกินข้าวกันเสร็จก็ตำหนิแม่ของเขาอีกว่า ต้องกินข้าวให้หมดทุกเม็ดเสียดายข้าว แม่ของเขาคงจะมึนงงเหมือนกัน แล้วเขาก็เป็นขอทานไปเรื่อยๆ ประมาณวันที่ 6 ที่ทำให้เขาคิดว่า ทำไมข้าวสวย กับแกงหน่อไม้ถึงอร่อยกว่าอาหารแพงๆที่เคยกินมา เขาสรุปเองได้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ความคิดของตัวเอง ว่าเราจะพอใจในสิ่งไหน หรือไม่พอใจในสิ่งไหน ต่อให้เอาเงินเป็นล้านๆมากองต่อหน้า ถ้าไม่พอใจในเงินนั้นก็ไม่มีความหมาย แต่ถ้าเราพอใจกับบ้านที่เราอยู่พอใจกับอาหารที่เรากิน ก็จะเกิดความสุขได้เอง เพราะฉะนั้นความสุขหรือความทุกข์ขึ้นอยู่กับว่าเราจะสร้างขึ้นเองทั้งนั้น แล้วอีกอย่างที่เด็กหนุ่มคนนี้ได้ก็คือ “ผมจะพยายามกินข้าวให้หมดทุกเม็ด เพราะผมรู้แล้วว่า คนอื่นที่ไม่มีกินเขาทรมานยังไง แล้วเรามีเหตุผลอะไรที่จะกินทิ้งขว้าง”

เขียนใน GotoKnow โดย คน(ทำ)งาน
ใน "สะพานแขวน"

คำสำคัญ (Tags): #ความหวัง#ฝัน#วัยรุ่น#อนาคต

หมายเลขบันทึก: 327163เขียนเมื่อ 12 มกราคม 2010 13:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม 2012 01:20 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน