ความจำสั้น แต่รักฉันยาว

ความจำสั้น … แต่รักฉันยาว

 

รักยิ่งใหญ่ ใช่จะต้องยืนยาว …

ดีวีดีใหม่เอี่ยมนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋ามาตลอดวันหยุดยาวที่ผ่านมา ไม่อยากรีบดู … เพราะนี่คือหนังไทย

จนแล้วจนรอด ก็ต้องรอเวลาที่นั่งเศร้าๆอยู่ ถึงได้ฤกษ์หยิบหนังเรื่องนี้ขึ้นมาดูแบบรวดเดียวจบ

“… ไกลสุดฟ้า ก็ไม่สามารถกลั้นเราแค่ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ

แต่การได้รักเธอ นั่นคือของสำคัญกว่า และมันมีค่ามากเกินกว่าสิ่งไหนๆ…”

ใครหนอช่างเลือกเพลงนี้มาเป็น Background แค่นี้น้ำตาก็จะไหลอยู่แล้ว

 

ไม่ว่าจะเรียกว่าสปอยล์หรือไม่ก็ตาม … ภาพยนตร์ไทยเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวความรักของคนสองวัย

คู่หนึ่งเป็นหนุ่มสาว หาดูได้ดาษดื่นจากภาพยนตร์ทั่วโลก

ส่วนอีกคู่หนึ่ง เป็นคุณลุงและคุณป้า หาดูได้บ้าง แต่จะซาบซึ้งกว่าถ้าดูจากภาพยนตร์เรื่องนี้ … เพราะนี่คือหนังไทย

 

ลุงจำรัส และป้าสมพิศ ต่างคนต่างมีครอบครัว และดูเหมือนว่าคนรักของทั้งคู่ต่างก็อำลาโลกไปนานแล้ว

เหลือเพียงลูกหลานและเวลาว่าง ให้ผู้ใหญ่สองคนนี้ได้ใช้ชีวิตไปตามวิถีที่เรียบง่ายสงบสุข

และแล้วความรักก็ก่อตัวขึ้นในชมรมคอมพิวเตอร์ ที่ลุงจำรัสและป้าสมพิศจะนั่งเรียนเคียงข้างกันเสมอ

 

หนังเรื่องนี้เปิดตัวลุงและป้าด้วยฉากที่เห็นกลาดเกลื่อนในละครวัยรุ่นทั่วไป

ครูใหม่เข้ามาสอนในห้อง นางเอกเป็นนักเรียนผู้ตั้งใจเรียน ส่วนพระเอกก็เป็นก๊วนกวนประสาทครู

ผิดอยู่ก็แต่ ครูนั้นมีอายุเป็นรุ่นราวคราวลูกของนักเรียนเลยก็ว่าได้

วันแรกของการเรียนการสอน ป้าสมพิศเรียกร้องให้ครูสอนเล่น msn

แล้วหยิบสมุดโน้ตเล่มสีครีมสะอาดตาขึ้นมาจดขั้นตอน แม้ครูจะบอกว่าไม่ต้องจด … แต่ป้าก็ยืนยันว่า

“ขอจดกันลืม”

                                                                                          

 

ถ้าความรักเช่นนี้ ถูกเล่าต่อไปปากต่อปาก ก็คงเป็นความรักที่กระดากหูไม่น้อย

แต่เมื่อนำความรักที่ละเอียดอ่อนของคนสูงวัย มาถ่ายทอดอย่างละเมียดละไมลงบนแผ่นฟิล์ม

 

รักของลุงจำรัส ที่ทุ่มเทขับรถจากชุมพรมากรุงเทพฯทุกวัน เพื่อมาเรียนคอมพิวเตอร์กับป้าสมพิศ

และรักของป้าสมพิศ ที่สู้อุตส่าห์หนีลูกไปเที่ยวบ้านลุงจำรัสอยู่หลายวัน

 

… จึงเป็นรักที่มากกว่าคำว่า “น่าประทับใจ”

 

แม้จะถูกลูกๆกีดกันความรักมาเพียงใด

แต่ลุงจำรัสก็ยังคงเพียรพยายาม และป้าสมพิศก็ตอบแทนความรักนั้นด้วยการหนีลูกๆไปเยี่ยมบ้านลุง

ตลอดระยะเวลาที่บ้านสวนของลุงจำรัส คุณป้าถามคุณลุงว่า ฉันขออยู่ที่นี่ด้วยได้ไหม

คำตอบของคุณลุงคือ “ไม่ได้” พร้อมเหตุผลแสนสุภาพว่า …เรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้ชายขอ…

“ฉันมันคนสวน ไม่มีแก้วแหวนเงินทองอะไรหรอกนะแม่สมพิศ” ลุงกล่าว

แล้วก็ลุกขึ้นเด็ดลูกชมพู่มะเหมี่ยวจากต้นเก่าแก่หน้าบ้าน มายื่นให้ป้าพร้อมกับขอแต่งงาน

 

… ปลายขอบฟ้า กับระเบียงที่เราเคยนั่งมองทั้งฟ้าด้วยกัน

ต้นไม้ต้นนั้น จะดูแลรักษามันแทนความคิดถึง เมื่อเธอไม่อยู่ตรงนี้ …

 

ต้องปรบมือดังๆให้กับผู้สร้างหนัง ที่เล่าเรื่องรักของผู้ใหญ่ ให้จบแบบถูกน้ำใจคนไทย

เพราะแม้นี่คือความรักที่สวยงามเพียงใด ตามหลักความเป็นจริง ก็คงเป็นไปได้ยาก

สุดท้ายป้าสมพิศก็ต้องย้ายไปอยู่กับลูกที่อเมริกา และลุงจำรัสก็ต้องย้ายมาอยู่กับลูกที่กรุงเทพฯ

ทั้งที่ทั้งสอง ตกลงใจว่าจะแต่งงาน และย้ายไปอยู่บ้านสวนที่ชุมพรด้วยกันในบั้นปลายชีวิต

 

… เพราะความจำสั้นๆ … ของลุงจำรัส

 

ท้ายที่สุดแล้ว ลุงจำรัสก็ล้มป่วยลงด้วยอาการอัลไซเมอร์ เป็นเหตุให้ลุงต้องขายบ้านสวน แล้วย้ายมาอยู่กับลูก

ในขณะที่ป้าสมพิศเอง ก็ถูกลูกๆเรียกร้องให้ไปอเมริกาด้วยกัน พร้อมกับคำถามบาดใจที่ว่า

“แม่รักลุงจำรัส แล้วแม่ไม่รักพวกเราหรือ ?”

 

สักวันลุงจำรัสคงลืมเรื่องราวทุกอย่างจนหมดสิ้น และป้าสมพิศคงจะคิดถึงลูกๆทุกคน

อ้อมกอดอุ่นๆสุดท้ายระหว่างคุณลุงและคุณป้า จึงก้องกังวาลไปด้วยถ้อยคำที่ว่า

“จากกันตอนที่ยังจำกันได้นั่นแหละดี” …

จริงอย่างที่ลุงจำรัสบอก “… ไม่มีคำว่าไม่ลืมหรอก มีแต่ลืมช้ากับลืมเร็ว ฉันมันลืมเร็วไปหน่อยเท่านั้นเอง …”

แต่ความจำ กับความรู้สึกนั้นอาจอยู่คนละฝั่งกัน

ต่อให้ลืมว่าเคยทำอะไรไว้ แต่คงไม่ลืมว่ารักมากเพียงใด…

 

ฉันขอสัญญาจะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้ายหรือดีสุขหรือทุกข์ใจ

ฉันจะทบทวนเรื่องราวของเธอตลอดไป วันสุดท้ายที่ฉันหายใจจะได้ไม่ลืมกัน

…

ลุงจำรัสหยิบสมุดสีครีมเล่มสะอาดขึ้นมาเปิดอ่านในบ้านกลางเมืองกรุงเทพมหานคร

พลิกไปอ่านหน้า “วิธีการใช้โปรแกรม MSN” ที่เขียนด้วยลายมือสะอาดตา แล้ว sign in เข้าไปทัก “พิซซ่า”

ป้าสมพิศตื่นจางภวังค์ที่ยืนจ้องดูหิมะโปรยปรายนอกหน้าต่างอยู่นาน เพราะเสียงเรียกจากคอมพิวเตอร์

… เพราะสมุดจดกันลืมของป้านั่นเอง ที่ทำให้ลุงสมพิศรู้วิธีพิมพ์ความรักส่งมาถึงป้าได้ทุกวัน

 

… แค่นี้น้ำตาก็ไหลแล้วไหลอีก …

บางครั้งการคาดหวังให้ความรักยืนยาว อาจไม่ใช่สิ่งที่งดงามสำหรับหัวใจ

เพียงจุดความรักเล็กๆที่เกิดขึ้น แล้วเรารู้ว่านั่นคือความรักจริงๆ … ก็ควรค่าที่เราจะมีความสุขแล้วไม่ใช่หรือ

ขอบคุณภาพยนตร์เรื่องนี้ ที่ขัดหัวใจกระด้างๆของคนดู

ให้เรียบมนด้วยมนต์สะกดของคำว่า “รัก” และลบความทุกข์หนักๆจากคำว่า “ลืม”

หนังไทยเรื่องนี้ … ต้องดู!

 

…โปรดจงมั่นใจ ฉันขอสัญญาจะจำทุกเรื่องราว

ไม่ว่าร้ายหรือดีสุขหรือทุกข์ใจ

ฉันจะทบทวนเรื่องราวของเธอตลอดไป

วันสุดท้ายที่ฉันหายใจจะได้ไม่ลืมเธอ

 

 

ชอบมากเลยอ่ะ

เขียนได้ซี้งมากๆ

ผมเคยดูแล้วชอบมากเลยคัฟ

ชอบที่เขียนว่า

ขอบคุณภาพยนตร์เรื่องนี้ ที่ขัดหัวใจกระด้างๆของคนดู

ให้เรียบมนด้วยมนต์สะกดของคำว่า “รัก” และลบความทุกข์หนักๆจากคำว่า “ลืม”

หนังไทยเรื่องนี้ … ต้องดู!

อ่านแล้วชอบมากๆเลยค่ะ

แบบนี้ต้องไปหามาดู