AAR : Twinkle Little Stars


ช่วยกันกะพริบคนละนิด คนละหน่อย วิชาชีพของเราก็จะส่องแสงได้

ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าร่วมประชุม Twinkle Little Stars : outstanding Practice Laboratory Professionals ซึ่งจัดโดยบริษัท PCL Holdings เพิ่งได้ทราบว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4 แล้ว (ถ้าจำไม่ผิด) แต่เราเพิ่งได้ยิน เป็นครั้งแรก ผู้เขียนเดินทางร่วมไปกับพี่ปนัดดา ซึ่งเป็นหัวหน้าแล็บ เราไปถึงมีน้องที่ทำงานบริษัทนี้มารับ เราเลยได้มีโอกาสถามความเป็นมา โครงการนี้เป็นโครงการประกวดผลงานโครงการพัฒนาของห้อง Lab. น้องเขาบอกว่าปีแรก มีผู้สมัคร 3-4 โครงการเอง โดยให้ผู้สมัครเขียนสมัครโครงการเข้ามา แล้วจะมีอาจารย์ดูผลงานให้ มีการ purpose ผลงานแล้วอาจารย์ก็จะแนะนำให้

ฉะนั้นสิ่งที่คาดก็คือ ครั้งนี้เราไปอย่างผู้สังเกตุ(อา)การ รับรู้ รับฟัง รับชม ลับสมอง แล้วนำสิ่งที่ได้มาใช้พัฒนาห้อง Lab บ้าง และเราก็มีจุดประสงค์แอบแฝงเล็ก  ๆ ว่าปีหน้าเราอาจจะนำเสนอผลงานบ้าง จึงไปดูไว้ก่อนว่าผลงานที่ส่งเป็นอย่างไร รูปแบบแนวทางไหน โครงการจะต้องยิ่งใหญ่ เพียงไร?? เผื่อส่งบ้างจะได้ไม่หน้าแหก เอ๊ย แตกกลับมา...

สิ่งที่เกินคาด...

  • ได้เจออาจารย์กุลนารี ตัวจริง เสียงจริง ได้พูดได้คุยกับอาจารย์ด้วย หลังจากที่ได้ยินกิตติศัพท์ เสียงลือเสียงเล่าอ้างมานาน เชื่อแล้วว่าอาจารย์สามารถปลุกพลัง วิญญาณของวิชาชีพได้ ก่อนอื่นอาจารย์บอกว่านิทานที่อาจารย์จะเล่าขอเปลี่ยนเป็นตอนเย็น แต่อาจารย์ให้เราฟังเพลง เป็นเพลงกล่อมเด็ก... ท่วงทำนองคุ้นเคยกันดี ที่ผ่านมาเราฟังแล้วก็ผ่านเลยไป แต่ครั้งนี้เมื่อฟังเสร็จ แล้วได้คิดตามรู้สึกขนลุก(สู้)

เนื้อเพลง...Twinkle, twinkle, little star

Twinkle, twinkle, little star,
How I wonder what you are!
Up above the world so high,
Like a diamond in the sky!

When the blazing sun is gone,
When he nothing shines upon,
Then you show your little light,
Twinkle, twinkle, all the night.

Then the traveller in the dark,
Thanks you for your tiny spark,
He could not see which way to go,
If you did not twinkle so.

In the dark blue sky you keep,
And often through my curtains peep,
For you never shut your eye,
Till the sun is in the sky.

As your bright and tiny spark,
Lights the traveller in the dark,—
Though I know not what you are,
Twinkle, twinkle, little star.

อาจารย์บอกให้พวกเราช่วยกันกะพริบแสงคนละนิด คนละหน่อย วิชาชีพของเราก็จะส่องแสงได้ พี่ปนัดดาเสริมว่า ประทับใจอาจารย์ที่อาจารย์เคยบอกว่า แม้โครงการพัฒนาเล็ก ๆ ก็มีความสำคัญ

  • โครงการที่เสนอมี 8 โครงการ พบว่าสิ่งที่เกินคาดก็คือผู้เขียนไม่ได้ฟังเลยสักกะโครงการเดียว เพราะ.... หนีเที่ยว ท้องเสีย เปื่อย ขอบอก...ไม่ใช่สักกะอย่างเดียว สาเหตุก็เพราะผู้เขียนตัดสินใจเข้าร่วม outstanding of Professionals Practice ประมาณว่าเป็นโครงการกัก เอ๊ย ! เก็บตัว โดยมีผู้เข้าร่วมทั้งหมด 12 คน โดยที่ 6 คน จะเป็นผู้ที่ทำงานสาขาด้านโลหิตวิทยา อีก 6 คนเป็นสาขาเคมีคลินิก แต่ละสาขาก็แบ่งเป็น 2 ทีม และแต่ละทีมก็จะได้รับโจทย์ปัญหา ให้ไปหาคำตอบ (ประมาณรายการ คิดข้ามเมฆ เอ๊ะ !! แต่รายการนี้แต่ละทีมจะได้รับโจทย์เดียวกันน๊ะ) และหลังจากได้คำตอบ ผิดหรือถูก ก็ต้องไปขึ้นเขียง เอ๊ย !! เสนอให้ผู้ที่เข้าร่วมประชุมไป อาจารย์กุลนารีบอกว่า ขอเรียนรู้จากผู้ปฏิบัติงาน และเป็นการดึง Tacit knowledge ในตัวผู้ปฏิบัติงาน (ผู้เขียนคิดดัง  ๆ ไปว่า ผู้เขียนอาจจะแสดงความโง่ออกไปก็ได้ค่ะ ) แต่ไม่ว่าอย่างไรผู้เขียนก็สมัครใจไปแล้วล่ะ!!
  • และจากการนี้เอง สิ่งที่เกินคาดก็คือมิตรภาพของเรา 3 คนในทีม B สาขาเคมีคลินิก มีน้องอ๊อพจากวิทยาลัยการแพทย์และวชิรพยาบาล (ทักน้องไปว่าชื่อยาวจัง ไม่เห็นมีเทคนิคการแพทย์เลยเนาะ) กับน้องอ้วน (ซึ่งตัวจริงโคตรผอมเลย) จากพระนั่งเกล้า หลังจากจับพลัดจับผลูมาแล้วแนะนำตัวกันไปมา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราแก่สุด สุด เอาล่ะอาจารย์แจกโจทย์มาแล้ว จะหันหลังกลับออกจากห้องก็ไม่ท้นแล้ว เราก็เลยตั้งหน้าตั้งตาอ่านโจทย์ พยายามขุดรื้อความรู้เก่า บ้างใหม่บ้างที่ถูกทับถูกถมไปแล้ว บวกกับการสบตา วิ๊ง วิ๊ง อ่านใจอาจารย์ว่าเราไปถูกทางรึเปล่า ?? อาจารย์ก็ใจดีมาก ให้เราใช้ความคิดอันน้อยนิดของพวกเราก่อน และก็ค่อย  ๆ แนะเป็นแนวทางกันไป ในที่สุดเราก็ร่วมมือร่วมใจกันทำงานสำเร็จ (ในความคิดพวกเราน๊ะ ฟันธง)
  • นอกจากงานนี้พวกเราจะต้องช่วยกันนำเสนอผลงานด้วย ซึ่งเราทั้งสามคนก็ไม่มีใครถนัดสักคน หลังจากสบตากันไปมา เกี่ยงกัน โยนไม้กันไปมา ไม่มีใครตกหลุมใคร ในที่สุดเราก็จับมือกันไปทั้ง 3 คน รับกันไปคนละข้อ ซึ่งก่อนขึ้นไปพวกเราพกเอาความไม่มั่นใจขึ้นไปเต็มเปี่ยม แล้วอาจารย์กุลนารี ก็มาจับพวกเราไว้บอกกับพวกเราว่า ตอนนี้เธอเป็นลูกศิษย์ฉันแล้ว พวกเธอจบจากไหนกัน พวกเราก็ตอบเสร็จสรรพ อาจารย์บอกว่าแต่ตอนนี้เธอเป็นลูกศิษย์ฉัน ฉันเชื่อว่าพวกเธอจะทำได้ดี ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ฉันเชื่อว่าพวกเธอทำได้ดีที่สุดแล้ว และมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่ สอง ครั้งที่สาม...ประมาณนี้ ขออภัยผู้เขียนความจำสั้นแล้วล่ะ ขอจบบันทึกแต่เพียงนี้ก่อน หวังว่าคงได้มีโอกาสต่อไป...

 

คำสำคัญ (Tags): #aar
หมายเลขบันทึก: 321457เขียนเมื่อ 19 ธันวาคม 2009 15:48 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 มิถุนายน 2012 18:33 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)
  • ขอบคุณค่ะ บันทึกที่ดี และ ทำให้ต้องการกระพริบแสงค่ะ  มาช่วยๆๆกันกระพริบแสง
  • คิดถึงเสมอค่ะ  สบายดีนะคะ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท