พึ่งมิตร...

ที่พึ่ง ที่พิง ที่อิง ที่แอบ
ชีวิตคนเราในสังคมนี้นั้นเหนื่อยนะ
ต้องสู้ ต้องอด ต้องทน ต้องดิ้น ต้องรน ต้องไขว่คว้า
ทำไมหนอเราต้องเดินก้าวไปข้างหน้า โดยทั้งที่ไม่รู้วัน รู้เวลา รู้การ “พอ”

เวลาที่เราเหนื่อย เราก็คงแค่ต้องการ “ใครสักคน” มาเป็นที่พึ่ง ที่พิง ที่อิง ที่แอบ ที่พัก เพื่อรัก เพื่อรักษ์...
แต่คนในสังคมนี้นั้นก็หนอ ทำไมถึงคอยแต่ที่จะฉวยโอกาสกับคนที่กำลังเหนื่อย
เมื่อเขาเหนื่อย เขาอ่อนแอ ท้อแท้ อ่อนแรง ถ้าหาก “ใครสักคน” คนนั้น เป็นมิตรแท้ มิตรที่ประเสริฐ มิตรที่บริสุทธิ์ และมิตรที่สิ้นสุดแห่งความเห็นแก่ตัว มิตรนั้นจะเป็นที่พึ่ง ที่พิง ที่อิง ที่แอบ ของคน ๆ นั้นได้อย่างแท้จริง

วันนี้เราต้องย้อนกลับมาพิจารณาอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ได้รับจดหมายหลากหลายฉบับ ว่าเขามิสามารถพึ่งเราได้อีกแล้ว เนื่องด้วยเพราะการร่ำลา การอำลาของเรา...

ชีวิตนี้แม้นมีประโยชน์กับใครสักคนแม้นเพียงสักนิดหนึ่งก็ขอพร้อมที่จะเป็นที่พึ่ง ที่พัก ที่พิง ที่อิง ที่แอบ
เราขอเป็นคนที่สังคมกำลังขาดหาย คนที่พร้อมให้ที่พัก พึ่ง พิง กับใครต่อใคร โดยมิหวังได้ซึ่งผลประโยชน์ใด ๆ ตอบแทน

ชีวิตคนในสังคมที่วุ่นวายและสับสน ขอเพียงแค่มีมิตรแท้เพียงสักคน ชีวิตนั้นก็สามารถอดทนข้ามพ้นภัย
ลมหายใจในวันนี้ เราเดินมาถึงจุดที่ไม่ต้องการผลประโยชน์ใด ๆ กับใคร
จึงขออุทิศแรงกายและแรงใจเป็น “มิตรแท้” ให้ใครต่อใครที่ต้องการ...