การดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ (ตอนที่ 3)
ต้องขอโทษหลายๆท่านที่ให้รอ กับการติดตามชีวิตของหญิงตัวเล็กๆคนนึง วันนี้เราจะมาติดตามนิยายชีวิตของเธอนะคะจริงๆ
ความเดิมตอนที่แล้ว หลังจากที่เธอปวดท้อง ท้องโตขึ้น เอ็นไซด์ตับมากขึ้นเป็น1,000
ด้วยขีดความสามารถของ โรงพยาบาลและความเป็นห่วง ประกอบการตัดสินใจอิงขอร้องของพี่เลี้ยง เธอตัดสินใจให้หมอส่งเธอไป โรงพยาบาลประจำจังหวัด และขอพี่เลี้ยงจะไปเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเธอบอกเหนื่อยเหลือเกิน ....
หลังจากไปอยู่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ได้ไม่กี่ชั่วโมง เธอก็โทรมาบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใสว่า "หมอเค้าพาเข้าห้องนั้น ออกห้องนี้ จนป่านนี้แล้วยังไม่เสร็จเลย เค้าพาไปฉายเอกซเรย์ ไม่เหนื่อยหรอก สบายดีนอนอย่างเดียว แต่หิวข้าวมากๆ...เดี๋ยวยังไงค่อยโทรหาหมออีกทีนะ" เวลาผ่านไปชั่วข้ามคืน น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไป เธอโทรมาร้องไห้ฟูมฟาย พี่เลี้ยงเองฟังแล้วอยากจะร้องตามแต่ก็ต้องตั้งสติ...และบอกกะเธอว่า ใจเย็นๆตั้งสติให้ดีพูดใหม่ ช้าๆชัดๆ เพราะฟังไม่รู้เรื่อง....เธอบอกว่า...."ผลตรวจออกมาแล้วหมอใหญ่บอกว่ามะเร็งที่ปากมดลูกลามไปที่ตับแล้ว...ทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอใกล้จะตายแล้วใช่มั๊ย..." ภาวะอารมย์ ณ ขณะนั้น พี่เลี้ยงก็มึนเหมือนกัน ไม่เป็นไรตั้งสติอีกครั้ง ด้วยความที่สนิทสนมกันมานานก็เลยบอกไปว่า.."ไม่เป็นไร ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเราแล้วล่ะว่า อยากไปเร็วหรือไปช้า จะอยู่ในเมืองหรือกลับบ้านเรา มาเมื่อไหร่พี่เลี้ยงก้ยังรออยู่นะ เข้มแข็งไว้คนเก่ง วันที่ 2 พ.ย.นี้จะเป็นวันพบกลุ่ม อีกไม่กี่วันเองจะได้มาทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ " แรงจูงใจที่เราให้ไปเธอก็ตอบกลับมาทันใดว่า "เธอขอกลับบ้านแล้วกันค่ะ" เวลาไม่กี่ชั่วโมงเธอก็มาถึง รพ. ปะทิว
...เวลามีน้อย ต้องขอโทษท่านที่ติดตามเรื่องราวด้วยนะคะ...วันนี้คงจบไม่ลงเพราะมีเรื่องราวที่เกิดขึ้น โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ.....
ความเห็น (3)
- หวัดดีแวะมาเยี่ยมเพื่อนสมัยมัธยม
- เงียบหายไปน่ะช่วงนี้ ตั้งแต่ซ้อมแผนเสร็จ
เป็นอาชีพที่น่ายกย่องมากครับ
แต่หลายคนไม่เข้าใจ
ไม่ได้แวะมาทักทายตั้งนานละ พี่เข็มสบายดีนะครับ เขียนน่าอ่านมากๆ เลย ครับ สู้ๆนะพี่
หลังจากที่ห่างหายไปนาย กลับมาแล้วครับจะสู้ต่อไปอิิอิ