ใกล้ ๆ ไปหาตั้งไกล


เพิ่งรู้ว่าใกล้นิดเดียว

ไม่สบายใจ...........เบื่อ....เซ็ง....อยากไปทะเล

พักผ่อนให้สบายใจ....ไปทะเล..ไปนอนฟังเสียงคลื่น

ไปนอนแนบกาย...ให้คลื่นไล้ผิวกายเล่น.....ไม่เห็นสบายใจขึ้นเลย..เอ้อ

แต่กลับมา...................................

แค่เจอมืออุ่นๆลูบผมเบา..และคำว่า..ไม่เป็นไรลูก.....แค่นี้อบอุ่นจนน้ำตาก็ไหล

ความไม่สบายใจก็แตกกระจายหายไปเหมือนฟองสบู่โดนลมโหม...

เพิ่งรู้ว่าความสบายใจอยู่ใกล้นิดเดียว....แค่นี้เอง

 

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 310313เขียนเมื่อ 2 พฤศจิกายน 2009 11:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:49 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

 

  • ...สวัสดีครับ  คุณปิตานามาจิตต์...แวะเข้ามาเยี่ยมครับ...
  • ...สายตาครับ สำหรับการมองเห็น...สิ่งสวยงามทั้งหลายทั้งมวล...
  • ...แต่กลับ มองไม่เห็นขนตาซึ่งเป็นผู้ปกป้องที่อยู่ใกล้ที่สุด... 

ขอบคุณ คุณ   Udmran  นะคะ

ขนตาป้องตามาตลอด  แต่ตามองลอดไปหาสิ่งอื่น....

เมื่อหลุดเข้าในตา

ก็เบิ่งหามันอยู่ดี

มาตามไปท่องแม่แปด..คริคริ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท